De vuurprinses (Dutch Nederlands)

Hoofdstuk 23.

~Elisara~

Ijsberend liep ze door de blauwe salon. Ze hadden inmiddels al iets moeten horen van lady Constance.

‘Ik weet het niet Brennen, we hadden toch al iets moeten horen.’ Zei ze bezorgd.

‘Er zijn nog maar twee weken voorbij sinds dat jij haar gevraagd hebt daarheen te gaan. In een week tijd kun je geen wonderen verwachten.’ Zei Brennen kalmerend en ze wist dat hij gelijk had.

Ze was zichzelf niet sinds ze wist dat Ledesia in het vijandige gebied gevangen gehouden werd.

Sandro was in alle staten en wilde zijn verloofde zo snel mogelijk terug. Terwijl zijzelf en Brennen spraken was de koninklijke garde onder toeziend oog van Sandro hard aan het trainen.

Ze bleef maar heen en weer lopen en werd op een gegeven moment door Brennen tegengehouden.

In de afgelopen paar weken waren ze er naar elkaar toegegroeid en sinds ze twee weken geleden wakker was geworden in Veloria waren ze ontspannen in elkaars gezelschap.

Hij nam haar in een omhelzing. ‘Het komt wel goed Elisara, Ledesia is een sterke jonge vrouw en ze heeft Constance in de buurt die ervoor zal zorgen dat prinses Loraine haar gaat helpen ontsnappen.’

‘Ik weet het maar ik kan me maar niet ontspannen.’ Zuchtte ze en gaf zich over aan de omhelzing, bij Brennen voelde ze zich altijd zo geborgen.

Ze liepen terug naar haar vertrekken, het avondeten zou zo beginnen en ze wilde zich nog even opfrissen.

Brennen was een tijdje stil maar toen ze naar hem opkeek zag ze dat hij haar smeulend aankeek, het was overduidelijk waar hij de afgelopen paar minuten aan had lopen denken. ‘Ik kan er wel voor zorgen dat je ontspant.’

Meteen werd ze warm en draaide zich van hem weg. Die vuurbloedpartnerschap werd als maar erger en elke keer moest ze zich inhouden om hem niet te bespringen. Nog nooit had ze zoveel zelfbeheersing moeten uitoefenen.  

Hij draaide haar om zodat ze met haar gezicht naar hem toe stond. Zijn broeiende blik maakte haar zo warm dat hij ineens begon te grijnzen. ‘Weet je zeker dat ik je niet alles laat vergeten?’

Ze wilde reageren maar realiseerde zich dat haar jurk zo warm was geworden dat deze begon te roken en de randen van haar jurk in de brand waren gevlogen en nu zwartgeblakerd waren.

Verzet was zinloos, haar lichaam vertelde hem meer dan ze met haar woorden zou kunnen weerleggen. Zelfs als ze het had gewild had ze hem niet tegen kunnen houden.

Hij plunderde haar lippen en het vuur was vergeten. Hij had ook vuurbloed dus hem zou niets gebeuren wanneer hij met vlammen geconfronteerd werd.

Haar inwendige vuur wakkerde alleen maar aan. Ze dacht niet meer na maar voelde alleen maar.

De heerlijke opgewonden staat die Brennen altijd bij haar voor elkaar kreeg kwam nu in alle hevigheid terug en ze greep zijn haren.

Ze had niet eens door dat hij haar optilde en meenam de kamer in.

Zo alles verzengend als het vuur wat in hen raasde onderzocht ze zijn lichaam, zijn gezicht en de hitte die door hen heen stroomde.

Wie probeer ik nu voor de gek te houden? Vroeg ze zichzelf af en besloot het op te geven en te accepteren wat haar lichaam al vanaf het eerste moment wist. Ze behoorde in Brennen zijn armen. Met dat in haar achterhoofd gaf ze zich over aan alle heerlijke sensaties die hij in haar teweeg bracht.

‘Weet je zeker dat je dit wilt?’ Vroeg hij haar toen hij bovenop haar lag.

Ze knikte en keek hem in zijn ogen aan. ‘Je hebt gelijk gehad.’ Bekende ze.