All my rainy days BTS vmin

Rozdział 13.2

Z samego rana Taehyunga obudził cichy płacz Jimina. Otworzył oczy i nabrał sporo powietrza do płuc. W pierwszej chwili nawet nie wiedział co dokładnie usłyszał, ale gdy spojrzał na leżącego obok chłopaka, na jego zapłakaną twarz i łzy, płynące po policzkach, momentalnie zerwał się z miejsca. Delikatnie dotknął jego lewego policzka, przez co Jimin mocno się wzdrygnął i otworzył oczy. Spojrzał na niego przestraszony.

— To tylko sen kochanie — wyszeptał, czując ulgę, gdy dostrzegł nikły uśmiech na twarzy młodszego. Przytulił go do siebie i zamknął w szczelnym uścisku. — Wszystko w porządku?

— Tak... — odpowiedział równie cicho, wycierając przy tym oczy rękawem bluzy. — Teraz tak.

— Co ci się śniło? — zapytał, chociaż nie chciał niepotrzebnie go stresować. Był ciekawy odpowiedzi i czy Jimin będzie z nim szczery. — Nie musisz mi o tym mówić, jeśli nie chcesz...

— Śnili mi się rodzice. Byłem z nimi sam i nie mogłem uciec z mieszkania — wyznał najciszej jak to było możliwe. Jego zachrypnięty głos nie brzmiał tak melodyjnie jak zazwyczaj, ale Taehyung doskonale to rozumiał. Sam niejednokrotnie czuł dokładnie takie same emocje. — Zawsze się tego boje. Nie umiem zostać w domu, nie potrafię tam zasnąć, strasznie się boję. To takie okropne...

Pokręcił głową na boki. Nie lubił tej dręczącej myśli, że nie miał własnego miejsca na ziemi. Posiadał tylko samochód i to w nim spędzał najwięcej czasu. Jeździł między domem Namjoona, a rodzinnym mieszkaniem i tylko wtedy, gdy był w drodze, czuł się bezpiecznie. W rodzinnym mieszkaniu nie był mile widziany, a Namjoon nigdy nie był jego współlokatorem, zatrzymywał się tam na noc, ale to nie znaczyło, że miał prawo nazywać mieszkanie przyjaciela swoim własnym domem.

— Ojciec robił ci krzywdę? — zapytał, chociaż to było oczywiste. Inaczej Jimin nigdy by się go tak nie bał. Na pewno stosowano na nim przemoc i Taehyung miał ochotę od razu zrobić z tym porządek, ubrać się w mundur policyjny, jechać do mieszkania rodziny Jimina a potem wywieść mężczyznę na komisariat, aby następnie zamknąć go w areszcie do końca życia.

— Kilka razy — skłamał, bo nie chciał przyznawać się do tego jak naprawdę wyglądała jego sytuacja. Jako dziecko potrafił to usprawiedliwiać i nie widział winy ojca, a raczej swoją. Wypierał sporo wydarzeń, usuwając je ze swojej pamięci, dzięki temu lepiej się czuł, zarówno fizycznie jak i psychicznie. — To nic poważnego.

— Pobił cię i uważasz, że to nic poważnego? — zapytał zdenerwowany, a Jimin od razu się od niego odsunął. Nie chciał z nim rozmawiać, nie na takie tematy. Tym bardziej gdy wiedział jaki zawód wykonywał i co mogło się stać, gdyby tylko dowiedział się o tym ktoś jeszcze. — Jimin.

— To moje życie — oznajmił nieprzyjemnie i chociaż bardzo chciał poprosić go o pomoc, nie był w stanie tego zrobić. Nie mógł nasłać policji na własnego ojca, nawet jeśli nie miał powodu, aby go chronić. Nie po tym wszystkim co mężczyzna mu zrobić czy to w ostatnich miesiącach, czy przez te wszystkie lata, gdy jako bezbronne dziecko nie miał innego wyjścia, jak zwyczajnie udawać silnego. Wypierał myśl, że był ofiarą przemocy domowej i alkoholizmu swoich rodziców.

— Wiem, nie będę się do tego mieszał. Nie jesteśmy na posterunku, możesz powiedzieć mi o wszystkim, a ja i tak nic nie zrobię — zapewnił, starając się brzmieć bardzo łagodnie. Był delikatny chociaż bierność w tym wypadku wyprowadzała go z równowagi. — Nie mam nakazu. Nic nie zrobię. Chcę po prostu wiedzieć o tobie wszystko.

— Ja też chcę wiedzieć o tobie wszystko, ale ty nigdy nic mi nie mówisz — wyszeptał, spuszczając wzrok. Usiadł na środku materaca, a Taehyung podniósł się na łokciach, aby spojrzeć w jego oczy. — Dlaczego nie mówisz mi o swojej przeszłości. Wiem tylko tyle, że twój...