ဘ၀အထိုထို (သို့) အပြူး

အပိုင်း ( ၃၅ )

အပိုင်း(၃၅)

ဘောက်နူးသည် ဇွဲပြည့်ကို နည်းနည်းလေးမှ ဂရုမစိုက် အလေးမထားပါ။
ပြောပြောဆိုဆိုလည်း မနေတော့ ဇွဲပြည့် အားငယ်နေရသည်။
သူ့အကိုလို့ သိထားတဲ့ ဒေါင်းဇောင်းကိုလည်း တစ်ခါမှမမြင်ဖူးပါ။
ဖအေတူမအေကွဲ မောင်နှမတွေပေါ့။ အကိုဒေါင်ဇောင်းကရော သူ့ကို ခက်ခက်ထန်ထန် ဆက်ဆံမှာလား တွေးကြည့်နေမိသည်။
မယားငယ် သားသမီး အငယ်အနှောင်းတွေရဲ့ သားသမီးတွေက ဒီလိုဘဲ အနှိမ်ခံရတာလားလို့ တွေးရင်းနဲ့ မျက်ရည်တွေ မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှာ ပြည့်တက်လာပါတော့သည်။

~~~~

" အပြူး...ညီလေး ၊ ညီလာမှ လာပါ့မလားလို့ အကိုစောင့်နေတာ။ အကို ညီ့ကို ပြောစရာရှိတယ်။ "

" အကိုက လာဖို့ခေါ်ထားပြီးမှ လာရမှာပေါ့။ အကိုက ဘာပြောမို့လဲ။ "

" အကို ညီ့ကိုချစ်တယ်။ ညီနဲ့ မခွဲချင်ဘူး။ ကျောက်ရှာတဲ့နေရာမှာ ညီနဲ့ နေ့တိုင်းတွေ့ရတော့ အကို ကျောက်ရှာရတာပျော်တယ် ၊ ဒါပေမယ့် အကို အကို့မိသားစုနဲ့ ပြန်နေရင် ညီနဲ့ တွေ့ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒီအခါကျရင် အကိုညီ့ကို သတိရလာရင် ညီ့ဆီကို လာလည်မယ်နော်။ ညီအကို့ကို မေ့မသွားဘူးမလား။ စိမ်းကားမသွားပါဘူးနော်။ "

" သြော်...အကိုရယ် ၊ ဘာများလဲလို့။
အကို ညီ့ကိုသတိရရင် လာတွေ့လို့ရပါတယ်။ ညီလည်း အကို့ဆီ လာလည်မှာပေါ့။ သိပ်ပြီးမှ မဝေးတာ...ဒါပေမယ့် အကိုက ချမ်းသာ သွားပြီဆိုတော့ ကိန်းကြီးသွားမလားမသိဘူး။ "

" ဟာ...ညီကလည်း ၊ ကိန်းမကြီးပါဘူး၊ အဲ့ချမ်းသာမှုကိုလည်း အကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ ပြီးတော့ အကိုက ကိန်းကြီးသွားမှာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဟောဒီက အပြူးလေးကိုဘဲ တစ်သက်လုံး ချစ်သွားမှာ။ ညီသာ အကို့ကို မထားခဲ့ပါနဲ့နော်။ ညီထားသွားရင် အကိုသေရလိမ့်မယ်။ "
ဒေါင်ဇောင်းက အပြူးလက်လေးကို ကိုင်ကာ ထပ်ခါထပ်ခါမေးနေသည်။

အပြူး ငြိမ်သက်နေသည်။ ချစ်တော့ချစ်ပေမဲ့ တအားမချစ်ရဲပါ။ အချစ်ရေးနဲ့ပတ်သက်လာရင် အပြူး ကံမကောင်းပါ ၊ ဒါကြောင့် ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်သက်နေလေသည်။
ဒါပေမယ့် တိတ်ဆိတ်နေခြင်းဟာ ဝန်ခံခြင်းလို့ ယူဆထားတဲ့ ဒေါင်ဇောင်းက အပြူးနှဖူးလေးကို ပြွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။
အပြူးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဒေါင်ဇောင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေး ပေါက်စလေးတွေက စူးသွားတာမို့ အပြူး အသည်းယားသွားသည်။
ပြီးမှ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဒေါင်ဇောင်းက အနမ်းမိုးတွေ ရွာချပေးပါတော့သည်။