Karanlık Adam

Bölüm 5: Ayın Gölgesinde

Evin bahçesine çıktığımızda kar yağışı durmuştu ama hava yine de en az -5 dereceydi,keskin bir rüzgar esti ve bahçedeki ağacın kurumuş dallarında biriken karlar üzerimize serpildi, rüzgarla beraber içimden bir ürperti geçti. Az önce ateş basan yanaklarıma iyi gelmişti bu soğuk hava.

Önümde ilerleyen Ateş bu sefer kibarlık yapıp aracın kapısını benim için açıp, tek elini kapının üst kısmına yaslayıp binmemi bekledi. Bu, bakışlarını bizden ayırmayan Baba kız için göstermelik bir kibarlıktı.
İçeri girmeden hemen önce aklıma gelen soruyla arkamı dönünce dudaklarımı aralayıp tam sorumu soracaktım ki, Ateş diğer elini de kaldırıp boynumun yan tarafından kapıya yaslayınca iki kolunun arasında kafeste gibi kalmıştım. Kaşlarımı çatıp suratına baktığımda, az önceki çelik gibi bakışlarının bir an olsun yumuşadığını görür gibi oldum.
"Şimdi değil. " dedi sadece. Gözlerini gözlerimden zar zor ayırarak bakışlarını şifacıyla kızının olduğu tarafa çevirdi, sonra hiç beklemediğim birşey oldu.
Bakışları tekrar gözlerimle buluştuğunda hiç birşey söylemeden hafifçe eğildi ve iki parmağıyla alnıma düşen saç tellerimi nazikçe kenara itip yara izimden öptü.

Evet. Öptü!

Neden böyle birşey yaptığına bir anlam veremedim, "Sen.. " dedim, sağ elinin işaret parmağını dudaklarıma bastırıp konuşmama izin vermedi. "Sadece arabaya bin ve uzaklaşana kadar sabret. " dedi dişlerinin arasından. Bu sefer itiraz etmeden dediğini yaptım ve kapımı hemen kapatıp şöför koltuğundaki yerini aldı. Aceleci bir şekilde arabayı çalıştırıp şifacının bahçesinden çıkıp direksiyonu ağaçlıklı yola yöneltti.

"Ne zaman ağzımı açsam beni susturuyorsun, bu yaptığın da neydi şimdi?! "

"Bu evrende yabancı olduğun her halinden belli ve seni benimle birlikte sanıyorlar ve inan bana böyle bilmeleri senin için daha iyi. " Şaşkın bakışlarımdan tatmin olmadığımı anlamış olmalı ki devam etti. "Alya bizi birlikte sanıyor ve ben de öyle bilmelerine izin verdim, başka bir anlam yükleme. " derken dönüp yüzümdeki ifadeyi yokladı.
Tabi ki bir anlam yüklememiştim,iki gündür tanıdığım -pardon aslında hiç tanımadığım- bir adama anlam yükleyecek değildim.
"Şifacı ve kızı tehlikeli insanlarsa beni neden buraya getirdin? "
"Tehlikeli olan onlar değil, ama hakkında hiç birşey bilmiyorken kimseye birşey anlatamayız. "
Sonunda dili çözülmüştü, bana bunu borçluydu sonuçta, onun yüzünden kaza yapmıştık ve ben evimden ne kadar uzakta olduğunu bile bilmediğim bi evrende neredeyse ölebilirdim.
Kafamdaki düşüncelerle yüzünü mercek altına almış, bakışlarımı ona kilitlemiştim. Bu sırada konuşmaya devam etti. "Büyücüye de bu yüzden gidiyorduk, o senin buraya nasıl ve neden geldiğini bulmamıza yardımcı olabilecek tek insan. "
"O zaman şimdi büyücüye gidiyoruz değil mi? "
"Sen gelmiyorsun. " dedi net bir şekilde. Tabi ki itiraz edecektim, "bu en çok beni ilgilendiren bir durum olduğuna göre tabi ki ben de geliyorum! "
Hiç etkilenmeden sürmeye devam etti, kararını vermişti ve sanırım beni yine o odaya kilitleyecekti.
Hemen pes etmedim ve sesimi daha fazla yükseltip direndim "Sen! Sen kim olduğunu zannediyorsun? Bu lanet olası yerde sıkıştım kaldım, kimseyi tanımıyorum, hiçbiryer hiç birşey tanıdık gelmiyor, ne avladığı belli olmayan esrarengiz bi adam beni bayıltıp bir odaya kilitliyor ve ben beni ilgilendiren bu konuda söz hakkına sahip değilim!! ÖYLE Mİ? " derken sesim artık o kadar yükselmişti ki arabanın ön camında başımı çarpmam sonucu oluşan çatlaklar çatırdayarak daha büyük yarıklar olmasına yol açtı.

Yok artık!! Buna benim sesim mi sebep olmuştu?

Ateş bir an şüphe ve şaşkınlıkla yüzüme baktı, kafası karışmış gibiydi.
Asıl kafası karışık olan bendim, sinirlerim iyice gerilmişti ve ellerimin titremesine engel olamıyordum.
Hiç cevap vermedi, yolun geri kalanında tek kelime konuşmadık, yaşadığım bu ani sinir patlamasından sonra kendimi çok yorgun hissetmeye başlamıştım, başımı cama yasladım ve kollarımı göğsümde sıkıca birleştirdim, gözkapaklarım isyan ediyordu, kapanmalarına izin verdim.