MOONCHILDS (Taekook/Ot7)

🌑16)İHANET

Yayımladığım tarih: 13.05.2024 

Bölümü atmakta çok geciktiğimin farkındayım ve yaşanan gecikmeden ötürü özür dilerim. Bölüm zaten yazılı bir şekilde hazır bulunmasına rağmen yaşadığım yoğunluktan ötürü bir türlü siteye girip bunu yayımlama fırsatı bulamadım. 

O zaman 10.000 kelimeden fazla olan bölümümüzü okumaya başlayalım daha fazla vakit kaybetmeden. Bu bölüm için fazlasıyla heyecanlıyım çünkü kurgu açısından çok şey ifade ediyor. Bu bölüm pek çok gizemi ama bir o kadar da çözümü barındırıyor içinde. Tabii Moonchilds'ın çıkış noktası olan S...

Daha fazla konuşmak yerine bir an önce okumaya geçelim istiyorum. Umarım keyifli ve beklentilerinizi karşılayan bir bölüm olmuştur. 

Lütfen yorum yapıp oy vermeyi unutmayın. 

-

Keşke zamanda geriye gidebilsem.
Her şey daha kolayken
Bunu sana daha çok söylemem gerekiyordu.
Hayatımın geri kalanı boyunca seninle olacağım.
Hayatımın geri kalanı...

For Youth - BTS

-

💔

"Ben Park Jimin."

Derin bir nefes aldım. "Adım Park Jimin. 24 yaşındayım, altı yıldır buradayım. Ve iyiyim, ben iyiyim." Nefesimi verdim. Her sabah uyandığımda hatırlatıyordum bunu kendime. Hatırlamaya ihtiyacım vardı, bazen delirecek gibi oluyordum ya... O yüzden.

Elimdeki kalemi oynatarak, kucağımda duran defterdeki çizime son dokunuşları yaptıktan sonra kalemi yanıma bıraktım. Defteri yüzümün hizasına getirip yatay tutarak üzerindeki fazlalıkları üfledim. Defteri yanıma koymaya çalışırken, yanlışlıkla yataktaki kalemi yere düşürmüştüm. Uzanıp parmaklarımla yakalamaya çalıştım ama yetişemeyeceğim kadar uzaktaydı.

Hemen yanımdaki büyük çekmeceden yeni bir kalem aldım ve defterde temiz bir sayfa açtım. Yeni çizimime başlamak üzereyken, odanın karşı köşesindeki kapıdan anahtar sesi duydum. Birkaç kez anahtar çevrildikten sonra kilit açılmıştı ve kapıdan o girdi. Kalemi ve defterimi yanıma bırakırken "Hobi hyung," dedim gülümseyerek.

Bana yaklaştığında o da kocaman gülümsedi. Hızlı adımlarla yatağıma ulaşıp yanıma oturduğunda kollarımı sıkıca boynuna sardım. O da beklemeden bana belimden sarıldığında başımı omzuna yasladım. "Neredesin kaç gündür?" dedim. "Özledim seni."

"Üzgünüm bebeğim," dedi benden ayrılırken. "Biraz ihmal ettim seni. Ama biliyorsun, sağlığın için çabalıyorum." İşaret parmağını yavaşça göğsüme dokundurdu. "Kalbin nasıl? Çok zorluyor mu seni?"

"Yok," diye mırıldandım gülümseyerek. "Neden zorlasın ki? Benim kalbim sonuçta, o da bana alışmaya çalışıyor bence." Gülümsüyordum ama o gülümsemiyordu.

"Jimin," dedi önümdeki saçlarımı çekerken. "Ameliyat olmak zorundasın, bunu biliyorsun. Bu şekilde uzun süre dayanamazsın."

Başımı omzuma yatırdım gülümsememi silmeden. "Belki de yaşarım," diye mırıldandım daha çok soru sorar gibi. "Kalbim beni sevmeye başlarsa bile mi yaşayamam?"

"Jimin," dedi acı çeker gibi. "Lütfen. Gerçeği yok saymak sana bir şey kazandırmayacak. Kendini buna alıştırmalısın, ameliyat olacaksın."

Gözlerim dolmaya başladığında yine de gülümsememi sabit tuttum. "Hiç mi?" dedim bir umut. "Ameliyattan başka hiç mi yolu yok?"

"Jimin," deyip koluma dokunduğunda ürkerek yerimden sıçradım ve kapattım gözlerimi. Göz kapaklarım onları örttüğü anda, saklamaya çalıştıkları gözyaşlarını usul usul bırakmıştı gözlerim. Vücudum hafifçe titrerken Hobi hyung tekrar sarıldı bana. Bu kez ondan ürkmedim ve ben de sarıldım.