Virüs 691

Bölüm 2 : 110 Saat 21 Dakika

Kafamı camdan dışarı çıkardığımda Pendik de kıyamet kopmuş gibiydi. Havada Ay-Yıldızlı F-16 larımız bir yerleri bombalıyordu. Arabalar birbirine girmiş ortalık savaş alanına dönmüştü. Son model bir Mercedes eski model bir Honda ya çarpmış, hala motorundan dumanlar yükseliyordu. Bunların hepsinin bir rüya olmasını diledim. Eğer bir rüyaysa diye kafamı pimapenin kenarına sertçe vurdum. Canımı çok acıtmıştı ama gözlerimi açtığımdaki manzara acımı bir an unutmamı sağladı. Bu bir rüya değildi.
Az ileride yerden kalkan insan gördüm - gerçi insan demeye bin şahit lazım- yüzü, elbisesi, pantolonu kanlar içindeydi. Bir insanmış gibi hareket etmiyordu. Bir ayağının kırık olduğunu düşünüp izlemeye devam ettim. Ancak bu insan gibi ses de çıkarmıyordu. Hırlayıp yamuk yumuk yürüyordu, bu asla insan olamazdı. O anda ikinci şokumu geçirdim, çünkü az ileride - daha hala ne diyeceğimi bilmiyordum - bir yaratık insanın başının dibinde kafatasını kemiriyordu. Yaklaşık 2-3 dakikalık şokun ardından odama koşup telefonumu elime aldığım gibi rehbere girip babamı aramaya koyuldum. Annemi 2,5 yıl önce kanser yüzünden kaybetmiştim. Gerçekten çok güzel bir kadındı. Arama tuşuna bastıktan sonra gözlerim doldu. 2-3 kez daha çaldıktan sonra babam telefonu sonunda açtı.
''Alo''
''Alo baba! "
" Oğlum, nerdesin, evdemisin, iyimisin?"
"İyiyim baba evdeyim beni boşver sen nasılsın şirkette misin? "
" Sağol oğlum bende iyiyim ama şu an..."
Birden babamın beni sakinleştiren sesi kesildi ve yerini hırlamalar ve çığlıklar aldı.
"Babaaa!! "
Bu kelimeyi söylerken ağlıyordum hemde küçücük bir çocuk gibi o yüzden sesim hıçkırıklı çıkmıştı. Ve birden hat koptu o anda dizlerimin üzerine düştüm ve orada bana sonsuz bir süreymiş gibi gelen yalnızlığı hissettim.