TEHLİKE

Hüzün

Multimedya: Cenk

Bölüm şarkısı: Sting Shape of my heart (Lütfen şarkı ile okumanızı tavsiye ederim. Multi de var.)

Hayat durmuştu benim için...
Bu gerçek değildir öyle değil mi?

Gözyaşlarımla birlikte dudaklarımın arasından sadece tek kelime dökülmüştü.

"Annecim..."

***
Gözlerimi hafifçe araladığımda etraf kalabalıktı. Bir ambulans ve bir de yanımda buğulu gözlerle etrafa boş boş bakan Cenk i görmüştüm.
İki elini dudaklarının üzerinde birleştirmiş, oturduğu yerde bacaklarını titretiyordu.
Üzerimde bir battaniye olduğunu farkettim. Hafif kımıldamaya başladığımda Cenk irkilip bana doğru döndü ve bana sımsıkı sarıldı. Ama bana sarılması ile onu üzerimden itmem bir oldu.

"Çek ellerini üzerimden!"

sesim yeterince sert çıkmıştı. Ağlıyordum ve başım dönüyordu. Sanırım az önce bayılmıştım. Cenk e acı dolu ifademle bakarken Cenk in de yanağından bir damla yaşın sürüldüğünü gördüm.

"Derin bunu bana yapma! İkimiz de biliyoruz bunu istemeyerek yaptığımı. Lütfen.. Ben özür dilerim. Çok içmiştim, gözüm döndü biran b...."

sözünü bitirmesine izin vermemiştim.

"Yeter! Seni daha fazla dinlemek istemiyorum. Senden nefret ediyorum. Nefret!"

son cümlemi tam da gözünün içine bakarak söylemiştim. Acıyordum ona... Sadece acıyordum. Artık ona karşı içimde sevgi denen bir duygu kalmadığını ve hatta o duygunun yerini öfkeye ve nefrete bıraktığını hissedebiliyordum.

"Seni seviyorum Derin. Neden böyle birşeyi bilerek yapayım? Neden sevdiğin birine isteyerek zarar vereyim? O.. o birden karşıma çıktı. Annen. Ben ona bilerek çarpmadım."

bunu biliyordum. Anneme isteyerek çarpmadığını. Ama bu benim ondan nefret etmeme engel değildi.

Cevap vermemiştim, sadece başımı iki yana sallamakla yetindim. Hızla üzerimdeki battaniyeyi yere attım ve oturduğum yerden kalktım.
Ambulansın arka kapısı açıktı içeriye baktığımda birkaç sağlık görevlisi ve annem vardı. Annem...

"Anne! " sessiz bir şekilde mırıldandım.
"Annem. O iyi değil mi? O iyi."

ambulansa girdim ve sağlık görevlilerine baktım. Bir kadın bana birşey söylemek için bilğimi hafifçe kavradı.

"Öncelikle sakin ol canım. Anneni hastaneye götüreceğiz. Şuan herhangibir kırık görünmüyor."

korkuyordum. Annemi kaybetmekten, hayatımın anlamını kaybetmekten korkuyordum. Ne acı bir kelime değil mi? 'Kaybetmek'.

"Bende sizinle geleceğim."

kadın gülümseyen yüzüyle ama bir o kadar da acı dolu gözleriyle bana bakarken elimi tutup başını olumlu yönde salladı. Ambulansın kapısı siren sesleri ile birlikte sertçe kapanırken; bende annemin yanına oturmuş elini tutuyordum.

"Beni bırakma olur mu annem?"

gözümden birkaç damla daha yaş düşerken baygın olan annemle konuşmaya devam ettim.

"Sen güçlü bir kadınsın. Başaracaksın. Zaten sen beni yalnız bırakmazsın ki . Meleğim.."

ağlamam şiddetlenirken, az önceki kadın da sırtımı sıvazlıyordu.