Kahve Kokusu (B×B Texting)

74.Bölüm

"Seninle ne konuştuk Sarp?"dedi Sude Hanım,hem kocişkomun hem de benim doktorumdu.Kendisi uzmanlığını yapan bir pratisyendi.

Oyş kuzum.

"Ya ben işte birde-"

"Yok öyle ya ben işte birden kalkınca oldu falan.Zorlamışsın işte dikişlerini,ne yaptında böyle oldu?"

Simay'la konuşmuştum ne vardı bunda?

"Bilmiyorum ki.."

Odaya Sude Hanıma göre yaşça büyük biri girdiğinde "Hocam,"diyerek kenara çekildi.Benim anlamadığım-ki bence odadaki hiç kimse bir şey anlamıyordu- başka bir dilde konuşuyolarmış gibi hissettim birkaç dakikanın ardından konuşmaları bitti.

Tıpçıların resmen kendine ait dili vardı amına koyayım.

Yaşça büyük olan "Yormuşuz kendimizi Sarp Bey,böyle olmamalı."dediğinde anneme baktım,bu kötü olmuştu işte.Artık beni bu yatağa bağlar,kalkmama siksen izin vermezdi.

Sabah Simay'la konuşmuş olmam antidepresan etkisi yararmış,sinir stres ne varsa almıştı benden.Abim ne döndüğünü farketmiş,sadece göz kırpmakla yetinmişti.

O Simay cadalozu da geldiği gibi geri dönmüştü.

Doktorlar odadan çıktığında annem avını görmüş bir aslan edasıyla yanıma geldi."Anne,"dedim birden."Abim sana bir şey söyleyecekmiş."Eren,Elif yengeyi almaya gittiğinden odadaki tek abi Alphan'dı.

"Ben bu numaraları yer miyim sence geri zekalı,seni ben doğurdum."

Ofladım.

"Hiç oflama,bu yataktan kalmak yok."

"Tamam anne."

[Kalktı.]

Kalkmıştım tabi..yani yataktan yoksa kocam bey uyurken kime kalkayım canım?

Anne sen burayı şey etme..

Annem uzunca bir sürenin ardından doktordan biraz olsun iyi olduğumu duymuş,bunun rahatlamasıyla koltukta uyuyakalmıştı.

Abime bahçede olacağımı söyleyerek odadan çıkmıştım.

☕️

Birazdan beyimin yanına gidecektim ama ondan önce biraz hava almalıydım.
Oturduğum bankta karşıya bakarken yanıma biri oturdu.Ben tam hehh yaz klişesi,kesin Engin derken bir baktım Sude Hanım..

Dağınık topuz yaptığı uzun saçları ve önlüğüyle gerçekten de dizilerdeki gibiydi ama saha yorgun versiyonu.
Önlüğünün cebinden çıkardığı sigara paketinden bir dal çıkartarak yaktı.

"Daha iyi misin?"

Kafamı yavaşça salladığımda gülümsemeye çalıştı ama çok yorgundu.
"Zor olmuyor mu?"

"Ne?"

Elimle çevremizi gösterdim."Bu."

"Oluyor,inan ki o kadar zor oluyor ki bazen oturup ağlayarak annemi arayasım geliyor."dediğinde gülümsedim."Ama hala buradasın,neden?"

"Çünkü başka ne yapılır bilmiyorum.Ben tıpa açtım gözlerimi,tıpa da yumacağım."Dudaklarından bıraktığı havaya baktım."Çok mu istiyordun doktor olmayı?"

"Çok."dediğinde arkasına yaslanarak gözlerini kapattı.

"Bende Hukuk okuyorum bu arada,avulat olacağım.Söylemiş miydim?"dediğimde aklıma Sezgin geldi.