Where do broken hearts go? {N.H.}

74

Niall p.o.v.

"Niall! Stop!" gilde ze toen ik voor de laatste keer water op haar spetterende. Ik grinnikte en liep naar haar toe om haar vervolgens in een knuffel te trekken. "Niet leuk." zei ze met een pruillip en grote ogen. "Sorry" grinnikte ik en drukte een kus op haar voorhoofd. "Zullen we naar het strand?" vroeg ik aan Megan toen ze haar gezicht droog maakte met een gele badhandoek. "Nee." antwoorde ze kort en bot.

Ik schrok van de onverwachte serieuze toon in haar stem en keek achterom om haar in de ogen te kijken. "Waarom niet?" vroeg ik.
"Nee Niall ik ga niet heen." zei ze koppig. Ik besloot iets te doen wat ik achteraf misschien niet had moeten doen.

Haar optillen

Na al die keren dat ze gezegd had dat ze niet naar het strand wou heb ik haar er toch heen gebracht en ben ik ver de zee in gelopen. Toen ik haar eenmaal neerzette in de warme zee storte ze in elkaar.

Megan begon hysterisch te huilen en de tranen hielden niet op. Pas toen ze uitlegde waarom ze niet in de zee wou besefte ik wat ik had gedaan..

We waren 3 uur verder en Megan zat nogsteeds op onze kamer met de deur op slot. "Zal ik weer heen gaan?" vroeg ik aan perrie die tegenover me op de andere bank zat. "Laat haar maar. Ze is van streek en heeft even tijd nodig" legde ze uit.

Ik zuchte diep en dacht na.
Ik had naar haar moeten luisteren, ze wou niet naar het water en ik had maar moeten begrijpen. Het ongeluk is nog te vers en staat nog duidelijk in haar hoofd gegraveerd.. Door de zee was Megan hier misschien niet meer. Ik heb haar van slag gemaakt door Megan tegen haar eigen wil oog in oog met haar grootste angst te zetten.

Haar gezichtsuitdrukking toen ik haar op haar beide voeten in het koude water zette. Alle tranen die langs haar wangen liepen toen ze stokstijf stil bleef staan.

Ik schudde mijn hoofd en stond op. Ik negeerde perrie haar advies en liep koppig naar onze kamer.
Ik moest het goed maken. Op zn minst sorry zegggen voor vanmiddag.

Zachtjes klopte ik op de deur.

Geen antwoord.

Ik klopte nog 2 keer maar kreeg geen antwoord terug.

Misschien sliep ze? Ik besloot de deur heel zachtjes open te maken maar er lag niemand in bed. Ik keek de kamer rond maar Megan was er niet.

"Megan!?" riep ik door de kamer

Geen antwoord.

Ik begon zenuwachtig te worden en stormde de kamer uit om in andere kamers te kijken op dezelfde verdieping.

Geen Megan.

"Niall? Alles oké?" vroeg Calum die blijkbaar mijn gefrustreerde gezicht had gezien.

"Ja alles is oké." zei ik bot en liep door.

Ik spotte ashton en liep naar hem toe
"Weet jij waar Megan is?"

"Uhm, ja.. Misschien moet je haar even met rust laten." zei Ashton.

"Waar is ze?" vroeg ik en haalde mijn handen door mijn haar.

"Bij.." stamelde hij.

"Ik weet genoeg.."

____

Megan p.o.v

"Gaat het?" vroeg Luke die de kamer binnenkwam.

Snel droogde ik mijn tranen en keek achterom.

"Jawel.." zuchte ik.

Luke kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen om vervolgens me in een knuffel te trekken.
Op dat moment brak ik. De tranen stroomden weer over mijn wangen die op luke zijn witte T-shirt vielen.

"Wil je er over praten?" vroeg hij.

Ik knikte voorzichtig en keek hem aan.

"Ik snap hoe je je voelde. Oog in oog staan met je angst is niet niks.. Ik heb het ook meegemaakt." vertelde hij.

Nieuwsgierig keek ik hem aan en hij vertelde verder.

"Toen ik 10 was kregen mijn ouders ruzie. Eerst was het niet heel erg maar na een paar weken werden de ruzies erger en erger. Mijn vader sloeg mijn moeder voor geen reden terwijl ik moest toekijken. Als 10 jarige maakte het een enorme impact waardoor ik de beelden nog dagelijks zie. Mijn moeder zat onder de blauwe plekken en als het echt erg was kon je de bloedsporen op haar shirt vinden. Ze schreeuwde het uit van de pijn en ik kom niks doen behalve toekijken. Op een gegeven moment kwam de politie er bij te pas en werdt mijn vader veroordeeld voor 3 jaar cel. Een opluchting voor beide van ons. Maar ookal Was mijn vader weg, ik voelde me toch schuldig tegenover mijn moeder. Misschien kon ik haar toch helpen op een één of andere manier maar ik bleef kijken.. Ik bleef kijken.
Nadat mijn vader zijn straf had uitgezeten dachten we dat We van hem af zouden zijn. Totdat hij opeens voor de deur stond.
Mijn harte miste een slag en ik had moeite om mijn woede en tranen te verbergen. Ik kon niet bewegen en het leek of de hele wereld stil bleef staan.
Megan, het is moeilijk je angsten te overwinnen maar op een geven moment kom je er wel.. Ik heb mijn vader het nooit kunnen vergeven maar ik kan hem nu wel in de ogen kijken zonder in huilen uit te barsten of zonder hem een klap te verkopen.. Je komt er wel, dat beloof ik je. Het maakt niet uit of het nou een persoon is of een natuurverschijnsel. Bij iedereen is anders, maar ik wil je helpen. " vertelde Luke.

Ik glimlachte door mijn tranen heen.
"Bedankt Luke." zei ik en gaf hem een knuffel.

Net op dat moment sloeg de deur open en kwam Niall binnen.

"Niet weer" siste hij boos.

____

HEEY! Ages ago maar hier is weer een hoofdstuk! Miss een beetje drastisch maar goed, je begrijpt het wel als je zelf ook een angst hebt :)
X