De vuurprinses (Dutch Nederlands)

Hoofdstuk 13.

Oke, dit is heel wat langer dan de kleine stukjes die jullie tot nu toe hebben gelezen. Veel leesplezier! 

Ze had Ledesia haar woorden ter harte genomen. Om zeven uur ‘s ochtends stond ze voor de deur met Lady Constance en Anna naast zich. Achter Ledesia stonden drie mannen die hen voorgingen naar de salon. Lady Constance en Anna werden gevraagd om het zich in een andere kamer gemakkelijk te maken.

Eenmaal in de salon gingen ze zitten en Ledesia begon te praten.

‘Elisara, ik wil je graag voorstellen aan Sandro.’ Ledesia haar stem veranderde licht en haar ogen leken te stralen. De blonde man keek Sia op dezelfde manier aan en ze keek haar vriendin veelbetekenend aan en die knikte onmerkbaar.

‘Aangenaam.’ Zei ze en nam zijn uitgestoken hand aan.

‘Het is mij een eer u te mogen ontmoeten uwe hoogheid.’ Ze glimlachte en zei. ‘Je mag me gewoon Elisara noemen.’ 

Vervolgens stelde ze de oude man voor die er zowel wijs als vrolijk uitzag. ‘Dit is Lanius.’

‘L..,’ Ze was even stil en keek de oudere man aan.

Zijn gezicht zat vol rimpels, maar zijn enthousiasme was overduidelijk. ‘Mijn lieve kind, ik heb je nog gekend toen je in luiers rondliep. Je lijkt ontzettend veel op je moeder.’

‘Dank u.’ Zei ze, niet goed wetend hoe ze daarop moest reageren. Ledesia pakte haar bij de schouders en zei. ‘Ga alsjeblieft zitten en maak kennis met Farcil.’

De jongeman zag er vriendelijk genoeg uit, maar de blik in Ledesia haar ogen maakte dat ze hem niet zo hartelijk begroette als Sandro.

‘Aangenaam uwe hoogheid.’ Zei de man. 

‘Aangenaam.’ Antwoordde ze.

‘Raadsheer Lanius, als u zo vriendelijk zou willen zijn?’ Vroeg Ledesia en de man ging tegenover haar zitten.

‘Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen, dus als u vragen heeft, stel ze dan gerust.’

Ze bleef stil en wachtte op wat hij te zeggen had.

In plaats van iets te zeggen haalde hij een beeldje uit de zak van zijn gewaad en zette deze op te tafel. Deze herkende ze als het beeld van Sir Merwin die ze bijna anderhalf jaar geleden had gemaakt. Toen ze hem vragend aankeek begon hij met spreken.

‘Het is wonderlijk hoe zoiets kleins zoveel teweeg kan brengen. Het bracht mij hoop en heel veel blijdschap. Ik kon mijn ogen in eerste instantie niet geloven, ineens stond het bewijs voor mijn neus, de prinses kon nog in leven zijn.’

Ze bleef stil en wachtte tot hij verder ging.

‘Lady Constance schreef me dat u een redelijke opleiding heeft genoten en de afkortingen in de oude brief die u had inmiddels heeft ontcijferd. Toen we eenmaal wisten waar we moesten zoeken stapelden de bewijzen zich ineens op en onze blijdschap, zowel die van mij als het koningshuis van Veloria, was compleet. 

Het armbandje die ik jou persoonlijk heb gegeven, de deken die je als baby al had en sir Merwin, die meer rinkelde dan ik me kon herinneren.’

‘Dat heeft hij altijd al gedaan.’ Zei ze zachtjes.

De oudere man schudde zijn hoofd. ‘Mijn geheugen gaat verder terug dan het jouwe lieve kind, ik heb een vriendelijke naaister gevraagd of ze hem voorzichtig open wilde maken en weer dicht wilde naaien, wat ze uit de beer haalde ging mijn meest optimistische gedachten te boven.’

Uit zijn gewaad haalde hij een houten koker, hij opende hem en eruit vielen twee ringen. Verder haalde hij uit een zijstuk van de koker een aantal papieren.