hoopvol - bankzitters

~17~

Een week was verstreken sinds de onrustige ochtend waarin alles op zijn kop werd gezet door misverstanden en emoties. Maar nu was de situatie nog ernstiger. Mijn toestand was abrupt en verontrustend verslechterd. Ik voelde me zwakker dan ooit tevoren, en het leek alsof mijn lichaam het steeds moeilijker had om te functioneren. Eten, drinken, naar het toilet gaan, zelfs eenvoudige handelingen zoals het optillen van mijn hand, waren bijna onmogelijk geworden. Ik bracht de meeste tijd in een diepe, vermoeiende slaap door, en wanneer ik wakker was, werd ik geplaagd door een overweldigend gevoel van frustratie en onmacht.

Mijn moeder zat constant aan mijn zijde, haar ogen vol zorgen en haar stem een constante bron van troost, al voelde ik de afstand tussen ons groeien door mijn eigen uitputting. Matthy kwam zo vaak mogelijk langs, maar zelfs zijn aanwezigheid kon niet veel verlichting bieden aan de groeiende zwaarte in mijn lichaam en geest.

Op een dag hoorde ik de artsen buiten mijn kamer discussiëren. Hun stemmen waren gedempt, maar de ernst van hun gesprek was onmiskenbaar. Ik kon slechts fragmenten van hun woorden opvangen voordat de slaap me weer overmande.

POV van de dokter

Dr. Van den Berg sloot de deur van de vergaderruimte achter zich en keek naar zijn collega's die al aan de tafel zaten. Het was een kleine kamer, gevuld met de gebruikelijke medische apparatuur en dossiers, maar vandaag hing er een gevoel van urgentie en bezorgdheid in de lucht.

"We moeten het hebben over Milo," begon Dr. Van den Berg, terwijl hij de vergadertafel naderde. "Zijn toestand is de afgelopen week drastisch verslechterd, en we moeten maatregelen nemen om zijn comfort en welzijn te waarborgen."

Dr. Janssen knikte instemmend. "De chemo lijkt nog steeds aan te slaan, maar zijn fysieke toestand is zorgwekkend. We moeten uitzoeken hoe we hem kunnen ondersteunen zonder zijn lichaam nog meer te belasten."

Dr. Van den Berg haalde diep adem en vervolgde. "Een van de eerste stappen die we kunnen nemen, is het introduceren van sondevoeding. Het zal ervoor zorgen dat hij de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt zonder dat hij zelf hoeft te eten, wat op dit moment te vermoeiend voor hem is."

De andere artsen knikten instemmend. "Dagelijkse fysiotherapie is ook cruciaal," voegde Dr. Smit toe. "We moeten zijn spieren in beweging houden om spieratrofie te voorkomen. Het zal ook helpen om zijn bloedcirculatie te verbeteren."

"En wat betreft zijn toiletbehoeften?" vroeg Dr. De Vries, zijn gezicht ernstig. "We moeten een manier vinden om dit probleem aan te pakken zonder dat hij uit bed hoeft te komen. De vraag is of we een katheter moeten plaatsen of hem luiers moeten laten dragen."

Dr. Janssen fronste. "Een katheter heeft het voordeel dat het gemakkelijker is voor de verpleging en minder kans op huidirritatie of infecties geeft. Aan de andere kant is het invasiever en kan het ook risico's met zich meebrengen, zoals infecties in de urinewegen."

"Luiers zijn minder invasief," merkte Dr. Smit op. "Maar ze vereisen frequente verschoningen en kunnen huidirritaties veroorzaken, vooral als hij lange periodes in bed doorbrengt."

De artsen waren een moment stil, de ernst van de situatie op hen drukkend. Uiteindelijk was het Dr. Van den Berg die de knoop doorhakte. "Gezien zijn huidige toestand en de noodzaak om zijn energie zoveel mogelijk te sparen, denk ik dat een katheter de meest geschikte optie is. Het zal minder verstorend zijn voor zijn rust en biedt ons meer controle over zijn hygiëne."

De andere artsen knikten instemmend. "Laten we dat dan doen," zei Dr. De Vries. "We moeten Milo zo comfortabel mogelijk maken en alle mogelijke bronnen van stress elimineren."

POV van Milo

De deur van mijn kamer ging open, en de artsen kwamen binnen. Ik was half wakker, mijn lichaam voelde zwaar en uitgeput. Ik kon de bezorgde gezichten van mijn moeder en Matthy zien terwijl ze een stap terug deden om de artsen ruimte te geven.

Dr. Van den Berg naderde mijn bed en glimlachte bemoedigend. "Milo, we hebben een aantal maatregelen besproken om je te helpen tijdens deze moeilijke tijd," begon hij, zijn stem kalm en geruststellend. "We willen je zo min mogelijk belasten zodat je je energie kunt besparen."

Ik knikte zwakjes, mijn hoofd voelde alsof het gevuld was met watten. Ik probeerde te luisteren naar wat hij zei, maar mijn gedachten dwaalden steeds af.

"We gaan je sondevoeding geven zodat je de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt zonder dat je zelf hoeft te eten," vervolgde de arts. "Ook zullen we dagelijkse fysiotherapie voor je regelen om je spieren in beweging te houden en complicaties te voorkomen."

Ik knikte weer, mijn ogen half gesloten. Ik hoorde slechts de helft van zijn woorden, maar ik vertrouwde erop dat ze deden wat het beste voor me was.

"Wat betreft je toiletbehoeften," ging Dr. Van den Berg verder, "hebben we besloten een katheter te plaatsen. Dit zal ervoor zorgen dat je niet uit bed hoeft te komen en het zal gemakkelijker voor je zijn."

Ik voelde een lichte paniek opkomen bij het horen van dit nieuws. Een katheter klonk beangstigend, maar ik wist dat ik geen andere keuze had. Mijn lichaam was te zwak om zelfs de eenvoudigste taken uit te voeren.

De arts bleef nog even praten, maar ik kon zijn woorden niet meer volgen. De vermoeidheid nam de overhand, en ik voelde mezelf langzaam weer wegzinken in een diepe slaap. Terwijl ik wegdreef, hoorde ik nog vaag de geruststellende stemmen van de artsen en mijn moeder.

"Rust maar, Milo," fluisterde mijn moeder zachtjes. "We zijn hier voor je."

En met die laatste woorden viel ik weer in een onrustige slaap, mijn gedachten een chaotische wirwar van zorgen en vermoeidheid. De toekomst voelde onzeker en beangstigend, maar diep vanbinnen wist ik dat ik moest blijven vechten. Voor mijn familie, voor Matthy, en voor mezelf.