TITLE: WITH YOU IN MY PERFECT WORLD

CHAPTER 151

"WITH YOU IN MY PERFECT WORLD"

Part 151

Rebecca POV*

Habang nagiging ako nang narinig ko ang napalakas at padabog na pagsara ni freen sa sasakyan niya.

Buong lakas akong bumaba sa motor at hinarap siya. Kitang kita ko ang galit sa mga mata niya.

Freen: tang*ina Rebecca! Magpapakatay kaba!
Muntik kanang.......*

Hindi natapos ni freen ang sasabihin niya nang niyakap ko sa kaniya ang mga braso ko. Tanging si freen lang ang kailangan ko sa ngayon.  Naramdaman ko ang pagbuga ng hangin ni freen bago ako niyakap nito at hinalikan sa nuo.

"Shit! Muntik na akong mamatay! Muntik ko nang iwan si freen!
-sa isip ko habang nakayakap sa mga bisig niya.

Freen: don't do that again baby..ikakamatay ko kapag nawala ka.
-hinaplos ni freen ang buhok ko at hinalikhalikan iyon na dahilan para umiyak ako.

Rebecca: I'm tired! Pagod nakong maging alaala na lang! Pagod nakong umasa!

Humiwalay ako kay freen at marahang hinawakan ang pisngi niya.

Rebecca: babe, hindi ko alam kung makakatulong ba to sayo, pero ayoko na mamuhay sa ala-ala mo lang...

-umiiyak kong sabi dito at bakas sa mukha ni freen ang pagtataka.

Ipinakita ko ang kwintas na bigay niya sakin.

Rebecca: 5 years ago you left me. Nangako kang babalikan Moko and you did. Freen, I'm the woman in your memories. Sinabi na lahat sakin ni ateh niks and kuya saint ng Isang araw.  I'm your Rebecca. Hindi ko alam kung papaano ko ipapaliwanag sayo pero ako, ako yung babaeng nasa ala-ala mo. I'm your cheerleader. I'm your future.  I'm your girlfriend. It's me babe! Ako yun and hindi si seng na nakilala mo lang ngayon."

-tuloy tuloy ang mga luhang humahangos sa mga mata ko ganun din ang mga luha sa mga mata ni freen. Bakas sa mukha niya nag kaguluhan.

Rebecca: I didn't want to impose who I'm to you pero kanina nang muntik na akong mabangga I realized I just don't want to be a remnant in your memory babe. I'm your memory.
Ayokong iwan ka na hindi mo ko naaalala. At ayokong iwan ka na hindi mo alam ang tunay kong nararamdaman. You left me 5 years ago  but your love remained in me.

-hinawakan ko nag palad niya at inilagay ko yun sa puso ko.

Rebecca: you are the owner of my heart. Limang taon kang nawala pero hindi ako nawalan ng pagasa na babalik ka ulit sakin. Hinintay kita mahal. Hinintay kita kahit wala akong kasiguraduhan at nung bumalik Kana at hindi mo ko naaalala ay sobrang sakit. Pakiramdam ko nagsayang ako sa maling tao ng 5 taon. But you prove me wrong!  Hindi man ako maalala ng utak mo but your heart remembered me babe! Ayoko nang makipagkumpetensya sa taong hindi naman talaga naging parte ng nakaraan mo. I'm your past, your present and hoping to be your future babe!

-hinalikan ko ang mga kamay ni freen at napapikit ako habang naririnig ang mga hikbi ni freen.

Wala siyang sinabi. Naka bukas lang ang mga bibig niya at mula doon siya kumuha ng hangin para makahinga.

Bakas sa mga mukha niya ang galit, kalituhan,gulat. Napayuko ako ng wala akong nakuhang sagot sa kaniya.

Binitawan ko ang kamay niya. Inalis ko ang kwintas na bigay niya sakin at inabot yun sa kaniya. Inilagay ko yun sa palad niya. Matapang ko siyang tinignan.

Rebecca: hindi ko sinasabing paniwalaan mo ko. I'm not also asking you to force yourself to remember me sapat na sakin na binalikan Moko. Sapat na sakin na kahit hindi ako ang nasa ala-ala mo ay natutunan mo parin akong mahalin. Yang kwintas na yan ang pinanghahawakan ko sa mga pangako mo kaya binabalik kona ngayon. Ayokong mamuhay sa nakaraan freen. Ayokong sa bawat araw maghihintay ako kung kailan ako makakasama sa mga ala-ala mo. Ayokong sa bawat araw magtatanong ako kung kalian ka babalik sakin.

-huminga ako ng malalim at pinunasan ang mga luhang nasa pisngi ko at pinilit kong ngumiti sa kaniya.

Rebecca: ayokong ma pressure ka sa mga sinabi ko at nalaman mo. Gusto kong mag desisyon ka kung anong sinabi ng puso mo. At kung hindi man ako ang pipiliin mo, ok na sakin at sapat na sakin na tinupad mo ang pangako mong babalikan mo ako. Gusto kong malaman mo na walang pumalit sa puso ko mula noon hanggang ngayon, ikaw lang freen.

-lumapit ako sa kaniya at hinaplos ang pisngi niya na punong puno ng luha.

Rebecca: you will always be my doctor, My savior.
-i closed my eyes as I reached for her lips. Hinalikan ko siya baka kasi ito na ang huling magagawa ko sa kaniya dahil ikakasal na siya this week.

Umiiyak akong humiwalay sa kaniya. Buong lakas akong tumalikod sa kaniya at sumakay sa motor ko. Nang paandarin ko ito narinig ko ang malakas na pag iyak niya.

Freen:Ahhhh!!!! Bring! Back! My memory! Please!

-nakita ko sa side mirror ang pagsabunot niya sa buhok niya at pag habol niya sa motor ko na tanging luha ang humahangos sa mga mata niya at humahagulgol itong hinahabol ang motor ko. Pero hindi kona hininto dahil kapag ginawa ko yun baka hindi kona magawang umalis pa sa tabi niya.

Rebecca:take your time baby..I'll be patiently waiting  for you to come back.

Bikkas ko at marahang umusad papalayo sa kaniya.

TO BE CONTINUE........