Chapter 3 - 1984

452 24 2
                                    

Chie Pov:

I slowly opened my eyes and found myself in an unfamiliar place. My body felt weak, and the last thing I remembered was the plane crashing. Thank you, Lord, for giving me another chance. Alalang alala na siguro sila mama

"Mukhang hindi taga rito itong babae, tingnan mo ang kanyang suot, kakaiba," alam ko they're talking about me

"Mang Ramon, yung kwintas na suot niya, hindi ba't pamilya ng mga Cuenca lang ang meron nyan at kamukhang-kamukha pa niya ang anak ni Madam Imelda"

what? That's my grandmother's name.

"Aba, oo nga. Ngayon ko lang napansin..............tara.." hindi ko na narinig ang iba nilang sinabi at nakatulog ulit ako

"Oh iha, gising ka na pala. Halika, sumabay ka na sa amin kumain," pag-aalok sa akin ng matanda

"Sino po kayo? And why am I here?"

"Ah, siya! Kumain ka muna bago ko sagutin yang mga tanong mo. Kumusta ang pakiramdam mo? Ako si Mang Ramon, at ang mga kasama ko ay sina Aerin at Rene," sagot ni Mang Ramon

"I'm fine, thank you po sa pagtulong, akala ko mamamatay na ako." That's genuine, I owe Mang Ramon my life

"Kumain ka na ng magkaroon ka ng lakas." He smiled at me, magaan ang loob ko sa kanila kaya sumabay na akong kumain

"Ahm, what's this po?" It's fish na maliit and it looks so crunchy, dry na dry sya. Akala ko magagalit si Mang Ramon kasi napaka-arte ko, pero he answered me without making me look stupid

"Tuyo yan, anak. Subukan mong isabay sa itlog, magugustuhan mo yan."

I did what Mang Ramon said and it's masarap talaga, see? I'm not maarte

After kumain, nagtanong na agad ako. So many questions are on my head, what the heck?

"So, paano po ako napunta dito? The last thing I remembered ay yung eroplanong sinasakyan kong papuntang New York ay bumagsak." They looked shocked and couldn't comprehend what I just said

"Eroplano? Walang eroplanong bumagsak o nabalita, iha. Nakita ka na lang naming inaanod sa dagat kaya naisip namin na baka kailangan mo ng tulong, kaya't dinala ka namin dito sa aming bahay. Wala kang kasama nang makita ka namin," dagdag ni Aerin, nagpapakita ng pag-aalala sa kanyang mukha

"May mga gamit po ba kayong nakuha?" I need my phone, I need to call my parents.

"Oo, nasa kwarto ni Aerin, kunin mo na lang dun." I grabbed my phone to find out that there's no signal here!

"Aerin, can I borrow your phone?" Tumango naman sya and she gave me an dipindot na phone, what the heck. But what caught my attention is the date

"I think your date here is wrong. Why does it say November 1984?" She looked confused and said.

"Nawala ka na ba sa katinuan? Nobyembre 9, 1884 ngayon." Wait what??? Did I just time travel??! This can't be happening, oh God.

"Aren't you pranking me? Please don't, I'm gonna cry."

"Ingles ka nang ingles, hindi naman kita maintindihan, oh piso, hanap ka kausap mo" I remembered raya, kahumor nya best friend ko.

"Baliw na siguro ito, at ngumingiti mag isa" she's pretty, can't lie, her beauty is so natural.

"Pero seryoso, 1984 ngayon??!?"

"Oo nga, ang kulit mo. Saang planeta ka ba nakatira?" Inis na inis na siya sa kakatanong ko. What am I supposed to do?! I'm talking to myself when she suddenly asks something.

"Totoo bang isa kang Cuenca?" How does she know? Hindi pa naman ako nagpapakilala ah.

"Paano mo nasabi? Hindi pa naman ako nagpapakilala," she pointed at my necklace. "Yaan oh, alam mo bang pamilya lang nila ang mayroong kwintas nyan?" Ah, that's why.

"My mother gave this to me when I was 13 years old," naka-busangot nanaman ang mukha nya.

"Hindi nga kita maintindihan, ang kulit mo e no" iniwan nya nalang akong mag-isa dito. HAHAHHA she looks like raya talaga but suddenly it sinks in that I'm in 1984, kaya nag-panic nanaman ako.

Anong gagawin ko? How can I contact my family if I'm here at the past? Bago pa ako mawalan ng pag-asa, naalala ko sinabi nya.

So, Cuenca is in this time of period na and 1984, so my mom is probably in her 18 or 20's. I just need to know the address but how!

"Ate Rene, do you know where the Cuenca family lives?" I asked her, but she's snubbing me. Wow, ha. So, I asked again and again until Mang Ramon appeared.

"Bingi sya, anak." Oh, I didn't know. Good thing I learned some sign language, so I tapped her shoulder and asked again, but she just stared at me.

"Mang Ramon, hindi ba siya marunong mag-sign language?" Suko na ako kay Mang Ramon, nalang ako magtatanong.

"Alam nyo po ba kung saan ang lokasyon ng mga Cuenca?"

"Oo, gusto mo ba ihatid kita?" I'm excited to know and to meet them, especially my lolo because Mama said we really look alike and the personality I got it from him. "Opo, sana pasensya na po sa istorbo."

"Ah, siya, magpaalam ka na sa kanila." I'm gonna miss Aerin. After I bid goodbye, I pack my things and go with Mang Ramon.



As we approached the grand gates, my heart pounded with a mix of excitement and anxiety. What would I find inside? Would they recognize me or the necklace I wore? Of course not, I'm not from here.

We were met by a servant who eyed us curiously. "Ano pong kailangan nila?"

Mang Ramon stepped forward. "May nais kaming makita si Madam Imelda. May dala kaming isang dalaga na may suot na kwintas na tila mula sa kanilang pamilya."

Biglang nagulat ito dahil nakita nya ako "Ma'am Rachel, ano pong ginagawa nyo riyan sa labas? Pumasok na po kayo at hinahanap kayo ng mamita mo." Wow, they mistaken me for my mother.

Kinawayan ko nalang sila Mang Ramon dahil pinapasok na ako. I was mesmerized by this house. all my life may mansion kami?! Well, may kaya naman kami kaso, this is hella rich.

A few moments later, an elderly woman appeared, her eyes sharp and discerning. Inutusan nyang iwan kaming dalawa and fuck I'm really nervous.

"Tell me, who are you? And why do you look like my Rachel, hmm?" While looking me up and down.

"I'm-" Wait lang naman la, magpapakilala palang oh

"I know you're not Rachel, so don't you dare."

My hands are shaking. I didn't know my grandma is such a bitch. "I'm Chie Jimena Cuenca."

Madam Imelda's eyes widened. "Cuenca? I haven't heard of any new Cuenca family members. Paanong napunta sa'yo ang kwintas na 'yan?" Now she's being sarcastic

"My mother gave it to me" I explained. "She said it was a family heirloom, but she never mentioned anything about this place." Madam Imelda looked thoughtful

"This is very strange. But if you are indeed connected to us, we must take care of you. You'll stay here with us until we figure this out." I nodded, feeling relief.

As I settled into my new surroundings, I couldn't shake the feeling that my life had taken a turn I never expected. I had to find a way to find my home. Hindi naman pwedeng ma-stuck ako rito

Love Across Time Where stories live. Discover now