Forgotten Heartstrings

Chapter 20

Nasa bahay ako ni Hugo, at abala kami sa paghahanda ng mga bagay na kakailanganin niya para sa personal na panliligaw kay Sasha.

Grabe pala siya mag effort. Ang dami niyang hinanda para sa panliligaw niya kay Sasha. Mukhang harana ang trip niya kasi may guitar pa rito.

This is actually what he meant during our call. Nataranta pa ako at kinabahan, akala ko kung ano na nangyari sa kanya kaya dali dali akong puminta dito sa bahay nila.

Sakto, wala ang kanyang mga magulang at tanging guard at kasamabahay lang nila ang kanyang mga kasama kaya tinawagan niya ako.

He already asked me about it but I thought this will be happen the next day. Seeing his effort makes me feel a bittersweet feeling.

Hugo’s living room was a whirlwind of colors and textures. Stuffed toys sprawled on the sofa, a sparkling ring nestled in its box, a bouquet of roses resting on the coffee table, and his guitar leaning against the wall. Hugo paced back and forth, glancing nervously at the collection of gifts.

Sana all na lang talaga sa kanya. Ang swerte naman ni Sasha, may expensive siyang manliligaw.

"Sigurado ka ba dito, Hugo?" tanong ko sa kanya habang inaayos ko ang mga bulaklak.

I love flowers kaya nawiwili talag akong ayusin iyon kahit maganda na ang pagkakaayos nito.

“I can’t believe I’m doing this,” Hugo replied, running a hand through his mullet hair.

Hindi siya mapakali. Hindi ko mawari kung excited ba siya or kinakabahan, first time niya raw kasi kaya hindi siya matahimik.

I gave him a reassuring smile, adjusting the bouquet to perfection. “You’ve got this, Hugo. Sasha will be thrilled.”

I lied.

Alam kong fifty percent na puwedeng mabasted si Hugo kasi si Eris ang gusto ni Sasha. Hindi ko lang sinabi kasi bukod sa halatang si Erid ang gusto ni Sasha ay gusto kong manggaling talaga kay Sasha at sagot kasi what if kay pag-asa pala si Hugo?

"Wala nang atrasan 'to ah?" Saad ko kay Hugo.

"Oo, Gab. Kailangan ko na ring sabihin kay Sasha kung ano ang nararamdaman ko," sagot niya, pilit na pinapakalma ang sarili.

"Okay, nandito lang ako para suportahan ka," sabi ko habang tinatapik ang balikat niya.

"Salamat, Gab."

Nang matapos na ang lahat ng paghahanda, naglakad na kami palabas ng bahay nila. Sa front seat niya ako pinasakay at pinaandar niya agad iyon.

Habang nasa byahe kami ay tahimik lang kami ni Hugo. Ramdam ko ang kaba niya, at kahit papaano, nadadala rin ako ng nararamdaman niyang tensyon.

Manliligaw pa lang siya pero hindi ko alam bakit may singsing siya. Sana lang ay may pag asa pa siya kay Sasha, malay mo magbago ang isip niya.

Nang makarating kami sa tapat ng bahay ni Sasha, huminga nang malalim si Hugo. "Pakiusap, sabay mo akong ipagdasal, Gab."

"Sige. Good luck," sabi ko habang sinusubukan kong bigyan siya ng lakas ng loob.

The walk there was filled with Hugo’s nervous chatter, his excitement palpable. As we approached her house, Hugo’s steps slowed, and he swallowed hard.

Lumapit si Hugo sa gate at pinindot ang doorbell. Ilang sandali pa, lumabas ang guard at tinanong kami kung ano ang pakay namin.

"Good evening, po," Hugo said, his voice steady. “I’m here to see Sasha.