Mokita(g×g)

Kalabalık yalnız❀

"Bebeğim."Saçlarımın oynanmasıyla gözlerimi açtım.Bana küçük gülümsemeyle bakan Karmen'i gördüm.

"Uyandırmak istemezdim ama artık eve gitmeliyiz.Üzerini değiştirmen gerek."Başımı sallayarak anladığımı belirttim.

Yataktan kalkıp kapıya doğru ilerledi.
"Kıyafetlerini oraya koydum fıstığım."
"Sen nereye gidiyorsun?"Rahatsız olacağımı düşünüyor gibiydi.

"Rahatsız olursun diye kapıda bekleyeceğim,seni yalnız bırakmam."Düşünceli oluşu her seferinde daha çok hoşuma gidiyordu.

"Göreceğini gördün zaten,değil mi?"Başını öne eğdiğinde bunun evet olduğunu anlamak zor olmadı.

"Gitme,kal."Gözlerime baktığında henüz ikna olmamıştı.

"Fıstığım,iyi olacaksın değil mi?"Başımı salladım.
"Bana yardımcı olur musun?"
"Tabi olurum."

Kapıyı kitledi.Kıyafetleri yanıma getirdi ve yatağa bıraktı.

"Üstündekini çıkarabilir miyim?"Yeniden onay beklediğinde gülümsedim.
"Hıhım."

Üstümdeki hastane elbisesini çıkarttı.Sadece boxerla karşısında kalakaldım.Sütyeni eline alıp bana yaklaştığında kafamı salladım.
"İstemiyorum."

"Peki.Altındakini değiştirmek ister misin?"
"Olur."

Altımdaki boxerını çıkardı.Yenisini giydirdiğinde sertçe yutkunması gözümden kaçmamıştı.

Üzerime epey bol bir tişort ve yine baya bol bir eşofman giydirdi.İkiside çuval gibi olmuştu.

Ondan destek alarak ayağa kalktım ve aynaya baktım.Tişört elbise,eşofman da tam anlamıyla emanet gibi duruyordu.Küçük bir kahkaha attım.

"Bunlar kimin?"Karmen'in bana bakarak güldüğünü gördüm.

"Benim ve galiba sana pek uymadı bedenim."
"Galiba."Tişörtü kaldırıp eşofmanın bacak kısmını gösterdim.Kahkaha attı.

"Hadi gel,yine saçını öreyim."Heyecanla önüne oturdum.Cebinden iki toka çıkarttı ve saçımı örmeye koyuldu.İki yandan örüp tokaları taktı.

"Ve bitti.Çok güzel oldun."
"Teşekkür ederim!"Uzatarak konuştum.

"Şimdi yürüyerek arabaya gitmemiz gerek.Yapabilecek misin?"Başımı salladım.
"E yanii!Abartıyorsunuz bazen."

Ayağa kalktım.Kalkar kalkmaz başım döndüğünde dengemi kaybettim.Düşecekken havaya kalktığımı hissettim.Karmen yine beni kucağına almıştı.

"Aniden kalktığım için başım döndü sadece,indirebilirsin."Kafasını aşağı çevirdi.

Gözlerimiz buluştuğunda karnımda bir hareketlilik hissettim.Aramızda yine mesafe yok denecek kadar azdı.

"Seni yormak istemiyorum fıstığım."Kapının kilidini açıp yürümeye başladı.İnsanların bakışı bize dönüyordu ama onun umrunda değildi.

"Yemek istediğin birşey var mı?"Kısaca düşündüm.
"Pizza desem?"

"Pekii!Senin için pizza yapacağım."Güldüm.Yemek konusunda da epey yetenekli olduğunu hatırlayınca mutlu olmuştum.

Hastanenin çıkışına geldiğimizde bir anlığına kafamı diğer yanıma çevirdim.Kayra'nın bize baktığını gördüğümde garipsedim.

Yine çok kızgın görünüyordu.Daha fazla bakmayı kesip kafamı yeniden Karmen'in göğsüne yasladım.

Minik adımlarla arabaya ulaştığımızda ön kapıyı açtı ve beni oturttu.Aniden üzerime eğildiğinde utançtan kıpkırmızı olduğumu hissettim.Koltuğu biraz geriye yatırdı.

Kapıyı kapatıp şoför koltuğuna oturdu.Ve yeniden bana işkence çektirircesine üzerime eğildi.Kıpkırmızı bir domates gibi hissediyordum.Kemeri taktığında gözlerimiz kesişti.Yutkunmasının sesini duydum.O derece sert yutkundu.

"Şey kemer...Kemerini taktım."Geri çekildiğinde öksürmeye başladım.
"Hıhı.Çok teşekkürler ederim."
"Ne?"
"Teşekkürler!"

İkimizde tuhaf bir şekilde panik yapmıştık.İkimizde saçmalıyorduk.

"Ne yapacaktım ben?Ev!Doğru.Eve gidelim."Karmen'in stresle hızlı hızlı konuşması komiğime gitse de gülmemi tuttum. 

Sessizleştiğimiz için şarkı açtı.Açtığı şarkı konserine gideceğimiz grubundu.Gözlerimiz yeniden kesişti.

Hiç detaylıca anonim olayını konuşmamıştık.Şarkının sesini kıstım.

"Niye benden saklandın hanımefendi?"Bunu dememi beklemiyordu.Cevabı bir süre düşündü.

"Benden korkacağını düşündüm."
"Neden?"
"Mesleğim.Antrenörüm.Sevmediğin herşey bende var."Güldüm.

"Şuan senden korkar gibi bir halim var mı?"
"Şuan yok Alin.İlk tanıştığımızda ürkek küçük bir kızla konuşuyor gibiydim."
İlk tanışmamızda evdeydim ve hiçte öyle olduğumu hatırlamıyordum.

"Evde tanışmıştık.O gün hiç korktuğumu hatırlamıyorum."Dudakları kıvrıldı.
"Tanıştığımız günün o gün olduğuna emin misin?"
"Nasıl yani?"

Arabayı durdurdu ve arabadan indi.Gelip benim kapımı açtı.Üzerime eğilip kemerimi çözdü.Beni yeniden kucağına aldı.

Arabayı kitleyip siteye doğru ilerlemeye başladı.Bana cevap vermemişti.Kaçmıştı.

"Hoşgeldiniz Karmen Hanım."Bir adamın sesini duyduğumda başım Karmen'in göğsüne gömülüydü.Yüzünü görmedim ama çalışan olduğu kesindi.
"Merhaba,kolay gelsin."

Asansöre bindiğimizi duydum.Yukarı çıkmamız biraz uzun sürmüştü,asansör epey yavaştı.

Kapıyı açtığında arka arkaya gelen havlama sesleriyle irkildim.
"Korkma fıstığım sorun yok.Ben yanındayım."

"Opia,biz geldik kızım."Havlamalar yerini mırıldanmalara bırakmıştı.Beni bir yere oturttuğunda bana bakan bir köpekle karşılaştım.Ciddi bir şekilde beni süzüyordu.

"Merhaba?" dediğim anda gelip beni yalamaya başladı.
"Dur dur!"Kıkırdamaya başladım.Elimle kafasını okşadım.

"Opia ilk gördüğünde fazla yapışır,birazcık ilgilenmen gerekecek."Karmen'in ayakkabılarımı çıkardığını fark ettim.Kalkıp Opia'nın karnını sevdim.

"Aşırı büyük!Cinsi ne?"
"Pitbull."
"Ne?"

Köpeğin yüzüne ilk baktığımda hiçte Pitbull demezdim.Şuan biraz daha mantıklı geliyordu.

"Pitbull'lar saldırgan olmuyor muydu?Bu neden bu kadar minnoş!"
"O uslu bir kız çünkü." dediğinde kıkırdadım.

"Beni hemen sattı sana gitti.Epey sevdi seni."
"Amma sevilen bir insanımdır zaten!"Dalga geçerek konuştum.

"Neden öyle dedin fıstığım?"
"Yaniii...Kişiliğim pek canayakın değil,dolayısıyla pek arkadaşım yok, anlamışsındır bunu."

"En azından yalnız hissetmiyorsun."Opia'yı sevmeyi bırakıp ona doğru çevirdim bakışlarımı.

"Ben uzun süre boyunca çok kalabalık bir yalnızdım.Sonra senle tanıştım.Kimseye ihtiyacım olmadığını anladım."

Aniden yanaklarım kızarınca arkamı döndüm.Birazcık komik kaçmıştı.Güldüğünü hissettiğimde bende güldüm.