Where do broken hearts go? {N.H.}

21

Megan p.o.v

Deze nachtmerrie was bijna afgelopen.

4 weken lang ben ik vastgehouden door mijn eigen vader en Liam's vriendin Brooklyn..

Ex vriendin hoop ik vanaf nu..

Ze gedroeg zich erg agressief tegen over mij en sophia..

Waarom? Omdat ik mijn vader pijn had gedaan... Het was volgens hem mijn schuld dat mijn moeder overleed...

Mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd... Maar dat wil mijn vader niet geloven..

Ik heb mijn verdiende loon gekregen volgens mijn vader.. Het enigste wat hij wou is mij pijn doen.. De pijn die hij heeft gevoeld na de dood van mam.

Ik werdt uit mijn gedachten gehaald.

"Alles is goed mevrouw Stones. U mag naar huis! We hebben contact gehad met een psycholoog. Verdere info komt wel" zei hij

"Ik heb geen psycholoog nodig." mompelde ik.

"We zullen zien." Zei hij en liep weg.

Fijn..

Ik zal voor een lange tijd niet alleen durven te zijn.. Dat is geen reden om me gelijk als een wrak te behandelen.

Geez..

De dokter kwam weer naar me toe.

"Er komen straks mensen je ophalen.."

"Wie?"

"Een paar van je vrienden." zei hij

Ik knikte en liep naar buiten..

Daar stond ik.. In mijn zwarte skinny jeans en grijze trui.. Ja ik had geen jas bij me toen ik ontvoerd werd...

Het was koud... Super koud..

Dat heb ik weer..

Ik wist niet hoe lang ik nog moest wachten.. En op wie..

Ik hoopte op niall.. Ik kon niet wachten om hem weer te zien.

Hij zou me waarschijnlijk beschermen voor het gevaar wat waarschijnlijk nog niet geweken was.

Ik maakte me geen zorgen om mijn veiligheid, want bij Niall was ik veilig.

Niall heeft er tenslotte half voor gezorgd dat mijn ontvoering eindigde.. Hij was zo bang toen het pistool naar zijn hoofd wees.

Dat beeld zou ik waarschijnlijk nooit meer uit mijn hoofd krijgen.. Niall had alles voor me over. Werkelijk waar alles. Zelf zijn leven als het er op aan zou komen. Net zoals vanmiddag dus.

Het was nu ongeveer half zeven.. Ik had verschrikkelijke honger. Ik wachtte nu al 5 minuten. Er reden auto's af en aan maar ik zag niall er niet uitstappen.

500 meter verder op parkeerde een zwart busje. Er stapten 2 personen uit. Ik kon nier precies zien wie het waren. Daarvoor waren ze te ver.

Ik wachtte tot ze dichterbij kwamen.

Toen hoorde ik de één roepen tegen de ander: "Dude dat is megan!"

Louis en Niall.

Ik bleef even stil staan om het in me op te nemen.

"Niall!" riep ik zo enthousiast als ik maar kon.

We renden naar elkaar toe en ik zag Louis met een big smile toekijken.

Eindelijk.

Eindelijk weer in zijn armen.

Ik gaf hem een knuffel en we lieten elkaar niet meer los.

"I missed you princess."

"I missed you too"

De tranen stroomden over onze wangen.

Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en keek me aan.

Die felblauwe ogen waren niet verdwenen.

"Kom we gaan." fluisterde hij

"Waarheen?" vroeg ik

"Het hotel" zei hij glimlachend door zijn tranen heen.

Ik knikte en stapte het busje in.

Na 10 minuten rijden kwamen we aan bij een enorm hotel. We stapten uit en gingen het gebouw in.

De lobby was echt prachtig..

We stapten in de lift en stapten uit bij verdieping 5.

Niall klopte op een hotelkamer deur en nog geen 10 seconden later ging de deur open.

Eleanor.

Alweer kreeg ik tranen in mijn ogen.

"Megan!!!!" riep ze en gaf me een knuffel.

Opeens voelde ik heel veel armen om me heen. We lieten elkaar los en ik gaf iedereen een knuffel. Behalve sophia en liam want zij lag te slapen in de kamer hiernaast.

Slapen.. Dat was mijn grootste behoefte!

"Niall waar is onze slaapkamer?" vroeg ik

gapend.

Ik wenste iedereen een goede nacht en liep met niall mee

"Ik loop wel mee." zei hij

Ik knikte.

"Gaat het?" vroeg hij

"Hoezo?" vroeg ik

"Je ziet er bang uit."

"Nah.. Niks." kwam onzeker uit mijn mond.

"I'll stay with you." zei hij alsof hij mijn gedachtes kon lezen en drukte een snelle kus op mijn lippen.

____

Beetje een vaag en kort hoofdstuk.. Ik ben gwn moe ;) sorry