De vuurprinses (Dutch Nederlands)

Hoofdstuk 11.

‘Ze is in en in verdrietig. Ze eet niet, het enige wat ze doet is in het niets staren en als ze dat niet doet dan huilt ze alleen maar. Ze zegt dat ze niets ziet en dat de toekomst donker is. Ik vrees voor haar gezondheid.’ Vertelde Sandro zijn vriend bezorgd tijdens het ontbijt in de eetzaal.

Brennen knikte en zei. ‘Ledesia was Elisara haar beste vriendin en kende haar al jaren, de pijn van zo’n gemis is onvoorstelbaar.’

Het nieuws was veertien dagen geleden bekend geworden, de escorte was bij de kust van Veloria geweest en stonden op het punt om uit te varen toen het bericht hen bereikte dat Darag Martor was geslaagd in zijn plan en zijn verloofde er niet meer was.

Toen ze een paar dagen later terugkwamen en het nieuws hadden doorgegeven was Ledesia ingestort.  

Op een of andere manier voelde het niet echt, hij had zich erop verheugd om haar te leren kennen en het hof te maken. Al die plannen waren nu weg. Zijn moeder was ook heel erg bedroefd, het geliefde land van haar beste vriendin zou nu nooit gered kunnen worden.

‘Sia blijft maar zeggen dat ze niet dood is, dat ze voelt dat Elisara nog in leven is. Ik weet niet wat ik ermee moet, ze is niet van dat idee af te praten en ze lijkt af en toe voorspellende gaven te hebben.’

‘Woorden op een papier zeggen haar waarschijnlijk niet veel, misschien dat ze het daarom niet geloofd.’

Sandro leunde dichterbij en zei. ‘Ze fluisteren dat Darag Martor een nieuwe hoofdtooi heeft laten maken voor zijn koningin waarin een lok van de prinses haar haren in is verwerkt, als een soort trofee.’

Hij knarste zijn tanden, de haat naar Darag Martor was voelbaar en hij wist dat het kwam omdat iedereen had gehoopt dat prinses Elisara hun buurland weer tot leven zou wekken.

 Er werd op de deur geklopt.

‘Binnen.’ Ledesia kwam binnen gelopen en keek Sandro aan. ‘Ik wil naar Ilaris.’

‘Denk je dat de frisse zeelucht je beter zal laten voelen?’ Vroeg Sandro haar.  

‘Ze is daar.’ Zei Ledesia simpelweg en keek hem glimlachend aan. Er was niets meer te zien van bedroefdheid.

‘Sia. We hebben bericht gehad dat ze is gedood door een man die is betaald door Martor.’ Zei Sandro voorzichtig, de vrouw van wie hij hield was hem heel dierbaar en hij was bang dat ze gek van verdriet aan het worden was.

‘Dat is dus juist precies iets wat Sarah zou doen, ze deed het vroeger al, mensen op een dwaalspoor brengen zodat ze haar eigen plan kan uitvoeren.’

‘Maar Darag Martor heeft een lok van haar haren in zijn bezit.’

‘Bewijsmateriaal, ze is erg geslepen, natuurlijk zou die koning niet genoegen nemen met alleen een verhaal dat het zo is gegaan.’ Pareerde Ledesia hem en zei vervolgens alsof dat de doorslag gaf. ‘Ik voel dat het zo is.’  

Brennen keek Ledesia aan. Ze leek het verhaal volledig te geloven, maar aan de andere kant, ze kende Sarah al van kinds af aan en het klonk best aannemelijk. Hier in het kasteel blijven zitten en niets doen was ook niets. Hij zou zijn zusje een bezoek kunnen brengen en hopelijk ervoor zorgen dat Sandro zijn verloofde tijd kon nemen om haar verlies te verwerken.

‘We gaan.’ Zei hij alleen.

Sandro keek hem ongelovig aan en Ledesia klapte in haar handen. ‘Geweldig, ik kan niet wachten om haar weer te zien.’

Tijdens de reis naar Ilaris was Ledesia in een opperbest humeur en afgezien van haar zeeziekte kon niets haar humeur verpesten.

Hijzelf had op zijn kop gekregen van Sandro omdat hij haar misschien valse hoop had gegeven maar iets in hoe Ledesia deed maakte dat hij het wilde geloven.

De reis was niet lang en hij zag goed hoe Sandro en Ledesia met elkaar omgingen. Hij hoopte dat hij ooit ook zoveel zou voelen voor een vrouw.

Ledesia had hem gemeld dat hij een openlucht feest moest geven wanneer ze aan zouden komen en iedereen een vrije dag moest geven om aan de feestelijkheden mee te doen.

Hij was akkoord gegaan, waarop Sandro hem ongelovig aan had gekeken. Die wist dat hij een hekel had aan bals en andere feestelijkheden waarbij de aandacht op hem gefocust was.