Bölüme geçmeden önce, Burada geçen kişi ve olayların tamamen hayalden ibaret olduğunu unutmayalım...
Oy ve yorumlarını bekliyorum, hayalet okuyucularım sizlerde sadece yıldıza basmanızı rica ediyorum, şimdiden teşekkür ederim ve keyifli okumalar dilerim...🫶🏻❤️
Timur.
Bu doğru değil, bu doğru değil, Neva ölmedi! Bu doğru değil!
Ölmedi değil mi benim karım, ölmedi!..
"Timur!"
"Timur!
"Timur"..
Başımı öyle bir hızla kaldırdım ve Ayağa kalktım, Neva'yı yatağın içinde uyanmış ve bana bakarken buldum..
Allah'ım sana şükürler olsun Rüyaymış, gerçek gibiydi oysaki her şey.
Uyanmış bana mı bakıyordu?
"Neva.." dedim hızla yanına adımladım, yatağın kenarına oturdum ve ne tepki vereceğini düşünmeden kendime çektim ve sarıldım.
Ne olduğunu anlayamadığı için tepki verememişti, bunu hiç bir tepki vermeden öylece beklemesinden anlamıştım.
"Timur, sakin ol ben iyiyim" dedi ama ben hala bundan emin değildim. Emin olmak için sarılmak istiyordum en azından gerçek olduğunu anlamak istemiştim neyse ki gerçekmiş..
Kendimi geri çektim ve yüzünü inceledim, iyi gibiydi.
"Neler oldu bana tam olarak?" Dedi.
"Hatırlamıyor musun?" Dedim ve yüzünden gözlerimi hiç çekmemiştim.
"Yani tam net değil, en son eve gidiyorduk biz sonra ne oldu?" Dedi düşünceli bir şekilde.
"Küçükken köpeklerin saldırısına uğramışsın Neva neden bunu bana söylemedin?" Dedim.
Bir şey söylemeden şaşkın bir şekilde bana bakmaya devam etti.
"Bilseydim ilk sana söylerdim, köpeklerin geleceğini" dedim.
"Özür dilerim Neva, canını yaktım, kriz geçirmene sebep oldum" dedim ve üzgün bir şekilde gözlerinin içine baktım.
"Timur, senin bir suçun yok! Bu olanlar senin suçun değildi, tamamen benim hatam, unutmasaydım söylerdim." dedi ve gözlerini gözlerime sabitledi.
"Ne demek unutmasaydın? Söylemeyi mi unuttun?" Dedim şüpheli bir sesle.
"Evet, unuttum hatta ben o günü bile hatırlamıyorum nasıl krize girmiş?" dedi.
