1930's

☣17

"Elliott, benim sana bir şey söylemem lazım."

Genç melek merakla kardeşine döndü.

"Nedir Evan?"

"Şey var ya... Laure."

"Ne olmuş ona?"

Elliott artık tüm ilgisini Evan'a yöneltmişti.

"Bunu ona kız veya başka bir şey yap diye söylemiyorum. Bil diye söylüyorum. Çok kötü şeyler olacak Elliott, hissediyorum. Hem de çok kötü."

"Neler oluyor Evan? Söyle artık."

"Laure seni kurtarmak için intihara kalkıştı."

"Ne yaptı dedin?"

Evan onu umursamadan devam etti.

"Ve durmayacak. Eminim ki bu son olmayacak. Şimdi olmasa yarın, yarın olmasa o yirmi günün sonunda yapacak. Çok kararlı. Bir haftadan az vaktin kaldı. Ne yapacaksın? Kız gerçekten kendini öldürecek!"

Elliott sinirlenememişti. Susmuştı sadece. Şaşkındı ama üzgündü de. Sevdiği kadını ne hale getirdiğini düşündü defalarca kez.

Kalbinde büyük bir yangın vardı. Bir türlü sönmeyen bir ateşti bu. Söndürmek için ne kadar uğraştıysa, sonu alevlerin daha çok artmasıyla bitiyordu.

"Geri dönmeliyim."

Evan şaşkınlıkla Elliott'a baktı.

"Ne?"

"Ona dokundukça zarar veriyorum. Geri dönüp göksel alemde bir çaresine bakacağım. Gerekirse Tanrı'ya yalvaracağım. Ama o buradan canlı çıkacak. Sonunda ölecek olan ben olsam bile."

☣

Ben içeri girer girmez Marie başımda dikildi.

"Anlat!"

"Neyi?"

"Ne demek neyi? Bay Davis ile neler olduğunu. Yaza düğün var mı?"

Suratımı asıp iç çektim.

"Yok."

"Neden? Red mi ettin?"

"Evlilik teklifi etmedi ki!" Kendimi koltuğa bıraktım.

Marie şaşkınlıkla yanıma oturdu.

"Ciddi misin? Neyi bekliyor bu adam acaba? Evlenin gitsin!"

"Sen de pek meraklısın beni evlendirmeye." Dedim bozularak. Marie hemen bana sarıldı.

"Ya olur mu öyle şey? Senin için diyorum ben."

"İnanayım mı?" Dedim dudağımı büzerek.

"İnan tabii!"

Gülümsedim ve ben de ona sarıldım.

☣

Akşam yemeğinden sonra temizliği bitirip odama girdim. Aşırı yorgundum ve tek istediğim uyumaktı.

Yatağıma uzandım. Elliott ne yapıyordu acaba?

Ya Evan? Bir şeyler bulabilmiş miydi? Ne olacaktı bizim sonumuz böyle?..