~~>Kurguda geçen olay ve karakterlerin gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür... <~~
~~Keyifli okumalar dilerim..~~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~23.YORGUNUM.~~
Neva.
Son hızda giden arabada endişeden neredeyse ölmek üzereydim. Yiğit'in kaza yapması beklemiyorduk ve bu işlerin içinden çıkılmaz bir hal aldı.
"Ne diye hızlı gidiyorsun be Yiğit ilk kez mi çocuğun oluyor!" Diyen Timur'a baktım.
Haklıydı ilk kez çocuğu olmuyordu ikinci çocuğu olduğunu söylemişti neden acele edersin ki?
"Sakin ol Timur, inşallah bir şey olmayacak," dedim kısır bir sesle.
İçimden çok kötü şeyler olacakmış gibi hissediyordum. Ama inşallah düşündüğümüz kadar ciddi değildir durum.
Polat'ın dediği ormanlık alana varmak üzereydik sanırım, etraftaki sık bir şekilde dizili ağaçlardan anlamıştım.
"Allah'ım sen onları koru," dedi Timur.
Gözlerindeki korkuyu fark ettiğim de Yiğit'e gerçekten değer verdiğini anladım.
"Geldik mi?" dediğim de başını salladı.
"Galiba geldik," dediğin de durmuştu. Arabayı da durdu ve öylece düz bir şekilde bakıyordu, nereye baktığını görmek için başımı çevirdiğim de.
Yiğit..
Timur arabadan hızlı bir şekilde çıktı, ben karşımdaki manzaranın şokuyla arabada oturuyordum.
Bu arabadan sağ çıkmaları imkansız..
Başımı sağa sola salladım ve bende arabadan dışarı attım kendimi.
Timur'un yanına doğru hızlı hızlı yürümeye başladığım da Yiğit ve Ezgi yerdeydi. Yiğit Ezgi'yi kucağında tutmuş ağlıyordu.
"Yiğit, sakin ol ambulans geliyor," diyen kişi Polat'tı.
Timur donmuş bir şekilde olanlara bakıyordu bende ne yapacağımı bilememiştim.
"Ezgi, Aç gözünü.. Yalvarırım aç gözünü.." diye bağırdı yiğit.
Timur bir kaç adım attığın da bir çocuğun ağlama sesini duydum.
