ARGO

4. BÖLÜM

Bölüm şarkısı: Can Ozan - Toprak Yağmura

Uzun bir zaman sonra tekrar geldim. Benim için çok yorucu ve üzücü iki haftaydı. Bazı şeylerin üstesinden gelmem ve kafamı toparlamam uzun sürdü. Çünkü hem fiziksel olarak hem de zihinsel olarak bitkin durumdayım. Ama iyi olmaya çalışıyorum umarım ramazan ayınız sizin için iyi geçiyordur. Verdiğim sözü tutamadığım için üzgün hissediyorum. Ama söylebileceğim bir şey varsa o da ARGO'yu bırakmıyorum ne pahasına olursa olsun ARGO'yu en iyi şekilde kısa süre de bitireceğim.

Lütfen yorum yapmayı ve oylama vermeyi unutmayın eğer hikâyemi beğeniyorsanız tanıdıklarınıza da önerebilirsiniz. Sizleri çok seviyorum. 🤍

Gecenin üzerine çöktüğü karanlık sokaklarda temkinli adımlarımla ilerliyordum. Gökyüzünde ki parlak dolunay, apartmanların dış cephesine soğuk beyaz yansımalarını bırakırken, bu karanlık gece de ardımda gürültüyle bıraktığım adımlarıma eşlik eden ses, çöp konteynırlarının yanında duran ya da her köşebaşında karşıma çıkan kedilerin sesiydi.

Soğuk hava yokuş aşağı attığım her adımda üzerimden esip geçerek beni iliklerime kadar titretiyordu. Saçlarım rüzgârın yüzüme doğru esen her dalgasında geriye doğru taranıyordu. Üzerimde ki ceketin yakasını kendimi soğuğa karşı siper etmek için daha fazla dikleştirdim.

Arnavut kaldırımlı sokaklar sendeleyen ayağımın her seferinde adım atmasını zorlaştırıp tökezlememe sebep oluyordu. Bakışlarım apartman dairelerinin pencerelerine takıldı. Hepsi ışıklarını kapatmış, şehri aydınlatan ay ışığına inat perdelerini dışarıya bir gölge gibi çekmişti. Bütün ışıkların kapalı olması içimi huzursuz etmişti. Ağrıyan ve acıyan ayaklarıma rağmen hızlı adımlar atarak yürümeye çalışıyordum. Turuncu sokak ışıkları, arnavut taşlarının parlak yüzeyine yansırken, aradaki derin çizgiler karanlıkla doluydu. Ne yağmur, ne de kar yoktu. Çok parlak ve büyük dolunay gökyüzünde asılı dururken şehre kızılsı bir karanlık çökmüştü. Uzun sokak ışıklarına alttan baktığımda, incecik toz zerresi gibi çiğ yağdığını görmüştüm.

Adımlarım tok seslerle boş sokakların apartmanları arasında yankılanırken, arkamdan gelen başka adım seslerini de duymuş ve irkilmiştim. Arkamı dönüp bammak ve yoluma hızlı adımlarla devam etmek arasında ki seçeneklerimden en makul olanı, hızlıca yürümeyi tercih ettim.

Ama arkamdan gelrn adım sesleri yavaşlamak ya da ben hızlandıkça geri de kalıp kabolmak yerine benimle eş değerde hızlanmaya başlamış, hatta bana daha da yakınlaşmış gibi hissettirmişti. Gözlerim geriye dönmeye çalışsa da, adımlarım seri şekilde ilerlemeye devam ediyordu.

Adımlar daha da yaklaşırken dayanamayıp arkama bakıp döndüğümde, arkamda beni elleri cebinde rahat ama aynı zamanda hızlı hareketlerle takip eden bir adam olduğunu gördüm. Benim adımlarım her ne kadar hızlansa da, önümde ki yol sanki hiç bitmiyormuş, yokuş uzadıkça uzuyormuş gibi hissettiriyordu.

Adım seslerinin birden daha fazla çoğaldığını hissedince tekrar, omzumun üzerinden arkama bakma gafletinde bulunmuştum. Bu sefer adamın her iki yanında birer kişi daha belirmişti. Sokağın karanlığında yüzlerini seçemiyordum onlara ışık vurmuyordu, ama vücut tiplerinden bana tanıdık gelen bir şeyler olduğunu fark ettim. Yüzlerini seçebilmek için sokak lambasının altından geçtim, benim peşimden birkaç saniye sonra onlar da geçince yüzlerini görebilmiştim.

Demir'e saldıran kişilerdi ve nereden çıktıklarını fark edemediğim iki adam daha üç adamın yanına adımlarını bozmadan gelmişti ve hepsi direkt olarak bana bakıyordu. Yüzlerinde sadece öfke ve soğukluk vardı.

Adımlarımı hızlandırmak yerine koşmaya başladığımda, onlar da benim peşimden koşmaya başlamışlardı. Aksağan ayağımda ki tüm ağrıyı unutup, olabildiğince koşmaya başladım. Yüreğim bedenim fırlayacakmış gibi atarken, korku içimde dalga dalga yayılıp saç diplerime kadar beni uyuşturmuştu. Köşede ki bir sokaktan döndüğümde onlarıda bana yetişmeye başladıklarını fark etmiştim.