Mokita(g×g)

1406❀

Eve girdiğimizde öylece yürüdüm.Nereye gittiğimi düşünmeden öylece yürüdüm.Karmen ayakkabılarını çıkarmak için mecburen ellerimizi ayırmıştı.

Salona girdiğimi farkedince en sevdiğim köşeye oturdum.Camın hemen yanındaydı.Dışarıyı izlemeyi seviyordum.

Dizlerimi kendime çektim.Dizlerime çenemi koydum,öylece kalakaldım.

"Senin için yapabileceğim birşey var mı?"Karmen'in sorusunu duyduğumda yavaşça bakışlarımı ona çevirdim.

"Telefonunu verir misin?"Telefonum salona girmeden önce yere düşmüştü mecburen onun telefonunu istedim.Başını sallayıp telefonunu uzattı.

"Şifresi ne?"
"1406,doğum günün."Gözlerine baktım bir anlığına.Duraksadık.İstemsizce ona karşı soğuk gibi görünüyor olabileceğimi düşündüm.

"Özür dilerim Karmen,sadece şuan iyi değilim."Küçük bir tebessüm oluştu yüzünde.
"Sorun değil birtanem,farkındayım."

Telefonu açıp rehberine baktım.Abimin telefon numarasını girdiğimde 'Bro' olarak kayıtlı olduğunu gördüm.Telefonunu çaldırdım.

"Efendim brom?"
"Abi nerdesin?"
"Alin'im?Dışarıdayım güzelim,o günle alakalı birkaç yere gitmem gerekiyordu."

Yutkundum.Fazla uzatmadan konuya girmek istedim.Karmen karşımdaki koltuğa oturmuş bana bakıyordu.Gözlerimiz buluştu.Ona bakarak anlatmaya başladım.

"O şerefsizle konuştum.Bana bi-"Sözüm bölündüğü için devam edememiştim.
"Ne yaptın ne yaptın?"Karmen'le abim aynı anda aynı şeyi söylediğinde yutkundum.

"Lütfen ikinizde sözümü bölmeyin,zaten birazdan daha çok şaşıracaksınız."Karmen ayaklanmıştı,yeniden yerine oturdu.

"Bugün bana yazdı,bende cevap verdim.Bana onun yakını olan,benimde yakınım olan birisinin olduğunu söyledi.Bunu öğrenmem için onunla buluşmam gerekiyordu,bende yaptım."
"Abiciğim ne diyorsun sen?Kafayı yedirtme bana lütfen."Karmen'in gözlerinde endişe görüyordum.

"Bir parkta buluştuk,yanıma gelmedi.Bir zarf bırakmıştı,onu alıp eve geldim.Yakını olan kişiyi merak ediyordum.Zarfı açtığımda Kayra'yı gördüm."
"Siktir."Karmen ellerini yumruk yapmıştı.

Bunu anlatmak biraz utanç vericiydi.Çünkü ona güvenmek benim hatamdı.

"Mokita bana onun üvey kardeşi olduğunu ve herşeyi bildiğini söyledi.Bende Kayra'yla buluştum.Gerçekten birçok şey biliyor abi.Şimdi sana diyeceklerimi not defterine yaz."

Cümlemi bitirdiğimde biraz bekledim.Telefondan gelen seslerden defteri çıkardığını anlamıştım.

"Mokita'nın gerçek adı Gerçek Keskin'di.Daha sonra değiştirdi.Bana takıntılıymış ama zaten psikolojik sorunları varmış.Babam babasıyla tanışıyormuş ve benim bunları yaşamamın nedeni babammış."

Yutkundum.Her söylediğimde daha da acıtıyordu.Karmen yanıma gelip önümde diz çökmüştü.Elleri dizimi tutuyordu.Titrediğimin farkındaydı.Ama konuşurken gayet normal bir konu hakkında anlatır gibiydim.

"Kayra'nın babası...Babamı öldüren adam mı?"Karmen'in bakışları aniden beni buldu.Bunu kesinlikle beklemiyordu.
"Ne?Hassiktir.Ben yıllardır arıyorum o herifi."Abim söylenince sinirlerim bozuldu.

"Zaten epey yakındaymış be abi.O orospu çocuğu da hala yüzüme bakabiliyordu.Git ne yaparsan yap Kayra'ya."

"Tamam abiciğim,ben hallederim."Konuşma bittiğinde telefonu kapatıp Karmen'e uzattım.

"Kayra gerçekten onun oğlumuymuş?"Başımı salladım.
"Evet."
"Bunca sene,neden senin yanında kalmış?"

"Bize acı çektirebilmek için.Planlarının bir parçasıymış bu da.Başardı da piç.Canım çok yanıyor."

Karmen ellerimi tutup öptü.Şuan onunla konuşmaya ihtiyacım vardı.

"Hayal kırıklığı mı yoksa arkadaşımın kaybı mı bilmiyorum ama çok canım yanıyor.Ona arkadaşım dediğim için.Babamın katilinin aslında hep çok yakınımda olduğunu bilmek...Koyuyor."

"Ama asıl sorun ne biliyor musun?O herşeye rağmen gözümün içine bakabildi.Bu yüzden Mokita'dan daha çok pislik."

Gözyaşlarım yavaş yavaş akmaya başladığında hızla sildim.Bu sefer gerçekten ağlamayacaktım.Sadece oturup düşünecektim.

Telefonumun çalma sesi odada yankılanmaya başladığında bakışlarım hala cama çeviriliydi.

Karmen kalkıp sese doğru gitti.Kısa süre sonra sesini duydum.

"Şerefsiz."

Telefonla yanıma geldiğinde bana uzattı.Telefona baktığımda Kayra'nın adı yazıyordu.

Reddettim.Yeniden aradı.Reddettim.Aradı.Reddettim.Aradı.Reddettim.

Bir bildirim geldi.

Kayra;
Açman gerek.

Yaşamanı herşeyden çok istiyorum lütfen aç.

Gördüğüm mesaj kafamı karıştırmıştı.Bu da ne demekti?Anlam veremedim.Telefon yeniden çalınca merak edip açtım.

"Ne var lan?"Sesi epey endişeli çıkıyordu.
"Alin,abimin dövmeleri!Hançerler sizi temsil ediyor."

"Ne dövmesi?Anlamıyorum."
"Abimin bacağında ve kollarında olan dövmeler,her biri bir kişiyi temsil ediyor. Üç numara babandı,sen iki numarasın."Hızlı hızlı konuşuyordu,biri onu kovalıyormuş gibi.

"Seni öldürecek!Hançerdeki numaralar çizilene kadar sizi rahat bırakmayacak."
"Ne?"Telefon kapandı.

"Ne oldu birtanem?"
"Beni...Öldürecekmiş.Her neyse.Birşeyler saçmaladı işte."Pek sorun etmiyordum.
"Ne?"

"Dövmesindeki iki numara benmişim,üzerinin çizilmesi için benim ölmem gerekiyormuş."

Karmen'in gözleri açıldı.Şaşkınlıkla bana bakan gözlerinden iki damla düştü.

"Neden bu kadar rahatsın güzelim?"Gülümsedim.
"Sen izin vermezsin çünkü.Öyle değil mi?"Şuan bahane buluyordum çünkü ölmek benim için sorun değildi.

"Vermem ama..."Hala gözyaşları akıyordu.Yanaklarını tuttum.Gözyaşlarını sildim.

Dudaklarına bir öpücük kondurdum.

"Bu gece kafamdakileri atmama yardım eder misin,lütfen?"Şuan bunu yapmak istiyordum.Ağlamak değil,hissetmek istiyordum.