YÜZ KAPILI SARAY (TAMAMLANMAK ÜZERE)

24. Bölüm- Geçmişin Yol İzleri

"Bir yıl sonrasını düşünüyorsan tohum ek, on yıl sonrasını düşünüyorsan ağaç dik ama yüzyıl sonrasını düşünüyorsan insan yetiştir"

Çin Atasözü

Joseph annesiyle görüştükten sonra köye gitmeye karar vermişti ama orada ne ile karşılaşacağını bilemediğinden korumasını da yanına almıştı. O götürmeseydi de o ne yapar eder bir şekilde giderdi. Köye orada yapılacak "yeni ev projesi" için keşif yapma bahanesiyle gidecekti. Ev araştırması yaparken köydeki insanları da tanıyıp ailesi hakkında bilgi almayı düşünüyordu. Sufi de gelmeyi istemiş ama Joseph önce kendisinin gitmesinin daha uygun olacağını söylemişti. Bilgi aldıktan sonra gerekirse gelmesi için kendisini haberdar ederdi.

Köye doğru ilerlerken zamanın ne kadar çabuk geçmiş olduğunu fark etti. Dile kolay 20 yıla yakın zamandır ayrılmıştı köyden ama sanki dün gibiydi. Geçen bunca zaman diliminde hayatına çok şey sığdırmıştı. Birçok insanın sahip olmak istediği konsernin en büyük üst yöneticisiydi. Kendisine bağlı olduğu şirketlerin sayısı hatırlayamayacağı kadar çoktu. "Bazen kötü diye gördüğümüz olayların gerisinde nasıl bir kader planı olduğunu bilemeyecek kadar aciziz" diye limbik sisteminden sinyal geldi. "İyi ki yıllar önce buradan gitmişsin. Belki birkaç yıl acı yaşadın ama bak şimdi dünyanın büyük bir kısmını yönetebilecek konumdasın" diye korteksi ona yeni bir sinyal gönderdiğinde limbik sistemi ile korteksi arasında kendini sıkışmış hissetti. Şu an ki konumunu isterdi yoksa anne babasıyla olduğu o güzel günlerimi diye bir tercih sunsalardı acaba hangisini seçerdi. Yoğun özlem duyguları içinde olduğundan şu an bu soruya "annem ve babamla olabileceğim çocukluk günlerim" derdi.

Mutluluk denen şey ne garip bir duyguydu. Nükleus akkumbens denen düğme aktifleştirilip bütün haz merkezini harekete geçirmişti. Anne babasıyla ilgili anıları tam olarak hatırlayamasa da bölük pörçük bazı anılar onu gerçeklik dünyasından koparmıştı. Hipnotik bir şekilde geçmişin izlerinde yol alıyordu. Bütün özlem, hasret, üzüntü, sevinç anıları karışık bir şekilde beynini ele geçirmeye başlamıştı. Arabanın camından baktığında her geçtiği yer onda ayrı bir duygu salımına yol açıyordu. Bu kadar duyguya ağır basan en öndeki duygu ise eski evini görmenin vereceği heyecan duygusuydu.

Kevin "Köye yaklaşmak üzereyiz Bay Joseph! Orada yapmamı istediğiniz herhangi bir koruma tedbiri var mı?" diye sorduğunda derinlere düşmüş kuyudan bir kovayla yukarı çekilmiş gibi bir hisle korumasının yüzüne baktı. 4 saattir yolculuk ettiği Kevin'ı yeni fark etmiş gibi yüzüne tuhaf bir şekilde bakmıştı. Neyse ki kendine hemen ayar çeken bir beyin ve kalp sistemi vardı ki cevap vermekte çekinmedi. "Şimdilik yok, olursa söylerim" deyip kesilmiş olan anılarına kaldığı yerden devam etti.

Kevin Joseph'in hayatında sahip olabileceği en büyük şanslardan biriydi. Her zaman onu gölge gibi takip eden ve gölge gibi kendini rahatsız etmeyen bir yapısı vardı. Hep onunlaydı ama sanki hiç yokmuş gibi kendisini unuttururdu. Çok az insanın sahip olabileceği bir özellikti bu. İnsanlar garip bir şekilde kendi varlıklarını karşı tarafa hissettirip görünmek isterler ama Kevin de bu tam ters işliyordu. Mümkün olduğu müddetçe Joseph'in her hareketini algılayabilen ama asla kendini ortaya koymayan bir yapısı vardı. Almış olduğu mükemmel eğitimle de Joseph te oluşan mikro ifadeleri anında gözlemleyebiliyordu. Yüzündeki ifade ve beden duruşundan mutluluk ile üzüntü arasında gidip geldiğini fark edebiliyordu. İnsanların mutlu iken kafasını geriye doğru eğdiğini, göğsünü ileri konumlandırdığını ve dirseklerini bükmeden düz bir şekilde yukarı doğru kaldırdığını, üzgünken ise kafayı ve göğsü öne doğru eğdiğini, büküp kollarını yanda tuttuğunu biliyordu. Arkadaşları ile almış olduğu eğitimde arkadaşları bu mikro ifadeleri 3 saniyelik zaman diliminde fark ederken Kevin 1 saniye gibi kısa zaman diliminde fark edebilmişti. Sonradan kendisinin kurduğu bir yapay zeka program aracılığıyla saliseler içinde bu ifadeleri gözlemler hale gelmişti. İstese muhteşem bilgisi ve yeni teknolojiyi kendi uzvu gibi rahat kullanan bu insanı Joseph herhangi bir birimde yönetici olarak istihdam edebilirdi ama o devamlı Joseph ile olmayı tercih ettiğinden hiçbir birimde çalışmak istememişti. Bu durumdan Joseph de memnundu. Çünkü Kevin onunla her aldığı nefeste beraber yaşayan ama nefesi kesildiği an kendi nefesinden ona üfleyebilen bir yapıya sahipti.