Yokuşlar Ve Yok Oluşlar

Bölüm 14

Olabilir miydi?

İlaçlar işe yaramaya mı başlamıştı?

Hayır hayır, olamazdı

Hepsi bir kabus olmalıydı

Lütfen öyle olsun...

"Ayla hanım, Akay bey uyandı ve sizi görmek istiyor"
.
.
.

Telefonu elimden düşürdüm

Uyanmış mıydı?

Birkaç saniye gözlerimi kapattım, karşımda Akay belirdi sanki

Sonra gözlerimi tekrar açtım, telefonu orada bırakarak ilk defa odamdan çıktım

Ve evet, civcivli pijamam ile

Beni dışarıda görenler şaşırmış olacak ki sürekli dönüp bana bakıyorlardı

Onların bakışlarını es geçerek Bulut'un odasına girdim acele ile

Bir anda girdiğim için refleks olarak hemen kapıya doğru döndü

Sonra benim geldiğimi görünce şaşkınlığı arttı

"Ayla? İyi misin yüzün bembeyaz olmuş"

Başımı salladım

"Bulut, Akay uyanmış"

Yutkundu

Söylediklerime inanamıyordu

"Uyandı mı?

"Az önce doktoru aradı"

Yanıma geldi, kapının arkasından ceketini aldı

"O zaman çıkıyoruz hemen, hastaneye"

"Tamamdır, diğerlerine yolda haber veririz"

Başını salladı

Bana doğru baktı, geldiğimden beri ilk defa bakıyordu dikkatlice

Üstümdeki sarı pijamamı gördü sanırım

"Böyle mi geleceksin?"

"Daha fazla vakit kaybetmeyelim"

"Sen bilirsin"
.
.
.

Taksiden aceleyle indim

Uzun bir yolculuğun ardından sonunda gelebilmiştik

Bulut'u beklemeden hemen hastaneye doğru koştum

Akay'ın odasının olduğu kata çıkarken yanlışlıkla aceleden birisine çarptım

Başımı kaldırdığımda çarptığım kişinin, 4 Temmuz günü bizi arabasına alıp hastaneye götüren adam olduğunu gördüm

"Pardon, aceleden önümü göremedim"

"Yok sorun değil, siz aylar önce hastaneye bıraktığım kişilerden birisi değil misiniz, yanınızda yaralı bir arkadaşınız vardı?"

"Evet, ben de şuan onun için hastaneye geldim zaten"

"Durumu iyi mi?"

"Az önce doktoru aradı uyanmış, ben de onu görmeye gidiyordum tam da"

"Anladım, sevindim ben sizi daha fazla tutmayayım o zaman"

"O gün için tekrardan teşekkürler" deyip merdivenlerden hızla çıkmaya devam ettim

Akay'ın odasının önüne geldiğimde birkaç saniye durup nefeslendim