De vuurprinses (Dutch Nederlands)

Hoofdstuk 20.

Ze kon het niet geloven. Dacht hij echt dat het zo makkelijk zou zijn om haar met die woorden in te palmen? Toegegeven, haar maag maakte een sprongetje toen hij vol blijdschap zei dat ze de zijne zou worden maar dat betekende nog niet direct dat ze hem in de armen zou springen bij de eerste zoete woordjes die hij zou zeggen.

‘Ik geloof je niet.’ Zei ze bits.

‘Oh werkelijk?’ Hij kwam nog dichter bij haar staan en uit reflex stapte ze naar achteren, net zo lang tot ze weer tegen de muur aan stond. Waarom manoeuvreerde ze zichzelf toch altijd in deze positie bij hem?

Als een jachtdier die zijn prooi besluipt kwam hij geruisloos op haar af gelopen. Hij pakte haar hand en warme tintelingen schoten door de gevoelige huid die hij aanraakte, hij streelde haar hele arm en een spoor van gloeiend heet verlangen vloog door haar heen en maakte dat ze moeilijk na kon denken.

‘Dus dit maakt je niet warm? Niet verlangend en hunkerend naar meer?’ Vroeg hij haar met een verleidelijke stem.

Ja. ‘Nee!’ Ze schoot langs hem heen maar zijn arm was sneller en deze schoof om haar middel heen, haar effectief vasthoudend tegen zijn borstkas aan.

‘Leugenaar.’ Murmelde hij in haar oor en ze voelde zijn mond op haar nek en liet haar vervolgens los. Oh god.

‘Ga nu maar voordat ik mezelf echt niet meer in de hand heb, je maakt dat mijn bloed kookt van lust en ik kijk uit naar het moment wanneer jij realiseert dat mijn woorden waar zijn en ik jou volledig zal bezitten.’

Alhoewel zijn erotische beloften haar uitnodigden om in te gaan op zijn woorden maakte ze dat ze weg kwam aangezien ze zichzelf niet genoeg in de hand had om een weloverwogen beslissing te maken.

Eenmaal uit het zicht kon ze haar ademhaling pas weer beheersen, hij was haar ultieme verleiding en diep in haar binnenste wist ze dat ze hem niet lang meer zou kunnen weerstaan.

Waarom handel ik niet naar mijn instinct? Vroeg ze zichzelf af. Omdat er een heel land afhankelijk is van mijn beslissing in wie mijn huwelijkspartner zal zijn en daar moet ik goed over nadenken. Hield ze zichzelf voor. Ze moest een weloverwogen besluit maken en niet alleen met haar hormonen denken.

Toen ze weer wat meer was afgekoeld liep ze naar de eetzaal en ging naast koningin Eugina zitten.

Die keek haar nauwlettend aan en vroeg haar vervolgens bezorgd. ‘Gaat alles goed Elisara? Je lijkt van streek.’

Ze moest haar eerste woorden inslikken bij het zien van de koningin haar oprecht geïnteresseerde gezicht en zei. ‘Het is niets, de hele situatie met Martora drukt op mij.’ Zei ze zachtjes.

De koningin gaf een bemoedigend klopje op haar hand. ‘Ik zou me er niet te druk om maken, Brennen zal goed voor je zorgen.’

‘Eugina?’

‘Ja?’

‘Jullie lijken er allemaal zo zeker van te zijn dat ik met Brennen verder zal gaan, hoe komen jullie daarbij?’

Koningin Eugina glimlachte vertederd. ‘Als ik zie hoe jullie elkaar aankijken dan herinnert mij dat zo ontzettend aan toen ik Marius net leerde kennen. Ik zie het vuur dat in jullie brand en wacht om eruit te komen. Ik herinner me mijn eerste keer nog dat ik dat voelde. Vuurbloed partnerschap, het is een bijzonder iets. Het verbaasd me dat Constance of Sofia je daar niets over hebben verteld.’

Dus hij had toch gelijk. Zeurde het stemmetje in haar hoofd triomfantelijk. ‘Heeft iemand ooit geprobeerd dergelijke band te weerstaan?’

De koningin keek haar verbluft aan en haar ogen versomberden vrijwel direct. ‘Ik hoop dat je niet overweegt om van deze zegen een vloek te maken. Het is een gruwelijk emotioneel en pijnlijk proces. Er gaan jaren over heen en dan wil het vuur nog wel eens uitdoven, maar het is een ondragelijke last die je niet alleen jezelf maar ook je vuurbloedpartner aandoet. Contact is uit den boze in zo’n geval aangezien het vuur dan direct weer zal opvlammen en je het hele proces weer zou moeten herhalen.’ Eugina keek haar vertederd en blij aan. ‘Jouw ouders en wij hebben jullie bij geboorte aan elkaar verbonden en nu de vuurbloedband, ik had niet meer voor jullie kunnen wensen.’