Kurumuş boğazımı hissettiğimde susuzluktan gözlerimi açtım.Duvarda asılı olan saate baktığımda on iki saat uyuduğumu fark ettim.Yine uykuyu fazla abartmıştım.İçeriden Karmen ve abimin konuşma sesleri geliyordu.
"O orospu çocuğunu sadece öldüresim var ama bunu yaparsam Alin üzülür.Sadece parçalamak istiyorum."Abimin sesi titriyordu.Hem de baya titriyordu.
"Siktiğimin videosunu izlemeyi bırakır mısın artık?Alin izlediğini görürse de üzülür."Videomu abimde izliyordu.İçimde nedensiz bir utanç hakimdi.Utanması gereken ben değilken.
"Doğru diyorsun.İzlediğimden haberi olmasın hatta.Sende deme ben izledim diye."Beni üzmemeye çalışırken sürekli yalan söylüyorlardı,farkındaydım.
"Biraz gördüğümün farkında zaten ama bugün izlediğimi söylemeyelim."Bilgisayarı kapattıklarını duyduğumda yataktan kalkıp elimi yüzümü yıkadım.Seslerinin geldiği yere doğru ilerledim.Salonda karşılıklı oturuyorlardı.
"Günaydın güzelim."İkisi de aynı anda aynı şeyi söyleğinde gözgöze geldiler.Kısaca bakıştılar.Kıkırdadım.
"Nasılsın güzelim?"Karmen'in yanına oturdum.
"Daha iyiyim.Abime söyledin mi?"Bilmiyormuş gibi davrandığımda nasıl olacaklarını merak ettim.Yalan söylerken nasıl olduklarını görmek istedim.
"Evet söyledim,haberi var."Abime doğru döndüğümde bakışlarını kaçırdı.
"İzledin mi videoyu abi?"Başını salladı.
"Hayır izlemedim."Yutkundu.Aslında gerçekten de berbat yalan söylüyorlarmış.
"Sen izledin mi?"Karmen'de başını salladı.
"Yok bende izlemedim."Anladığımı belirtip sessizleştim.Telefonumun sesi yankılandı.Kalkacakken Karmen oturttu.
"Sen bekle ben getiririm güzelim."Kalkıp içeri gittiğinde sessizce onu bekledim.Arada abime kısa bakışlar atıyordum.Yere odaklanmıştı.Muhtemelen aklında hala video vardı.Sinirden bacağını titretiiyordu.
Karmen görüş açıma girdiğinde yüzünün asık olduğunu farkettim.Gerçek'in aradığını düşündüğümde gerilmiştim.Telefonu bana uzattı.Ekrana baktığımda 'Aşkım' yazısını gördüm.Telefon kapanmadan hızlıca açtım.
"Efendim aşkım?"
"Nasılsın Alin?Görüşmeyeli uzun zaman oldu."Neşeli sesi gülümsememe neden oldu.
"İyiyim,hala bıraktığınız gibiyim.Sen nasılsın?"
"Ben de iyiyim.Bugün bir beyefendi senin adını söyleyerek bir zarf bıraktı.Onu haber vermek için aradım.Sana getirebilirim istersen?"
"Aşkım bugün ben alırım senden.Beyefendiyi tarif etme şansın var mı?"Gerçek olup olmadığını teyit etmek istemiştim.
"Epey uzundu boyu.İri yarıydı."Devam edecekti ama sözünü böldüm.
"Tamam ben anladım,sağol."
"Alin o pek tekin birine benzemiyordu.Bir sorun mu var?"
"Hayır sorun yok.Tekrardan teşekkür ederim.Orada görüşürüz."
"Görüşürüz canım."Telefonu kapattım.Karmen asık suratıyla yere bakıyordu.İçeride resmen ölüm sessizliği vardı.
"Ne oldu?"İkisininde bakışları dönmüyordu.
"Ulan ne oldu?"Bu defa Karmen bana baktı.Gözlerime baktı sadece.
"Bana bile sadece birkaç kez aşkım dedin..."Kısık sesle konuştuğunda anlamadan yüzüne baktım.
"Efendim?"Sorgularcasına bakarken demek istediğini anladım.Aşkım'ın adının aşkım değilde lakabının aşkım olduğunu düşünüyordu.
"Ya seni yerim salak şey!"İyice yanına yanaştım.Gülerek ona bakmam onu şaşırtmıştı.Neye güldüğümü anlamaya çalışması kahkaha atmama neden olmuştu.
"Aşkım hemşire...Yani adı Aşkım.İş arkadaşım."Anladığında rahatlamış gibi gözüküyordu.Gerçekten buna üzülmüş müydü bu kadar?
"Baştan desene.Telefonda görünce kalbim acıdı resmen." dediğini duyunca kıkırdadım.
"Aşkım yaa."Yaklaşıp dudağına öpücük kondurdum.Karşılık verince dudağını ısırdım.Bir öksürük sesi duyduğumda arkamı döndüm.Abimi unutmuştum!
"Birşey demiyorum ama yanımda bu kadar coşmayın lütfen.Daha alışamadım."Ona da öpücük attığımda gözlerini devirdi.
"Bugün ikinizden biri müsaitse hastaneye uğrayabilir miyiz?Aşkıma biri benim adıma zarf bırakmışta,onu almam lazım."
"Beraber gidebiliriz.Bugün antrenman akşam."Başımı sallayıp üzerimi değiştirmeye gittim.Gerçek eğer telefonu dinlemeye devam ediyorsa iyi olurdu.Videonun elimde olduğunu bilmesi ve Karmen'le yakınlaşmamı duyması onu sinirlendirirdi.
Hızlıca üzerimi değiştirip yanlarına geri döndüm.Arabayla on dakikada hastaneye varmıştık.
"Siz burada bekleyin.İşim uzun sürmeyecek zaten."
"Tamam güzelim birşey olursa ara."Başımı sallayıp arabadan indim.İçeriye girdiğimde birkaç kişiyle selamlaştım.Mola odasına gittim.Kimse yoktu.Aşkım'a mesaj attım.Dolabındaki çantasından almamı söyledi.
Dolabındaki çantasının içine kısaca bir göz gezdirdim.Beyaz bir zarf gördüm.Zarfı alıp dolabı kapadım.İçini açtığımda Karmen ve benim uzaktan habersiz çekilmiş bir fotoğrafımız olduğunu gördüm.Birbirimize gülerek bakıyorduk,Karmen saçımı seviyordu.Fotoğrafın arkasına baktığımda bir yazı olduğunu gördüm.
"O orospuya şöyle baktığını görmek beni sinirlendiriyor.Beni tahrik ediyorsun.Onu yaşatmam."
Yazı nedensizce içimi ürpertti.Karmen'e birşey yapamayacağını biliyordum ama fikri aklımda dönüp durdu.El yazısı olması daha da gerilmeme neden oluyordu.
Zaman kaybetmeden hastaneden çıkıp arabaya bindim.Biner binmez abim elimdeki zarfı almıştı.İçine baktığında kahkaha attı.
"Yaşatmazmış...Kıçımın kenarı.Yanında hep ben varken nasıl yapacak acaba?"Karmen abimin omzuna vurdu.
"Bizde boş değiliz be oğlum.Gömdün resmen beni."Karmen fotoğrafa baktı.Gülümseyerek bana döndü.
"Yalnız aşırı güzel çıkmışız.Cüzdanıma koyayım bunu."Gerçektende cüzdanına koyduğunda güldüm.Ağlanacak halimize gülüyor oluşumuz komiğime gidiyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mokita(g×g)
Romance"Sensizliğimin yirmi altıncı yılı sevgilim.Seni severek geçirdiğim dört yıl hayatımın en mutlu değil,tek yıllarıydı.Tüm kusurlarıma rağmen beni seven sana olan aşkımı yıllar değiştirmedi."
