Gözlerimi araladığımda hastane odasındaydım.O günkü gibi Karmen ve abim iki yanımda oturmuş ellerimi tutuyorlardı.Gözleri hem uyumadıkları hem de ağladıkları için kızarıktı.
"İyi misiniz?"Yatakta yatan bendim ama bu soruyu sormam gerekiyormuş gibi hissettim.İkisi de bana döndü.
"Nasıl oldun?Kalbinde ağrı var mı?"Karmen öyle diyince garipsedim.Hiç kalbimde ağrı olduğunu söylemeden nasıl anlamıştı?
"Şuan yokta kalbimin ağrıdığını nasıl anladın?"Abim elime dokundu.Ona baktım.
"Geldiğimde seni kucağıma aldım.O sırada yanındaki kızlardan biri kalbine vurduğunu,elinin hep göğsünde olduğunu söyledi.Ayrıca ellerin...Kanlar içindeydi.Doktorda bu yüzden psikolojik bir ağrı olduğunu söyledi."Ellerimi hatırladım.İkiside şuan sargıyla kapalıydı.
"Telefonum nerede abi?Umarım almışsındır dün."Son kısım bakışlarını değiştirdi.İkisi de duraksadı.Karmen çenesini sıkıyordu.
"Abiciğim...Dört gündür uyuyorsun."Yutkundum.Dört gün uyuyamazdımki.
"Şaka yapmasana.Dün gece gözlerim karardı,sende beni hastaneye getirdin."Başını sallayarak reddetti.Şaka değildi.
"Nasıl dört gün uyumuş olabilirim?"
"Vücudun kendini savunmaya çalışıyor.Kaldıramamışsın onu görmeyi."Karmen sesi titreyerek demişti.Aklıma gelen şeyle beraber bunu sorgulamaya devam etmedim.
"Telefonum nerde yani?"Abim cebinden telefonumu çıkartıp bana verdi.Hızla açtığımda Gerçek'in yeni mesajlar attığını gördüm.
Mokita;
Bebeğim hastanelik olmuşsun yine.Fazla heyecanlandın sanırım:)))
Dört gün oldu,yeni bir hikaye zamanı geldi.
1980 yılında açılan yeni yetimhaneye üç öksüz getiriliyor.Onlarda tanışıyor.Tunç Keskin,Yekta Ayaz ve öz baban Selim Çelik.Çok yakın arkadaş oluyorlar.Yıllar geçince yetimhaneden ayrılıyorlar.Aynı evde yaşamaya başlıyorlar.Aralarında bi kavga çıkıyor.Yekta Tunç'a herzaman hırsı yüzünden kaybedeceğini söylüyor ve yaptıkları kavga da yere serilen ilk kişi Tunç oluyor.O günden sonra onu öldürmeye yemin ediyor.Arabasına saldırı düzenliyor ama öldürülen kişi Yekta değil Selim oluyor,Selim'in bebeği ise koltuktan düştüğü için kimse tarafından fark edilmeyip yaşamaya devam ediyor.
Tam anlamıyla herşeyi hayal dünyasına göre anlatıyordu.Bir insan neden bunu böyle anlatırdıki?
Gerçeklerinden sıkıldım.Ne zaman bitecek?
Mokita;
Gerçeklerim sanırım buraya kadardı.
Sona geldik.
Ve yeniden çevrim dışı oldu.Telefona bakakalmıştım.Sonradan aklımda herşey döndü.Bana dedikleri.Benim hakkımda bu kadar fazla bilgiye sahip olması normal değildi.Ben bile Karmen'le sevgili olduğumu yeni kavramışken o sevgilin diye hitap etmişti.Hep beni takip ettiğini söylemişti.Benim yanımda da hep telefonum bulunurdu.
İçeriye Melek girdiğinde elimle herkesi susması için durdurdum.Melek serumuma bakarken telefonu cebine koydum.Göz göze geldiğimizde gözlerimi kırptım.Başıyla anladığını belirtti.
"Geçmiş olsun."Göz kırptı.
"Sağolun hemşire hanım.Ne zaman çıkabilirim acaba?"Ağzımı oynatarak 'bir gün sonra' demesini istedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mokita(g×g)
Romance"Sensizliğimin yirmi altıncı yılı sevgilim.Seni severek geçirdiğim dört yıl hayatımın en mutlu değil,tek yıllarıydı.Tüm kusurlarıma rağmen beni seven sana olan aşkımı yıllar değiştirmedi."
