TITLE: WITH YOU IN MY PERFECT WORLD

CHAPTER 116

"WITH YOU IN MY PERFECT WORLD"

Part 116

Saint POV*

2 years after the accident of freen-
----------------
Habang inaalala ang mga bagay² na nagyari samin ng parents ko noon ay biglang nag ring yung phone ko, it's ateh niks.

Dali² ko namang sinagot yun kasi alam kong nasa hospital siya ngayon kasama si kade na Naka bantay kay freen na wala paring malay.

Saint: hello? Ateh? May pr-
-hindi Kopa na tapos ang sasabihin ko ng narinig kong umiiyak ito.

Nicole: saint? Asan ka? Pumunta ka dito please?.
-hikbi nito sa kabilang linya.

Saint: ah? What's happening ate? May nangyari ba?
-biglang tanong ko.

Nicole:si freen kasi e. Tinutulungan ng mga doctor.. hindi ko alam kung anong gagawin ko, please punta ka dito.
-hikbi nitong umiiyak sa kabilang linya.

Saint:ah? Okok papunta na. Si tita ba natawagan mo?
-tanong ko dito.

Nicole:ayoko! Ayoko ko silang makita sa ngayon.. kaya please saint punta Kana dito..
-pagmamakawa nito.

Saint:sge² ibaba kona to. 15 mins Jan nako.. kalma lang ate ok?

Nicole:magiingat ka.

Pahabol nito at pinatay na ang tawag.

Dali² naman akong pumara ng taxi at itinungo ang hospital na kung saan ay nandun Naka confined si freen.

Kinakabahan, naguguluhan, nalulungkot sa mga nangyayari sa buhay ni freen. Naaawa ako sa kalagayan niya. Plus idagdag mo pa si lolo Alfonso na mas lalong nag papa stress saming tatlo nila tita.

Alam kong galit parin sa ngayon si ate nicole kay tita at lolo dahil sa nalaman niya kung anong nangyari bago na accidente si freen.

Maskin ako ay suklam at galit ang namumuo sa pagkatao ko, pero hindi naman yun dapat pag tuunan pa ng pansin kasi ang mahalaga sakin ay andun parin si freen at kasama namin kahit Naka hilata sa kama.

Ou. Galit ako sa mga nangyari kay freen Pero wala na akong magagawa pa, andun na e. Tanging karamay nalang at lakas loob kay freen ang magagawa ko. Ipinag darasal ko na sana ay magising na'to kasi halos mag 2 taon na siyang Naka hilata sa kama. Naawa nako sa kalagayan niya. Kung pwede lang sana na si lolo nlng ang nandun para maranasan niya din kung paano maipit sa sitwasyong hindi niya kagustuhang mangyari.

Hanggang sa nakarating nako sa tapat ng hospital. Nag bayad nrin ako sa taxi at patakbong tinungo ang elevator papuntang 4 floor ng building.

Nasa private room kasi nilagay si freen at tanging kami lang ang pwedeng maka dalaw doon. Si tita, lolo, ate niks, ako at ang mga kaibigan ni freen na sila Kirk, nam, and kade. Kami lang ang pwedeng dumalaw doon.

Habang hinihintay ang pagbukas ng elevator hindi ko tuloy lubos maisip si freen, sana ok na sya, sana magising na siya..

Hanggang sa nakarating nako sa kinaroroonan nila.

Saint: ate?
-tawag ko habang patakbo sa kinaroroonan ni ate sa labas ng room Ni freen.

Nicole: saint...
-mangiyak ngiyak nasambit nito habang dugaw² nito sa labas ng pintuan si freen na pinagtutulungan ng mga doctor at nurses sa loob.

Habang papalapit ako kay ate siya namang pag baksak nito sa baba.

Kade:hey! Hon? Umupo kana muna.
-pagsalo ni ate kade sa kaniya at pinaupo ito sa upuan.

Saint: are you ok?
-pag aalala ko nang makalapit na sa kinaroroonan nila.

Nicole: hindi ko alam kung anong gagawin ko kung mawawala sakin si freen. Siya nalang ang nag-iisa kong kapatid. Mahal mahal ko siya saint. Ayokong mawala siya.
-iyak nitong sambit na pahingalhingal.

Saint:sshhhhh! Calm down ate, hindi mawawala si freen ok? Ang strong kaya ng pinsan kong yun! Diba ateh kade?
-pangungutya ko upang hindi na'to mag aalala pa.

Kade: ou, tama ka dyan saint, kilalang kilala ko si freen, syempre kaibigan niya kaya ako. Malakas yan.
-sambit nito upang gumaan ang loob ni ate.

Nicole: hindi ko kasi maiwasang hindi magaalala. Wala nanga si kuya Nathan, pati ba naman si freen mawawala sakin? Si lolo at mama, wala naman silang kwenta e.
-maluha luha nitong sambit at panay punas ng mga luha nito.

Kade: calm down hon.. here! Uminom Kana muna ng tubig ok? Sure ako mag aalala si freen kung ganyan ka.
-malumanay na sambit ni kade.

Saint: ou nga ate. Pinaka ayaw ni freen yung nakikita niya tayong ganito, lumalaban si freen ate. Sure ako nilalabanan niya iyon dahil alam niya na May nag hihintay sa kaniya.
-pagkukumbinsi namin kay kade.

Kade: tama ka dyan saint. Kaya wag mag pa stress lalo hon.. ayaw ni par na nakikita kang ganyan. Baka magalit payun sakin kasi akala niya pinapabayaan kita. Sgé ka papangit ka niyan.
-sambit nito at kita nman naming ngumiti si ate sa tugon ni ate kade.

Saint: wag mag pa stress ate ok? Laban lang para kay bunso natin. Lumalaban siya para satin kaya. Kaya dapat maging matatag tayo para sa kaniya, parang ngayon! Dapat lumalaban tayo sa kaniya, at wag panghinaan ng loob.
-sambat ko naman.

Nicole: sgé, magiging matatag ako para sa kaniya. Lalaban ako para sa kaniya. Mag hihintay ako para sa bunso natin.
-sambit nito na nagpangiti samin.

Saint: yan ganyan! Yan ang ate ko palaban!

Hanggang sa bumukas ang pintuan ng room ni freen at tumambad naman samin ang doctor nito.

TO BE CONTINUE........