Gözlerini Kapat | TaeGi

Bölüm 14 ✵

Selam millet. Önceki bölümden sonra nasılız?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Taehyung

Hastaneye ne zaman nasıl gelmiştik hiçbirini hatırlamıyordum. Doğruca ameliyata alınmıştı. Ve saatler geçmiş olmasına rağmen hiçbir haber yoktu.

Sırtımı duvara yaslamış bir şekilde doğruca ameliyathane kapısına bakıyordum. Kimseden çıt çıkmıyordu. Çıkmamalıydl da zaten bu kadar üstüne gelmesediyler Yoongi bunu yapmayacaktı.

"Hyung iyi misin?" Soru hemen yanımda duran ve başını bana yaslamış Jimin'den gelmişti.

Konuşmadan başımı hayır anlamında salladım. Başka soru sormamıştı. Yıkılmış haldeydi. Sanki yaşama sevincini çekip almışlardı. Ama yargılayamazdım daha yeni araları düzelmişti şimdi gözümüzün önünde kendini öldürmeye kalkmıştı.

Akreple yelkovan birbirini kovalamaya devam etmiş saniyeler dakikalara dakikalar saatlere dönmüş ve yaklaşık on iki saat geçmişti hastaneye gelmemizin üstünden.

Ameliyathanenin kapısı açılmış doktor içerden biraz tereddütle çıkmıştı.

"Min Yoongi'nin yakınları?" Demesiyke Jimin ayağa fırlamış doktora yaklaşmıştı.

"Durumu ne? İyi değil mi?"

"Bunu demem için çok erken. Durumu ağır fazlasıyla kan kaybı yaşamış mermi ise iki göğüs kemiği arasında sıkışıp kalmıştı. Kalbi dayanmadı baya zorladı bizi konuda. Mermi albe santimler kala durmuş ama herhangi bir zarar verilmemiş. Yine de zaman gösterecek bize durumunu. Bundan sonrası hastanın kendisine bağlı. Geçmiş olsun."

Deyip yoğun bakıma geçti hemen sonrada Yoongiyi içerden çıkardılar.

"Abi nolur uyan. Güçlüsün sen birkez daha bırakıp gitme nolur yaşatma bana o acıyı birkez daha."

Hemşireler sedyeyi yoğun bakıma götürmüş ve onu görebileceğimiz bir odaya almışlardı. Yüzü bembeyaz kesilmişti ilk defa böylesi solgundu. Ölü teni gibiydi teni.

"Bırakma asi çocuk sen pes etmeye değil savaşmaya alışık birisin." Dedim fısıltı halinde camın arkasında ki bedene.

3 Ay Sonra Yoongi:

Hayat tercihlerden oluşur. O okula gitsem mi gitmesem mi? Bu insanla birlikte olsam mı olmasam mı? Sabah kalkınca başlar tercihler uykuda bile durmaz.

Rüyalarımız bile yaşadıklarımızın ya da yaşamayı tercih etmediklerimizin bir özetidir. Gitsem mi kalsam mı?

Kalbim atsa mı? Atmasa mı? Nefes alsam mı? Almasam mı? Pes etsem mi? Etmesem mi?

Bunun gibi nice sorulardan ibarettir hayat neyi nasıl cevaplarsan o yöndd hayatın şekillenir. Peki şimdi ben pes mi edecektim yoksa yeniden kabuk bağlamaya çalışan yaralarımla hayata mı tutunacaktım?

Usulca aralanan gözlerim vermişti bana cevabı... Kabuk bağlamaya çalışan yaralarımla hayata tutunacaktım çünkü bana pes etmek öğretilmemişti.

Puslu görüntüler yerini netliğe bıraktığında beyaz bir tavan girdi önce görüş alanıma sonra da geniş bir cam ve camın arkasında bana bakan üyeler.