De vuurprinses (Dutch Nederlands)

Hoofdstuk 2.

In de weken erna deden ze aan bij veel kleine dorpjes en verkochten daar meerdere beelden voor een ontzettend goede prijs.

Ze was ontzettend opgelucht dat het allemaal zo gesmeerd liep, ze zou het niet op haar geweten willen hebben dat zijzelf of Sia ten prooi vielen aan struikrovers of erger, slavenhandelaren.

Op de kaart leek het maar een korte route, maar na een week of twee kwamen ze eindelijk aan in Turin, de hoofdstad van Revon.

Het was een mooi land en overal zagen ze vruchtbare akkers en goedgezinde boeren. Zelfs de adel die ze tegenkwamen waren vriendelijk en erg betrokken bij het oogsten van het land.

Van een van de boeren hoorde ze dat de adel in Revon de gave had om aarde te manipuleren en ze het land prachtig maakten met hun gaven en zorgden voor hun eigen welvaart en die van hun horigen. 

Ze besloten om hier een aantal dagen te blijven om proviand in te slaan, haar beelden te verkopen en even uit te rusten.

Eenmaal op de markt bleef zijzelf in haar woonwagen, ze had het niet zo op die drukke steden en vond het allemaal veel te krap, dus zij vermaakte zich die dagen met beelden maken die Ledesia weer zou kunnen gaan verkopen.

Sia was een geweldige verkoopster en wist de goederen op zo’n manier aan te prijzen dat iedereen interesse had.

Tegen het einde van de tweede middag kwam Sia helemaal enthousiast terug en vertelde dat een paar adellijke Veloriaanse mensen de exacte replica van Sir Merwin hadden gekocht voor de hoogste prijs die ze tot nu toe hadden gekregen voor een beeld.

‘Moet je bedenken dat binnenkort een prinses jouw beeld op haar kamer heeft staan!’ Jubelde ze blij. ‘De vrouw die het kocht was er ontzettend in geïnteresseerd en wilde perse weten wie hem gemaakt had, ze wilde zoveel mogelijk achtergrondinformatie ervan om te kunnen vertellen aan prinses Georgiana.’ Zei ze daarna.

Dit maakte dat haar aandacht wel werd getrokken. ‘Waarom wilde ze perse veel weten over degene die het had gemaakt?’

‘Geen idee. Ik zweer dat ze helemaal perplex was toen ze het zag en het moest hebben, ze duwde me bijna de hele geldbuidel in de handen voordat ze hem van de tafel griste en snel doorgaf aan een bediende.’

‘Dat meen je, hoeveel heb je er voor gekregen dan?’ Normaal hield ze zich niet echt bezig met geldzaken, maar als haar houtsnijwerken zo in trek waren zouden ze op deze manier makkelijk een zaakje kunnen beginnen in houtsnijwerken, Ledesia had tot nu toe contacten opgedaan met alle kooplieden waar ze de afgelopen twee weken langs waren gekomen, die leken allemaal erg geïnteresseerd in een jaarlijkse afname van beelden, dus daar waren ze beiden erg enthousiast over.

Wel besloot ze dat ze niet meer beeldjes van persoonlijke aard zou maken, aangezien ze zich hier ongemakkelijk bij voelde.

‘Wel honderd Mari!’ Riep Ledesia uit.

‘Dat meen je niet, dat is een fortuin voor een beeld!’ Riep ze verbaasd uit.  

Mari was een van de munteenheden in de landen. Een lain was vijfhonderd mari en een mari was achtentwintig keros waard.

Je kon in de steden al een brood kopen voor twee keros, dus alleen het geld wat Ledesia had gekregen voor de verkoop van het beeld zorgde ervoor dat ze hun proviand en alle andere goederen die ze nodig zouden zijn voor de reis met gemak konden aanschaffen.

Ledesia lachte hardop. ‘Je moet zo doorgaan, tegen de tijd dat we dan in Ilaris zijn, dan hebben we een fortuin verzameld en kunnen we in nerts gaan lopen. Hoezo werken in een bakkerij of als dienstmeisje? We gaan onze eigen onderneming opstarten.’