"Ama bilmelisin; Sarraf tüm değerli taşları satar, bir tek Yakut'u kendine saklar."
-
Birbirimizi severek gururumuzu yitirdik, ihtiraslarımızın esiri olduğumuz yerde aklımızı ve korkup uzaklaştığımızda bağımızı yitirdik.
Geri döndük, kazanacağımızı...
eğer beni takip etmiyorsanız askilav kısmına tıklayıp destek olabilirsiniz, keyifli okumalaarrr🐣🥂
Murat Dalkılıç - Yalan Dünya
"Yıllar sonra anıların üzülerek hatırlanacak." 😓
"O an bir daha yaşanmayacak." 😭
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ya da sonsuza dek silseydik izlerimizi birbirimizden, bir başka hayat da bu kadar hatırlanabilir olur muydu benim için?"
11. KÜÇÜK YAĞMUR DAMLASI
Bana güvenebilir misin, diye sorduğunda zaten hayatım boyunca ona tam tersini söylemiş olsam bile içten içe sonsuz bir güven duyduğumu, bundan dolayı yapmam dediğim pek çok şeyi yaptığımı unutmuş olmalıydı. Uygar zaten elini göğsüme daldırıp orada çürüttüğüm güvenimi fütursuzca çekip almıştı benden.
Şimdi göğsüne yaslı silaha karşı gözünü bile kırpmaması hala aynı biz olduğumuza inandığındandı sanırım.
Ama ben iki şey konusunda hiç emin değildim; ya ben başkasıydım ya da o, muhakkak değişen bir şeyler vardı aramızda.
Gözlerinin içine bakmadığım zamanlar ise kararlarımda kesindim, ailemi sildiğim gibi ruhuma kazınmış bu amansız aşkı da yarım bir yüreğe sahip olma riskine rağmen silebilirdim fakat bu esnada gururuma büyük bir darbe vuruyordu Uygar, gözlerimin önüne bir perde çekip geçmişte ne yaşandıysa hepsini teker teker hatırlatıyordu bana.
Zamanında onu tanıdığımı sanmıştım, bir gün ansızın gerçekleşen patlamadan sonra Belçin bana karar vermem için süre tanıdığında Uygar'ın ekipte olmasının onayını veren ben olmuştum mesela. Merak ediyordum, eğer o gün kendime fazla güvenmeyip onu tanıyamadığımı kabullensem ve Uygar Ankara'ya dönse şimdi bu kadar yanar mıydı canım?
Yoksa kader bağları her zaman tek bir şekilde mi çözülürdü?
Birbirimizi yine bulur muyduk?
Ya da sonsuza dek silseydik izlerimizi birbirimizden, bir başka hayat da bu kadar hatırlanabilir olur muydu benim için?
Beş yıl öncesinde, dışarıda sağanak bir yağmur vardı. İri damlalar arabanın ön camına hızla çarparken Fatih silecekleri çalıştırıp görüşünü açmaya çalıştı. Bize tahsis edilen transit arabadaydık; arka taraftaki karşılıklı koltuklarda ben, Sevtap, Reha ve Direncan'la otururken direksiyonu ise Fatih kullanıyordu. Az sonra beklediği noktadan Uygar'ı aldığımızda ekip tamamlanmış olacaktı.
