Komutan'ın Küçük Kızı | Yarı Texting

-39-

Hellüğ hoş gelmişsiniz iyi ki gelmişsiniz 💕🌼

Umarım iyisinizdir🌼

Bölümü oylamayı ve bol bol yorum yapmayı unutmazsanız sevinirim çiçeklerim 😺🧚‍♀️

Öpüldünüz, sizi bölüme alıyorum💕🌼

...💜💜...

Ayda'dan

Aradan 2 saat geçmişti

Ne ben uyuyabilmiştim ne de bir haber gelmişti.

Sürekli babamın girdiği odanın kapısına gidiyor ve bir haber alabilmeyi umuyordum.

Seğmen bana kapı dibinde beklememin bir şeyi değiştirmeyeceğini söyleyip duruyordu ama onu dinlemiyordum.

"İçeriye giremez misin Seğmen? İki saat geçti, neler olduğunu bilmek istiyorum"

Seğmen bana üzgün bakışlarla bakarak "üzgünüm Ayda ama buna yetkim yok. Abin olsa girebilirdi ama ben bir yüzbaşı değilim ki" diye açıkladı

Kızardığına emin olduğum bulanık gözlerimle ona bakarken, kapının karşısında ki duvarın dibinde oturuyordum.

Kalbim endişeyle atarken neden babamın hala çıkmadığını sorguluyordum.

Ters bir durum mu vardı?

Ben düşünmekten uyuyamıyordum

Uyusam belki yine bir şeyler görürdüm ama bu durumda uyuyabilmek çok zor geliyordu bana.

Dizlerimi kendime çekerek kollarımı bacaklarıma sardım. Başımı da dizlerime dayadığımda yeniden sessizliğime çekilmiştim.

Seğmen'e diretmenin bir anlamı yoktu ama diretmeden yapamıyordum. Sanki biraz daha ısrar etsem olacakmış ve Seğmen o odaya girip bilgi edinecekmiş gibi geliyordu.

"Ayda, burada oturma en azından. Gel kafeteryaya geçelim"

Burnumu çekerek "istemiyorum" diye mırıldandım.

Babam çıkarsa anında haberdar olmak istiyordum.

Seğmen başka bir şey demeden yanımda dikilmeye devam etmişti. Bende ona daha fazla diretmemiştim.

Koridordan geçen insanlara rağmen kendi sessizliğimde kaybolmaya devam ediyordum.

Saniyeler birbirlerini kovalayıp dakikalara dönüşmeye başladığında bir yerden sonra saymayı bırakıp zihnimi boşluğa bırakmıştım.

Kaç dakika geçmişti bilmiyordum ancak sonunda beklediğim kapı sesini duymamla anında başımı kaldırmıştım.

Bakışlarım babamı bulduğunda yerimden fırlayarak karşısına dikilmiştim.

"Baba..."

Cümlenin devamını getirememiştim ancak babamın beni anladığını biliyordum.

Babam cevap vermeden önce bana  sarıldığında kalbimde yer edinen korku anında büyümüştü

"Lütfen ikisi de iyi de bana..."

Ağlamaktan çatlayan sesimle ellerimi zoraki bir şekilde babamın sırtına yerleştirmeye çalışmıştım.

"İyiler"

Sadece bir kelime dizlerim üzerine çökerek yeniden ağlamama neden olmuştu.

Dakikalardır korkunun yer edindiği bedenim kendini rahatlamaya bırakırken babamda beni bırakmadan benimle beraber çömelmişti.

Bu sefer bedenimi saran rahatlamayla mutluluktan ağlıyordum.

"Senin sayende" dedi babam saçlarımı okşayıp başıma öpücük kondururken.