Anxiety | Minsung ✓

☆42☆

Minho

Bir hafta.

Koskoca bir haftadır ortada yoktu ve ben kafayı yemek üzereydim.

Hiçbir şekilde ondan haber alamıyorduk. Telefonuna ulaşılamıyordu, eve de hiç uğramamıştı.

O akşam, yani sözleşmeyi imzalamadığı günün akşamı eve geldiğimde dolabın kapaklarının açık olduğunu görmüştüm. Dolapta ne kadar kıyafeti varsa hepsini almıştı. Bakım ürünleri bile ortada yoktu.

Ne olduğunu anlamıyordum. Neden birden vazgeçtiğini anlamıyordum.

Sanırım bunları hakediyordum.

Çünkü ben de daha önce onu böyle üzmüştüm.

"Minho, hadi bir şeyler ye. Acıkmışsındır." Chan hyung yine her zamanki gibi yanımdaydı. Bir hafta boyunca hiç yanımdan ayrılmamıştı. O da çok üzülmüştü.

"Yok hyung, iştahım yok. Siz yiyin ben atıştırırım."

"Peki, öyle olsun."

Odama çıktım, yatağıma yattım, düşündüm, düşündükçe daha çok düşündüm.

Çok düşünmek hiçbir işe yaramıyordu. Sadece beynimi yoruyor, aklımı karıştırıyordum.

Yatağın yanındaki çekmecelerden birinden uyku hapımı çıkardım ve suyla beraber içtim. Tekrar yatağa yattığımda ilaç etkisini göstermeye başlamıştı. Gözlerim kapanırken gördüğüm son şey son bir haftada olduğu gibi yine Jisung'un gözümün önüne gelen hayali olmuştu.

☆

Jisung

Boynumda hissettiğim öpücükle bütün vücudum titrerken hafifçe kıkırdadım.

"Bebeğim, iyi misin?" Neredeyse gözüme girecek olan saçımı alıp kulağımın arkasına sıkıştıran eli tuttum.

"İyiyim Chaewon abla. Yani, iyi olmaya çalışıyorum diyelim."

Bir haftadır Chaewon ablanın Amerika'daki evinde onunla beraber kalıyordum. Küçüklüğümden beri ne zaman kendime zarar vermek isteyecek kadar bunalsam Chaewon ablamın yanına gelirdim. Bana çok iyi geliyordu.

"Kendini üzme canım. Bunu kendi iyiliğin ve diğerlerinin iyiliği için yaptığını unutma tamam mı?" Dediğinde başımı olumlu anlamda salladım. Gözlerim dolmuştu.

"Aaa ama gözlerin dolmasın hemen. Yerim seni." Dedi ve saçlarımı okşayıp kollarını gövdeme sardı. Ben de karşılık olarak ona sarıldığımda gözyaşlarım akmaya başlamıştı.

Suçlu hissediyordum hem de hiç olmadığım kadar. Başka yollar da vardı fakat aptal beynim bunları zamanında düşünemiyordu. Her zaman anksiyeteme yenik düşüyordum. Anksiyetem beynimi kemiriyordu ve ben hiçbir şey yapamıyordum. Aptaldım, hem de kocaman bir aptal.

"Chaewon abla, uyumak istiyorum."

"Tabii kuzum. Odana çıkabilirsin." Odaya çıkıp kapıyı kilitlediğimde yatağıma yattım fakat yaptığım şey uyumak olmadı.

Sadece onu düşünerek hıçkırıklarla ağlıyordum.

__________________________

Heelluuuu

Biliyorum bolum cok kisa oldu ama bazi seylerin kafanizda netlesmesi icin yazdim bu bolumu

jisunga kizmiyosunuz di mi

minhom da mahvoldu bebegim 🥺

neyse cok tutmayayim sizi

hepinizi optum cok cok cok 💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋

sizi seviyoruumm 💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗baiii 💋💋💋