Seni Sevebilir miyim?

18.Bölüm:Trafik kazası

Ben bir adamı delicesine seviyorum. Kendimi onda bulmak değilde biz olabilme umudunu onda buldum. Gittiği gün delice bir özlem sarmıştı hücrelerimi. Gittiği ilk anda özlemeye başlamıştım onu. Özlediğim o olduğu kadar 'biz'i de özlemiştim. Çok yakınımdaydı belki, bir kaç kilometre uzağımdaydı belkide. Fakat ben onun beni sevmediğini her bildiğim an biraz daha küsmüştüm bu şehre ve gittiğinde sokaklarına kadar terk etmiştim bu şehri. Evden dışarı çıktığım nadir zamanlarda onunla tanıştığım o parka gidip denizi izlemiştim. Yanıma gelip tekrar elini uzatması için değil belki ama görseydim ben elimi uzata bilirdim bu sefer. Sevdiğim adamın beni terk ettiğini söyleyemem çünkü ben demiştim ona git diye. Git ki bilme yaşadıklarımı. Kendimi toparlayamadığım o zamanları anlatmak istememiştim ona. O dönemlerdeki zorluklarımı bilirse sevmez beni sanmıştım. Nitekim yine de sevmemişti beni. Ben onun gözünde hoş bir kadından ibarettim, bunu da adım gibi biliyordum. Onun gitmesini istemediğim fakat ağzımdan çıkan o üç harf sonumun ne kadar acı olacağını göstermişti bana. Sonumun sevdiğim adamla olmayacak olması da aşırı derece dağıtmıştı beni. Fakat onu tekrar gördüğümde hala umudun var olduğunu anlamıştım. Benim için kurtulma ışığı vardı fakat 'biz' için elimizden gelen bir şey yoktu. Kerem beni sevmiyordu. Sevsin isterdim tabii ki ama bazı şeyler olmadığında kimse zorlayamazdı. 'Neden o?' diye sormamıştım daha önce. Sormak istemedim belki de. Bilmiyorum onu bana kazandıracak hiçbir şeyim yoktu elimde. Ama ben onun ellerindeydim işte.

Selin'in sorusu beni bozguna uğratmıştı. 'Yani sen benim yengem olacaksın?' sorusu karşısında gözlerimin dolmak için fırsat kolladığını benim ise gizlice aldığım derin nefesleri kimse fark etmemişti. Selin benim içimde kalan umudu tekrar canlandırmıştı. Sahi neden öyle bir soru sordu ki? ben ona hiç özzelimize girmeden sadece arkadaş olduğumuzu belirtmiştim halbuki. 'Acaba Kerem mibir şey söyledi?' diye kendi kendime sorsamda onun beni yeni tanıştığı kardeşine anlatmayacağını biliyordum. Bir birlerini ilk tanıdıkları günün bugün olduğunu ve benim yanıma gelmelerini zerre anlamamıştım. Bir birleriyle vakit geçirmelilerdi benimle değil. Kerem ile konuşup onları bir birliriyle geçirmeleri gereken zaman olduğunu ikna etmeye çok uğraşmıştım. Kerem bu fikre zor da olsa ikna olduğunda Selin'İ alıp dışarı çıkmıştı. Çıkmadan önce kulağıma eğilip 'akşam gelicem, bekle' cümlesinden sonra benim aklım o kapının ardından Kerem ile çıkıp gitmişti sanki. Sanırım o dönene kadar tek düşünebileceğim onun sıcak nefesi olacak dı.

Saatlerdir evin içinde Kerem'i unutmak için dört dönüyorum. Önce yemek yaptım, ardından film izledim, daha sonrasında kitap okudum. Kitabım bittiğinde üstüme yine bir kitabın daha bitmesinin hüznü çöktü. Her kitabın ardından üzerime bir hüzün çöküyordu. O kitap karakterlerinin yaşamlarını hep merak ediyordum. Son sayfada adamın kadına 'seni seviyorum' demesinden sonra evlendiler mi? Çocukları oldumu? Çocukları olduysa kime benzedi? Kitapların son sayfalarını hep merak ediyordum. Yine öyle biten bir kitap okumuştum. Sonunda sevildiğini adam fark ediyordu fakat kadın paramparça. Kitabın sonu adam gelmiş kadın ölmüş gibi geliyordu bana. Eğer bir gün Kerem'le böyle olacaksak benim sabretmeye gücüm olur mu? Emin değilim. Büyük ihtimal beni her yaraladığında kitaplarıma sığınırım ben. O sevseydi filmlerimi sığınırdı acaba? Yoksa başka bir şeye mi? Kerem'i çok az tanıdığımın farkındayım fakat elimden bir şey gelmiyordu. Şimdi karşısına çıkıp 'seni seviyorum' benden kaçacak dı ve benim bir gitmeye daha gücüm yoktu. Benim kalmalar için sabrım yoktu.

Günün biraz daha ilerleyen vakitlerinde saat akşam yedi civarlarında Yağmur geldi. Salonda oturup kahvelerimizi yudumlarken o bana yurt dışı maceralarını anlatıyordu.

''Paris' te çekilen fotoğraflarımızda o kadar tatlı çıkmış ki Zeynep!'' Bir de bu çıkmışta başımıza. Kendini beğenmediği fotoğraflarda Can'ın çok tatlı olduğunu ve sadece o fotoğrafları can için sakladığını söylüyordu. Bu zamana kadar şehir şehir gezmiş hainler!