TITLE: WITH YOU IN MY PERFECT WORLD

CHAPTER 135

"WITH YOU IN MY PERFECT WORLD"

Part 135

Rebecca POV*

Andito ako ngayon sa labas ng mansion na kung saan pinagmamasdan ang pinaka magandang babae na sumasayaw kasama ang fiance niya.

Masakit man isipin at damdamin, bakit ganito ang lahat? Bakit parang pinaglalaruan lang kami ng tadhana? Bakit hindi niya ako nakilala? Bakit ganun nalang ang reactions niya nung nagkita kami? Di niya naba ako mahal? O sadyang di niya tlga ako minahal noon pa.

Sa isip ko habang tumutunga ng wine at pinagmamasdan ang babaeng mahal ko sa d kalayuan na ang saya² ng mga ngiti nito.

Wala naman nagbago. Maganda siya, hindi naman yun naglaho. Mabait at May ngiting sadyang nakakapang-akit.

Trato niya'y gaya parin ng dati. Pigura niya'y Waring hahanap hanapin parin.
Oo, mukhang wala naman nagbago. Ang nagbago lang ay ang salitang " May kami"

Ang nagbago lang ay hindi na" mahal " ang tawag mo sakin.
Ang nagbago lang ay hindi na ako nag mahal mo.

Masakit man makita kang kayakap siya.
Masakit man makita kang Naka ngiti sa kaniya.
Masakit man makitang tinutupad niyo ang minsa'y pangako nating dalawa.
Ngunit masakit man, anong magagawa ko kung kita kong gaano ka kasaya.
Kung gaano ka kasaya habang kasama mo siya.
Kung gaano ka kasaya kahit tayo'y d pa tapos.
Masakit ngunit anong magagawa ko kung lalaki parin ang gusto mo.

Siguro nga'y sapat na na naging parte ako ng buhay mo. At sapat na siguro na naging panandalian kang Maria Clara.
At ako'y iyong habang buhay na magsisilbing  Ibarra sa librong aking isasara.

Hanggang sa hindi kona mapigilan pang d maiyak, masaktan, madurog, sa aking nakikita ngayon.

Ang tagal kitang hinahanap. Ang tagal kong dinadaladala ang mga alala mo, pero sa ngayon baka ito ang tama upang palayain ang naiwan mong puso sa puso ko. Ilang taon narin, ngunit hindi ko maiwasang hindi manghinayang. Siguro ang dami na nating napuntahan. Lalo na yung gusto mong lugar, lugar na madalas mo akong dinadala noon. At ang dami nating pangarap. Ang dami nating gustong gawin. Ang dami kong tanong na sana ay wala kung hindi ka nawala. Ngunit nauunawaan ko. Baka ito yung tadhana na Naka ukit satin, na pansamantala ka lang naging akin.

Ramdam ko parin ang haplos mo na puno ng pag-iingat. Dinig ang tibok ng puso sa tuwing kayakap ka. Mga mata mong mapupungay habang matiyaga kang nakikinig sa mga kwento ko. Sa mga lugar na gusto kong puntahan at mga planong dapat ay kasama kita. Bukas tayo sa isa't isa at masaya lang tayo-noon, walang kaporobleproblema. Paano kaya kung hanggang ngayon tayo parin dalawa?

Tayo parin.... Sana... Pero, baka huli nanga...

Naalala ko pa noon how we first started.  The way we first met. The Joke we told. The night we talked.

Between the happiness and sadness, I'd choose to love you with greatness.
I couldn't keep you when your body tired.
My heart didn't stop when you retired.

I was complacent to seemed forever, but our life seem Tobe separated forever. Pushing as I can to break her force, a lifetime dreaming, goes to flow.

I never thought this will end, although the time has come to an and. For me to goodbye the person I believed hung the moon.

We've experience so much in good times and  bad once. The laughter we shared in our short days, could not return to me  in all the pain.

The time has past, your not here anymore,my life is returning in and out of tears. You'll never be forgotten my dear, because you will always be in my my heart.

Freedom for myself or yours?
I will leave her. This is my final goodbye to you, see you on the other side of the moon.

I know I can't have you for now. But, I still like you. I know I'll never have you so.
I know you'll never care, so why do I still cry?  I'm going to forget you and I tell myself that lie. But I know I'll always care for you even if you are not mine now.  Perhaps, until the day I die.

I love you but you're not mine anymore.

Sambit ko habang pinagmamasdan siyang sumasayaw sa d kalayuan at marahang umusad papalayo sa kaniya at naisipan kona ding umalis na sa lugar nayun, at panay punas ng mga luhang kanina pang umaagos sa aking mga mata.

Nang nasa kotse nako ay tinawagan kona ndin si bill na umuwi nako, nag alala naman ito kung bakit, pero d narin nag tanong pa. Hanggang sa makarating ndin ako sa loob ng bahay ko at nagmamadaling pumasok sa loob ng kuwarto na panay agos ng mga luha sa aking mga mata.

"Hindi ka nagpaalam,basta ka nalang umalis at iniwan ng walang alam. Wala kang pasabi, walang senyales o kahit huli man lang na minasahe.

Marami pakong mga tanong na gusto kong iyong sagutin. Saka ko napagtanto na d na pala pwede, d na maari, ok na sakin yung nasaksihan ko kanina, mahal kita, hinintay kita,pero dapat na pala kitang palayain.

TO BE CONTINUE........