ဘ၀အထိုထို (သို့) အပြူး

အပိုင်း ( ၆ / ၇ )

အပိုင်း ( ၆ )

ဦးချမ်းသာ နှင့် ဒေါ်ဝဲဒူ လင်မယား ဟာ နေ့လည်ခင်းကြီး နေပူပူ ချွေးတွေမြိုက်မြိုက်ကျနေပြီး အိမ်ကိုရောက်လာကြသည်။
ခရီးက ပြန်ရောက်တာနဲ့ ဦးချမ်းသာက ပူတယ်ဆိုပီး ချွေးတိတ်အောင်မစောင့်နိုင်ဘဲ
ရေတန်းချိုးလေသည်။ ရေချိုးပီးမကြာပါဘူး ၊ မူးတယ် မူးတယ် ဆိုပြီး ဦးနှောက်သွေးကြောပြတ်၍ ဦးချမ်းသာ တယောက်
ကွယ်လွန် အနိစ္စရောက်ရလေသည်။

ဇနီးသည် ဝဲဒူ မှာလည်း ဝမ်းနည်းပက်လက် စိတ်လက်မအီမသာ ပူပင်လှိုက်မော ရှိုက်ကြီးတစ်ငင်ဦးချမ်းသာ ၏ ရုပ်အလောင်းကိုကြည့်ကာ ငိုကြွေးရှာသည်။

“ သြော် ၊ ကိုချမ်းသာရေ။ ရှင့်သားကို စိတ်ချသွားပြီလား ၊ ကျွန်မတို့ သားအမိကို ထားရစ်ခဲ့ပြီလား။ အဟင်း...အီး...အီး..အဟင်း... ”

ရင်ဘတ်စည်တီး အပူမီးဖြင့် လင်သေ၍ ငိုကြွေး နေသော မဝဲဒူမှာ မယုံနိုင်ဘဲချက်ချင်းလက်ငင်း ဆုံးပါးသွားရှာသော ခင်းပွန်းအလောင်းကို ပွေ့ပိုက်ကာ အော်ဟစ်ငိုကြွေးနေသံဟာ တော်တော် ကျယ်ပါတယ်။

~~~

ယောင်္ကျားသေပြီး တစ်လ နှစ်လ လောက်ဒေါ်ဝဲဒူ မှာ အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ တောထဲသွားလိုက် မြို့တက်လိုက်နှင့် လူလည်း ဖပ်ဖပ်မောလို့နေပေသည်။
လ

င်ရှိစဉ်က အပူအပင်မရှိနေလာခဲ့ရ‌သော်လည်း လင်သေမှ အလုပ်ကို ကိုယ်တိုင်ဦးဆောင်ရသော မိန်းမတစ်ယောက်အဖို့ တချို့သော ယောက်ျားများက
သွေးတိုးစမ်းချင်ကြသေးသည်။တစ်ချို့က မလေးစားကြပါ။

ဒေါ်ဝဲဒူ မှာ အလုပ်ပင်ပန်းလာပြီဆိုလျှင်လိုအပ်လာသည်မှာ ကာမတဏဏှာပင်ဖြစ်သည်။ အဲ့ဒီ ကာမဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးသူက အရက်သမား ဖဲသမား ဖိုးစိုင် ဖြစ်သည်။

ဖိုးစိုင် နှင့် ခိုးစားရသောဘဝကို မုန်းလာသည် ၊ လူသိရှင်ကြား အမြဲလိုးနေချင်စိတ်ဖြစ်လာသည်။သို့သော် လင်သေတာ လပိုင်းပဲရှိသေးတော့ စိတ်ထိန်းနေကြရသည်။
ဖိုးစိုင်ကလည်း ဒေါ်ဝဲဒူ ကိုလက်ထပ်ကာ ငွေကို ရေလိုသုံး ချင်နေသည်။ အခုလို ခိုးပေးခိုးကျွေးတာကို မလိုချင်တော့ပေ။သို့သော် ဒေါ်ဝဲဒူ အပြောလေးတွေကြောင့် ငြိမ်နေရသည်။