ဘ၀အထိုထို (သို့) အပြူး

အပိုင်း ( ၂၆ )

အပိုင်း ( ၂၆ )

“ ဘယ်သူလဲ ၊  ခင်ဗျား ဘယ်သူလဲ။ ”

ကိုဝိုင်းလည်းမဖြစ်နိုင်ဘူး ၊ ဟင်....
အပြူးစိတ်လှူပ်ရှားနေသည်။

အမှန်ပါ ၊ ကာမအရသာဟာ အကြမ်းဖက်ခံရရင် ဖင်ခံရသူအဖို့ ငရဲပြည်အလားဖြစ်သည်။ ညှင်ညှင်သာသာ လိုးခြင်းသည်သာလျှင် အထွက်အထိပ်နတ်ပြည်သို့ ရောက်သည်။

အပြူး သေသေချာချာကြည့်လိုက်သည်။
အပြူးမျက်လုံးပြူးသွားရပါသည်။

“ ကိုသူရ ၊ ဒါ ခင်ဗျား ဘာလုပ်တာလဲ။ ”

“ ငါမင်းကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် ၊ လိုချင်တယ်။
ငါမင်းကို ချစ်ခဲ့တယ် ၊ ဒါပေမဲ့ မင်းက ကိုဝိုင်းကိုချစ်တယ် ၊ သူ့ကိုပုံအပ်ခဲ့တယ် ၊ ငါ့ကိုကျတော့ ဂရုမစိုက်ခဲ့ဘူး ၊ အဲ့တော့ မရ ရတဲ့နည်းနဲ့ မင်းကို ငါအပိုင်စီးရလိမ့်မယ်..ဟားဟား။ ”

“ လူယုတ်မာ ၊ သွား အခုထွက်သွား။
အော်လိုက်မှာနော်။ ”

“ မင်းကြိုက်သလောက် အော်စမ်းပါ။
ဟိုအဖွားကြီးလည်းဆေးအရှိန်နဲ့ အိပ်နေပြီ။
မင်းရဲ့ ဟိုအကောင်လည်းမရှိဘူး..ဟားဟား။
ကျန်တဲ့လူတွေလည်း ငါ့လူတွေပဲ။
မင်းအော်လည်း ဘာမှမထူးဘူးကွ။ ”
သူရက အပြူးကို အတင်းချုပ်ထားသည်။

အပြူး မရုန်းနိုင်ပါ ၊ ကြိုးစားကြည့်သည်။
မရပါ ၊ အားချင်းမမျှ၍ နောက်ဆုံး မောပန်းနွမ်းနယ်ပြီး မရုန်းနိုင်တော့ပါ။

သူရရဲ့ တင်းကျပ်စွာ ချုပ်ကိုင်ထားမှုအောက်မှာ အပြူးဘဝလေး ရေတိမ်နစ်ရတော့မှာလား။
ကိုဝိုင်းကို အပြူး သစ္စာဖောက်သလို ခံစားရတော့မည် ၊ အဲ့လို အခြေအနေကို မလိုလားပါ။
အပြူးစိတ်တွေ ဂဏာမငြိမ်ဖြစ်နေရပြီ။

နောက်ဆုံး မထူးစိတ်ပိုက်၍ သူရရဲ့ လိုအင်ဆန္ဒကို ဖြည့်စည်းပေးရတော့မည်။

ကိုဝိုင်းသာသိခဲ့ရင် သူ့ကို ခွင့်လွှတ်နိုင်ပါ့မလား။
နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာတွေက ဘာတွေဖြစ်လာမလဲ။
အပြူး အတွေးနယ်ချဲ့မှုကို ရပ်တန့်ကာ
သူရရဲ့ ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။

ပုဆိုးကြားက လီးဖျားက ငေါက်ကနဲထလာသည်။
သူစားသုံးရမယ့် ခံတွင်းနံ့ကိုရလို့ ထင်ပါရဲ့။
ပုဆိုးကို တဖြည်းဖြည်း အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။
ဒစ်တင်းတင်းပြည့်ပြည့် လီးကားကား မာတောင့်တောင့်ကြီးက အပြူးပါးစပ်ဝမှာ
မိုက်တံကြီးအလား တေးသီဆိုဖို့ အချိန်ရောက်လာပြီပဲ။