Forgotten Heartstrings

Chapter 21

Hindi ko alam kung may mali ba sa akin o wala. Pagbaba ko pa lang kasi sa sasakyan ay hindi na matanggal ang tingin ng bawat isa sa akin.

Walking down the hallway, I couldn't shake the feeling that something was off. The stares followed me like shadows, each pair of eyes filled with a mix of confusion and something that resembled disgust. Ang dating masayang pag-uusap sa paligid ay biglang natigil nang dumaan ako. Ang mga tingin nila, puno ng pagkadismaya at hindi ko maintindihan kung bakit. 

My heart pounded in my chest, a sinking feeling settling in my stomach. Napakunot-noo ako, nagtatanong sa sarili kung anong nangyari.

I kept my head down, my steps quickening as I approached our classroom. Maybe it was just my imagination, I told myself, but the uneasy glances and whispered conversations didn’t help.

Pagdating ko sa classroom, hindi nagbago ang sitwasyon. Ang mga kaklase ko ay tila nagbubulungan habang tumitingin sa akin. Ang mga mata nila, puno ng paghuhusga, at hindi ko alam kung saan nanggagaling ang lahat ng ito.

I made my way to my desk, my face burning with embarrassment. Sitting down, I turned to Isaiah, who was already settled in her seat, reading her book.

"Isaiah, anong nangyayari? Bakit parang lahat sila parang galit sa akin?" tanong ko, puno ng pag-aalala ang boses ko.

Hindi ko talaga magets 'tong mga 'to. Wala naman akong ginagawang masama sa kanila. Tsk.

Umiling si Isaiah, halatang naguguluhan din. "Hindi ko alam, ngayon ka lang din napansin."

I sighed, slumping back in my chair. “Everyone’s staring at me like I’ve done something terrible. Wala namang nagsasabi!”

Isaiah glanced around the room, then back at me. “Baka naparami pagsinghot nila ng katol.”

Napakagat ako ng pang ibabang labi. Kahit sa ganitong sitwasyon, hindi ko alam bakit nagagawa pang mag joke ni Isaiah.

I tried to take her advice na lang, but it was hard to ignore the pointed looks and hushed conversations. My mind raced, trying to figure out what could have happened. Did I say something wrong? Do something without realizing it?

Just then, the door opened, and Hugo walked in. The room fell into a hushed silence, all eyes shifting to him. Namg umupo siya sa kanyang upuan ay bakas sa mukha niya ang pagtataka rin.

He glanced at me, his eyes filled with questions kaya lumapit ako sa kanya at napansing bumigat lalo ang mga tingin nila.

"Hugo, ano ba 'to? Bakit ganito ang tingin ng mga tao sa atin?" tanong ko, pilit na itinatago ang kaba sa dibdib ko.

Napabuntong-hininga si Hugo, halatang naiilang din.  “I have no clue. It’s like everyone’s against us.”

Nagtitipon-tipon na ang mga kaklase sa isang sulok, patuloy na nagbubulungan. Ramdam ko ang bigat ng mga mata nila, parang mga nag-aakusa. Ang kaba ko, unti-unting nagiging takot. Sa isip ko, ano kayang ginawa ko para maging ganito ang pagtingin nila sa akin?

“This is so weird. Did something happen while we were out?” Hugo asked as we sat.

“I don’t think so,” I replied, my mind still racing. “But something’s definitely up.”

The room is still buzzing with quiet speculation, our classmates stealing glances at us. My anxiety grew with each passing second. I felt trapped, surrounded by an invisible wall of judgment and disapproval.