ဘ၀အထိုထို (သို့) အပြူး

အပိုင်း ( ၁၄ )

အပိုင်း ( ၁၄ )

မှောင်မည်းနေသည် ၊ ဘာကိုမှမမြင်ရပါ။ လှုပ်လို့လည်းမရ ၊ လက်တွေကို ကြိုးတုတ်ထားသည်။
မျက်စိကိုလည်း အဝတ်နဲ့စည်းထားသည်။
အပြူးကြောက်လာသည်။

ဦးကြာရိုးနှင့် သူ့တပည့်များရဲ့ ရယ်သံတွေဟာ ဆူညံနေသည်။

ရင်တဖိုဖို ဖြစ်ကာ ကြောက်စိတ်တွေမွှန်ထူနေသည်။
ဘာတွေဆက်ဖြစ်လာမလဲဆိုတာကို
တွေးရင်း ကျောချမ်းလာသည်။

သူ့အနားကို လူတစ်ယောက်ရောက်လာပြီး အပြူးကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
အပြူးနို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လီးထိပ်နဲ့ ထိုးကာ ပွတ်ဆွဲနေသည်။
မျက်နှာ အနှံ့ကိုလည်း လီးနဲ့ထိုးနေသည်။
နှာခေါင်းမှတဆင့် လီးနံ့က အကြောအချဉ်ထဲအထိ စိမ့်ဝင်သွားသည်။

လီးထိပ်အိအိနုနုလေးက နို့သီးရဲရဲလေးကို ထိုးချေပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြား တိုးဝင်လာသည်။

အပြူး ပါးစပ် ပိတ်ထားသည်။
အထဲထိထိုးလို့မရပါ။
လီးအနံ့ကပျင်းလှသည် ၊ နံနေသည်။
ပျို့အန်ချင်ဖြစ်သွားကာ ပါးစပ် ဟလိုက်တော့ လီးက ပါးစပ် ထဲကို တိုးဝင်လာသည်။
အနံ့ပျင်းပြီး တုတ်ခိုင်သန်မာတဲ့ လီးကြီးကြောင့် အပြူး အော့ကနဲ အုကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။

" ငါလိုးမသားလေး ၊ လီးကိုကောင်းကောင်းစုပ်စမ်း။ သွားနဲ့ခြစ်မိလို့ကတော့ လိုးသတ်ပစ်မှာ ၊ ငါလိုးလေး။ "

အသံမှာ ဦးကြာရိုး အသံဖြစ်သည်။
အပြူးကြိတ်မှိတ်ကာ တတ်စွမ်းသမျှပညာနဲ့ ပြုစုပေးလိုက်သည်။
တစ်ခါတစ်ခါ ပျို့တက်သွားသည်။ အော့ ..အော့

ကြိုးဖြည်ပေးပြီး အပြူးကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းလိုက်သည်။
ပြူးတူးပြဲတဲ ပေါ်လာတဲ့ စအိုပေါက် ရဲရဲလေးကို အငမ်းမရ လာနမ်းသည်။

အိုး...ယားလိုက်တာ

နှုတ်ခမ်းမွှေး ကြမ်းကြမ်းကြီးတွေက ဆူးလိုက်တာ အား..လား..လား...အိုး..အမေ့...

ကွမ်းစားထားတဲ့ လျှာထူလပျစ်ကြီးက စအိုပေါက်လေးကို မညှာမတာ ယက်လိုက် ထိုးလိုက်နဲ့ ယားကျိကျိ ဖြစ်လာသည်။ ရှေ့ကလူကလည်း မျက်နှာကို လီးနဲ့ တဖြန်းဖြန်းရိုက်နေသည်။