Tutsak Aşk (+18) | lavinya Soy

《1》

Ahsen Kılıç

Mutlu musunuz?

Bunun saçma bir soru olduğunu biliyorum ama bir saniye düşünün. Mutlu musunuz?

Eğer öyleyseniz, bu mutluluğa sıkıca tutunun çünkü bu hayatta öğrendiğim bir şey varsa o da hiçbir mutlu anın sonsuza dek sürmediği.

Teksas'lı, normal bir kız olan ben bile, sıradan hayatımda sonsuza dek mutlu olamayacaktım.

Hayatımda babamın olmaması bir yana, annem ve ben her zaman çok yakındık.

Ama bu fotoğrafta babamın olmaması hayatımın normal olmadığı anlamına gelmiyordu. Birçok insanın hayatında sadece bir ebeveyni vardır ve yine de gayet iyi durumdadırlar. Bu benim için de geçerliydi.

Hayatım boyunca, sadece annem ve ben olduk... İradeli bir kadın ve onun tek kızı.

Annem Devin Flora adlı bir pastanenin sahibiydi ve liseden mezun olduktan sonra yazları pastanede, anneme yardım ederek geçiriyordum.

Birinin sipariş ettiği mezuniyet pastasının kenarlarına krema ekledim ve tam son rötuşları yapmak üzereyken pastanenin ışıkları söndü.

"Anne?" Başımı kaldırıp etrafa bakmaya çalıştım ama her yer çok karanlıktı.

Personel odasının kapısı gıcırdayarak açıldığında annemin yüzü, en iyi arkadaşım Edna ile birlikte mum ışığında aydınlanmıştı.

Personel odasından çıkıp bana doğru yürürken bana "Mutlu Yıllar" şarkısını söylemeye başladılar, bu gülmeye başlayarak kremayı bir kenara bıraktım.

"Bir dilek tut, Ahsen," dedi Edna.

Bugün on sekizinci doğum günümdü. Bu yetişkin olmam gereken gündü ve hayatımın en mutlu günü olmalıydı.

Bugünün doğum günüm olduğu aklımdan çıkmıştı aslında. Pastanede çalışmaya o kadar odaklanmıştım ki. Ama Edna ve annemin yaptığı sürpriz beni bir anda kutlama havasına sokmuştu.

Gözlerimi kapattım ve mumları üflemeden önce bir dilek düşündüm ama hiçbir şey dilemedim çünkü o anda hiçbir şeye ihtiyacım yoktu. Zaten istediğim her şeye sahiptim.

Hayatımı olmasını istediğim gibi kurmuştum ve dilediğim hiçbir dilek bu durumu değiştirmeyecekti.

Gözlerimi açtığımda anneme ve Edna'ya gülümsedim. "Pastayı keselim mi?"

Pastanede pencereye yakın olan küçük bir masaya oturduk. Bu geç saatte kapalı olduğumuz için her yer bize aitti ve bu yalnızlık çok güzeldi.

Annemin benim için yaptığı taze pastanın tadını çıkarırken annem ve Edna bana doğum günü hediyelerini verdiler.

Edna, bana bir arkadaşlık bilekliği annemse en sevdiğim roman olan sınırlı sayıda olan baskısından almıştı.

"Ayrıca Chris Brown konserine bilet bulmaya da çalışıyorum," dedi Edna, hayal kırıklığına uğramış gibi görünüyordu. "Biletler tükendi ama belki New York'taki konser için bir şeyler ayarlayabilirim."

Heyecandan ağzım açık kalmıştı. "Dalga mı geçiyorsun? Edna!"

Annemse sadece kafasını salladı. "Hayır, hayır. Üzgünüm ama Teksas'dan ayrılmayacaksın Ahsen."

"Ne?" diye sordum.

"Teksas'dan ayrılmayacağını söyledim. Konsere gidebilirsiniz ama sadece bu eyaletteyse..." Boğazını temizledi. "Ben... Eyaleti terk etmen konusunda rahat değilim."