hoopvol - bankzitters

~19~

De ochtend kwam langzaam op gang. Ik werd wakker, mijn lichaam voelde nog steeds zwaar en zwak. Mijn gedachten gingen direct naar Matthy, die gisteren de hele middag bij me was geweest zonder dat ik hem echt had kunnen bedanken of gedag zeggen. Met een schuldgevoel pakte ik mijn telefoon en stuurde hem snel een berichtje.

"Hey Matthy, het spijt me dat ik gisteren in slaap ben gevallen en je niet meer heb kunnen bedanken voor je bezoek. Je aanwezigheid betekent echt veel voor me. Ik hoop dat je het begrijpt. Bedankt voor alles."

Ik legde mijn telefoon weg en probeerde mezelf mentaal voor te bereiden op de dag. Vandaag zou de katheter onder narcose geplaatst worden, en hoewel het vooruitzicht van de operatie me zenuwachtig maakte, was ik opgelucht dat ik hopelijk snel van de luiers af zou zijn.

Niet lang daarna kwamen de zusters mijn kamer binnen. Hun gezichten waren vriendelijk, maar ik voelde me nog steeds ongemakkelijk bij wat er ging komen. "Goedemorgen, Milo," zei een van de zusters met een zachte glimlach. "We gaan je luier even verwisselen, zodat je fris naar de operatie kan."

Ik knikte zwakjes en probeerde me te ontspannen, maar het gevoel van vernedering bleef hangen. Terwijl ze voorzichtig en efficiënt te werk gingen, kon ik niet anders dan me als een baby voelen. De nieuwe luier zat snel op zijn plaats, maar mijn zelfvertrouwen had weer een deuk opgelopen. "Dank je," mompelde ik, mijn stem nauwelijks hoorbaar.

"Geen probleem, Milo. We willen gewoon dat je je zo comfortabel mogelijk voelt," antwoordde de zuster, haar stem geruststellend.

Na het verwisselen van de luier viel ik opnieuw in slaap, mijn lichaam zo uitgeput dat zelfs deze kleine inspanning teveel leek. Toen ik weer wakker werd, stonden de artsen al in mijn kamer, klaar om de operatie voor te bereiden.

Dr. Van den Berg, mijn kinderoncoloog, keek me ernstig aan. "Milo, we moeten nog even de risico's van de narcose en de operatie bespreken," begon hij. "Omdat je momenteel erg zwak bent, brengt de narcose meer risico's met zich mee dan normaal. We zullen alles doen om ervoor te zorgen dat het veilig verloopt, maar we willen dat je je hiervan bewust bent."

Ik knikte langzaam, het gewicht van zijn woorden drong tot me door. "Ik begrijp het," zei ik zachtjes. "Ik wil gewoon dat dit voorbij is."

"Dat begrijpen we, Milo. We gaan nu alles klaarzetten voor de operatie. Probeer je te ontspannen, we zijn er om je te helpen," zei Dr. Van den Berg, terwijl de andere artsen en verpleegsters de nodige voorbereidingen troffen.

Ze vertelden me dat ik een infuus zou krijgen voor de narcose en dat ze mijn vitale functies nauwlettend in de gaten zouden houden. Terwijl ze me klaar maakten, voelde ik een mix van angst en opluchting. Angst voor de operatie en de risico's, maar ook opluchting omdat dit een stap dichter bij het verlichten van mijn ongemak was.

Een van de verpleegsters, een oudere vrouw met een kalme uitstraling, legde haar hand op mijn arm. "We zijn hier voor je, Milo. Het komt goed," zei ze zachtjes.

Ik knikte opnieuw en probeerde mijn ademhaling te kalmeren. Terwijl ze me klaar maakten voor de operatie, voelde ik de nervositeit in mijn lichaam groeien. De tijd leek eindeloos te verstrijken terwijl ik wachtte, mijn gedachten afdwalend naar de afgelopen weken en alle uitdagingen die ik had doorstaan.

Net voordat ze me naar de operatiekamer zouden brengen, voelde ik een trilling in mijn hand en zag dat ik een berichtje had van Matthy.

"Geen zorgen, Milo. Ik begrijp het helemaal. Je gezondheid gaat voor alles. Blijf sterk, ik ben er voor je, altijd."

Zijn woorden gaven me een klein beetje troost te midden van de zenuwen en de angst. Met een zucht legde ik mijn telefoon weer neer en probeerde me mentaal voor te bereiden op wat komen ging.

De artsen begonnen me naar de operatiekamer te brengen. De lichte bewegingen van het bed en de steriele geur van de gang naar de operatiekamer maakten de hele ervaring nog surrealistischer. Het enige wat ik kon doen was diep ademhalen en hopen dat alles goed zou gaan.

"Je bent sterk, Milo. Dit is maar een stap in je herstel," fluisterde ik tegen mezelf, terwijl ik de witte lichten boven me voorbij zag schieten.

Toen we uiteindelijk de operatiekamer binnenreden, was het een flits van activiteit. Artsen en verpleegsters waren druk bezig met de laatste voorbereidingen, maar ze zorgden ervoor dat ik me veilig voelde. Dr. Van den Berg boog zich nog een keer over me heen. "We gaan nu beginnen, Milo. Probeer te ontspannen, we zorgen goed voor je."

Met die laatste geruststelling voelde ik een kalmte over me heen komen. De narcose begon in te werken, en langzaam verdween mijn bewustzijn in een rustige, droomloze slaap.