"Ama bilmelisin; Sarraf tüm değerli taşları satar, bir tek Yakut'u kendine saklar."
-
Birbirimizi severek gururumuzu yitirdik, ihtiraslarımızın esiri olduğumuz yerde aklımızı ve korkup uzaklaştığımızda bağımızı yitirdik.
Geri döndük, kazanacağımızı...
Merhabaaa, umarım keyif aldığınız bir bölüm olur.💝
Christina Aguilera - Genie in a Bottle
"Eğer benimle olmak istiyorsan bebeğim, ödemen gereken bir bedel var."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4. TEMEL İÇGÜDÜ
Teoride her şeyi başarabilirdim fakat iş yaşamaya gelince sadece sızlanmak istiyordum. Son dersten sonra önüme koyulan dosyaları masaya dağıtıp bakındım. Faillerin fotoğrafları, suç mahallerinin çeşitli görselleri, istiflenmiş bilgiler… Bunları halletmeliydim ve saat gece bire yaklaşıyordu.
Karşımda esneyen Gökçe, çenesini avuçlarına koyup umutsuzca bana baktı. “Bitiremeyeceksin,” dediğinde yüzüm birden dehşete büründü. Hatta hemen yanında oturan Kerim abi de başını yan tarafa çevirip Gökçe’ye kaşlarını çatmıştı. Kerim abi bizim gruptan, bizden yaşça büyük bir öğrenciydi. Otuz üç yaşında olduğunu hatırlıyordum. “Kızım sen köstek misin?” dedi beni savunma maksadıyla.
“Abi bitiremeyecek işte,” diye tekrar karşı çıktı Gökçe.
“Saçmalama, niye bitiremesin?” Kerim abi elini uzatıp kapı çalar gibi bir kez masaya vurdu, dikkatimi çekmeye çalışıyordu. “Aldırma buna sen, devam et.”
Karşımda oturan Gökçe “E kendine çok güvendi çünkü,” dedi bir süredir iddia ettiği gibi.
O diğer gruptaydı, aynı grupta eğitim görmesek de aynı programa odaklı ilerliyorduk; bir sonraki hedef istihbaratın nitelikli çalışanlarından olmaktı en başından beri bildiğimiz gibi. Şimdi her şey karmakarışık fakat karışık güzel gelirken, daha fazlasına sahip olduğumda nasıl hissedeceğimi düşünerek sürekli heyecanlanıyordum.
Yılların hayatıma kattığı şey başarı da başarısızlık da değildi, unutulacağım kadar büyük bir boşluk ve yokluktu; bu yüzden henüz kaybetmenin hüznünü yaşamadığım bir anda, elime geçen ilk fırsatı değerlendirerek hikayemi iyi bir şekilde tamamlamak istiyordum. Geriye dönüp baktığımda hatırlamak isteyeceğim daha çok şeye ihtiyacım varken beni üzecek ya da mutlu edecek hiçbir şeyi anımsayamamak fazla ürkütücü geliyordu; sanki bu zamana kadar yaşamamış, gözlerimi dünyaya ilk kez şimdi açmışım gibi.
Geride bıraktıklarım zihnime de çok az uğruyordu, evden kaçışıma dair bir utancı bile doğru düzgün yaşayamıyordum. Oysaki babamın şu an ne yaptığıyla ilgili bir merakım da vardı, annem ona şefkatini gösterirken büyük ihtimalle beni özlüyordu ama unutacaktı.
Gökçe’nin az önce söylediği şeye “İyi yapmışım,” derken dosyaları defalarca yaptığım gibi tekrar düzene soktum. Sonuca varacak şekilde kayda değer bir yol kat edememiştim fakat kağıtları nizami hale getirmek konusunda ustaydım.
