More & More [Adrinette]

24. Bölüm

Hayat bazen feda ettiklerimize değerdi, aynı yüzündeki gülümseme gibi.

"Vay canına! Yıllardır çimlere dokunmuyorum, bu gerçekten biraz tuhaf bir cümle oldu ama gerçek." Kendisini hiç bir şeyi umursamadan çimlere bıraktı ve ellerini iki yana açtı. Yanına oturup yukarıdan bakarken, ona gülümsüyordum. "Sen de yanıma yatar mısın?" Sözünü ikiletmeden yanına yattım. "Vay canına Adrian... Bunun gecek olabileceğini hiç düşünmezdim. Tekrar çimlerin üzerine uzanabilmek bile mucize gibi..."

Gözleri gökyüzündeydi benim gözlerim ise onun üzerinde. "Gülümsemen her seyden önemli leydim." Bu söylediğimle bakışlarını bana çevirdi. Yanakları kızarmıştı.

"Yeşil sana ne kadar çok yakışıyor." Yüzüme değen çimleri ve saçlarımı biraz yana çekti ve yüzüme baktı. "Çok güzelsin." Bu cümleyi beklemiyordum, bu yüzden hem afallamis hem de utanmıştım. Yüzündeki gülümseme büyüdü ve gözlerini gökyüzüne çevirdi. "Şimdiden hayatımın en güzel günü oluyor." Bu sefer kafasını çevirmeden sadece gözleriyle bana baktı bir an ve gözleri yine gökyüzünü buldu.

"Bunu duyduğuma çok sevdim lady'm, mutluluğunuz benim için en önemli şey."

Kıkırdadı ve eliyle bana hafifçe vurdu. "Bu şekilde konuşman çok tuhaf. Ama teşekkür ederim."

O gecenin ardından yaklaşık bir hafta geçmişti çünkü doktorları ikna etmek epey zamanımı almıştı. O iyileştikten sonra bu işe ihtiyacım olmayacaktı bu yüzden risk alıyordum.

"Leydim neleri seversiniz?"

Hala aynı şekilde konuştuğum için kıkırdadı. "Çizim yapmayı seviyorum, peki sen?"

"Uzun zamandır bir hobim yok leydim."

Şaşkınlıkla gözlerini büyüttü. "Nasıl olmaz?"

"Ders çalışıyordum."

Yüzünde onaylamyan bir bakış belirdi. "O zaman yeni hobin benim modelim olmak olsun." Cimlerde oturur pozisyona geçti ve getirdiği çantadan bir defter, kalem ve silgi çıkardı. Bana hiç sormadan defterine bir şeyler kafalamaya başladığında sadece hareketsizce bekledim. Muhtemelen beni çiziyordu.

Beni öyle ciddi bir şekilde inceliyordu ki bu biraz utanmama sebep oluyordu, bazen saniyelerce gözlerime bakıyordu, bazense dudaklarımı inceliyordu. Kalbim her bakışında daha hızlı çarpıyordu, sanki yerinden çıkacak gibiydi. Nefes bile almadan öylece yatıyordum o fark etmesin diye. O resmi bitirene kadar hastanenin bahçesinde öylece hareket etmeden yatmıştım. Evet sadece burası için izin almayı başarabilmiştim, yine de bu onu mutlu etmeye yetmişti.

Resmi bitirdiğinde defterini bana çevirdi, sadece yüzümü çizmişti, etraftaki otların da birkaç tanesini resme güzelce yerleştirmiş ve çok yoğun olmayan bir gölgelendirme yapmıştı. Ama genel olarak çok güzeldi. "Vay canına Marinette," yattığım yerden doğruldum ve eskiz defterini elime alıp inceledim. "Bu çok güzel." Gözlerini kaçırdı. Açık olan sayfayı bir süre inceledikten sonra diğer sayfalara da bakmak istedim, piskolojik sorunları olan insanlar bu kadar normal resimler çizmezdi. Geriye doğru bir sayfa çevirdim normal görünüyordu, birkaç sayfa daha çevirince daha saldırgan ve belirsiz resimleri karşıma çıkmıştı. Bir kan gölü, ortasında ise sarı bir oval, sanırım saçtı yada bir kafa.

"Bunu Yor çizdi." Gözlerine baktım ve kafamı salladım, etrafınaki tek sarışın bendim bu yüzden bu sarı kafanın benim olma ihtimali çok yüksekti.

Geriye doğru çevirmeye devam ettim her sayfada başka anlaşılması zor resimler vardı bazıları simsiyah bazırları ise rengarenkti. Hepsi resim çizimiyor olmalıydı ama çizenler kendi kisiliklerini yansıtıyorlardı. "İyileşiyorsun." Bunu söylediğimde gözleri patlamıştı.

"Hepsi senin sayende Adrian." Parlayan mavi gözlerindeki mutluluk her şeye değerdi.

481 kelime

Selamm

Tekte bitiririm diye düşünüp ara verdiğim kurguya hepiniz tekrar hoş geldiniz!

Otuzuncu bölüme ulaşmadan bitiririm diye düşünüyorum ama belli de olmaz.

Yksye çok az zaman kaldı aslında benim de pek zamanım yok fakat yine de bir şeyler yapmaya çalıştım.

Neyse arkadaşlar umarım bölümü beğenmişsinizdir diyroum ve kaçıyorum!

Sonraki bölümde görüşmek üzere 👋💜🍭