De vuurprinses (Dutch Nederlands)

Hoofdstuk 3.

De troonzaal was ontzettend groot, maar in de drukte viel dat bijna niet op.

‘Ik kan niet geloven dat ik nu al zestien ben Brennen.’ Zei Georgiana vrolijk tegen haar oudere broer.

Hij lachte naar haar en zei ‘De tijd gaat snel, wacht maar tot je een man vind en kinderen krijgt, dan vliegt de tijd aan je voorbij, straks ben je net zo oud als raadsheer Lanius.’

Een korte glimp naar de oudere man die maar een paar meter verderop stond maakte dat ze hem onzeker aankeek en daarna gevat antwoordde. ‘Ik geniet liever nog even van mijn jeugd voordat ik me in die stroomversnelling begeef.’

Hij keek zijn zusje aan, de blonde lokken glansden in het vele kaarslicht en haar breekbare gezichtje leek op een jongere versie van hun moeder.

‘Gelijk heb je.’ Hij was blijven kijken naar raadsheer Lanius en zag dat die helemaal schrok van iets wat tussen Georgiana cadeau’s stond.

Lanius was hun oudste raadsheer en door koning Mauritius gestuurd, iets voordat de Gregorio familie verdween. Hij was een ontzettend wijze man die soms wel voorspellende gaven leek te hebben, want geen enkele situatie was hem te moeilijk of complex, daarom vond hij het zo verwarrend dat de man helemaal van zijn stuk was gebracht.

De man pakte een houten beeld vanuit de stapel op en bestudeerde het.

‘Waar kijk je naar Brennen?’ Vroeg Georgiana, natuurlijk had ze door dat zijn aandacht ergens anders naar uit was gegaan.

‘Ik vind het niet beleefd van je dat je meer aandacht zou schenken aan een nuffige hofdame dan aan je eigen zusje.’ Zei ze licht verontwaardigd.

‘Dat zou ik nooit doen, ik kijk naar Lanius, hij lijkt,’ hij moest even zoeken naar het goede woord. ‘Hij lijkt van streek.’ Maakte Georgiana zijn zin af en keek ze hem aan. ‘Maar Lanius is nooit van streek, hij is altijd kalm en beheerst.’

Terwijl ze het over hem hadden kwam hij naar Georgiana toegelopen.

‘Milady, kunt u mij vertellen van wie u dit cadeau gekregen heeft?’

‘Natuurlijk.’ Georgiana vond het beeldje prachtig en vertelde de raadsheer dat ze het van lady Regina had gekregen, die stond achterin bij haar aanbidders en vriendinnen.

Zonder enige uitleg knikte Lanius, draaide zich om met het beeldje beschermend in zijn armen en liep haastig heen waar Georgiana had gewezen.

Toen hij uit het zicht was verdwenen keek ze hem aan. ‘Dat was apart.’ Zei ze, verbaasd door de reactie van de raadsheer. 

‘Zou ik het beeldje nog terugkrijgen?’ Vroeg ze hem ineens.

Daarop moest hij lachen. ‘Ik denk van wel zusje, Lanius is niet de persoon om persoonlijke eigendommen te stelen van de prinses van Veloria.’

‘Nee, dat zie ik hem ook niet doen.’

Aan de andere kant van de balzaal vond de raadsheer lady Regina en verzocht haar om even met hem mee te komen en wat vragen te beantwoorden over hetgeen hij in zijn handen had.

Regina volgde hem en raadsheer Lanius sloot de deur achter haar.

‘Wat is dit Lanius?’ Vroeg de koning hem verbaasd. Hij was niet boos dat hij gestoord werd, maar verbaasd was hij wel.

  ‘Dit is wat er is.’ Hij zette het beeldje voor de koning op tafel.

De koning nam hem serieus, maar kon niet veel bijzonders ontdekken aan het beeldje.

‘Milady Regina,verteld u ze maar wat u mij zojuist heeft verteld.’

‘Maar natuurlijk.’ Zei de vrouw en begon haar verhaal.