hoopvol - bankzitters

~24~

De ochtendzon scheen helder door het raam van mijn ziekenhuiskamer, en de opwinding in mijn borst was onmiskenbaar. Vandaag was de dag waarop ik eindelijk naar huis mocht. Het voelde alsof ik een eindeloze reis had gemaakt, en nu was ik aan het einde gekomen. Maar voordat ik de deur naar mijn nieuwe toekomst kon openen, waren er nog enkele stappen die ik moest nemen.

De verpleegsters kwamen binnen met een glimlach op hun gezichten. "Goedemorgen, Milo," zei een van hen. "Klaar voor de laatste stap?"

Ik knikte, hoewel mijn hart sneller begon te kloppen. "Ja, helemaal klaar."

Ze begonnen met het verwijderen van de katheter. Het was geen pijnloos proces, maar ik concentreerde me op mijn ademhaling en het feit dat dit de laatste keer was dat ik dit moest doorstaan. De verpleegsters werkten snel en efficiënt, en binnen enkele minuten was de katheter eruit. Het voelde vreemd, alsof een gewicht van mijn lichaam was afgenomen.

Daarna kwam de sonde. Dit was iets waar ik bijzonder nerveus over was, maar de verpleegsters stelden me gerust. "Adem diep in en uit, Milo," zei een van hen, terwijl ze voorzichtig de sonde verwijderden. Ik voelde een lichte druk en een vreemd gevoel in mijn keel, maar voordat ik het wist, was ook de sonde weg.

"Zo, dat is gedaan," zei de verpleegster met een bemoedigende glimlach. "Hoe voel je je?"

Ik glimlachte terug, opgelucht en emotioneel. "Het voelt goed. Heel goed."

Met de katheter en sonde verwijderd, voelde ik me eindelijk weer een beetje normaal. De verpleegsters hielpen me overeind en ik stond even wankel op mijn benen, maar vastbesloten. Het was tijd om afscheid te nemen van het ziekenhuis dat me zo lang had gesteund.

Ik liep de gang door, de gezichten van de artsen en verpleegsters die me hadden geholpen begroetend. Dr. Van den Berg stond vooraan, zijn gezicht straalde trots uit. "Milo, we zijn zo trots op je," zei hij, terwijl hij mijn hand schudde. "Je hebt een ongelooflijke reis afgelegd."

"Bedankt, dokter," antwoordde ik, mijn stem trilde van emotie. "Ik had het zonder jullie niet kunnen doen."

De zusters omhelsden me een voor een. "We zullen je missen, Milo," zei een van hen. "Maar we zijn zo blij dat je nu gezond bent."

Ik bedankte hen allemaal, mijn hart gevuld met dankbaarheid. Terwijl ik richting de uitgang liep, voelde ik een mix van opluchting, vreugde en een beetje nervositeit. Wat zou de toekomst brengen? Maar voordat ik me kon verliezen in die gedachten, zag ik de deuren naar buiten opengaan.

En daar stonden ze allemaal: mijn vrienden, mijn familie. Iedereen die me had gesteund tijdens mijn strijd stond daar, applaudisserend en juichend. Tranen van vreugde stroomden over mijn wangen. Het voelde als een droom.

Matthy was de eerste die naar voren kwam. Zijn ogen straalden van trots en liefde. "Hey Miel, ik ben zo ontzettend trots op jou, echt niet normaal."

Ik glimlachte, mijn hart barstte bijna van geluk. "Ik heb het alleen kunnen doen door jou hoor."

Matthy lachte, een geluid dat me altijd geruststelde. "Tja, dat doen beste vrienden toch... of ja, iets meer dan vrienden."

Ik keek hem in de ogen en voelde een golf van emoties. "Veel meer dan vrienden."

Hij lachte breeduit. "Oke, dit was de bevestiging die ik nodig had. Miel, wil je officieel mijn vriend worden?"

Mijn hart maakte een sprongetje. "Jaa Matt, tuurlijk wil ik dat."

Op het moment dat ik dat had gezegd, trok Matthy me naar zich toe en kuste me zachtjes. Het was een perfecte, liefdevolle kus en ik voelde mijn hele lichaam tintelen. Om ons heen barstte iedereen in juichen uit. Het geluid van hun vreugde vulde de lucht en ik voelde me lichter dan ooit.

Matthy hield mijn hand vast terwijl we naar de rest van onze vrienden en familie liepen. De glimlachen, de tranen van vreugde, de omhelzingen - het was allemaal overweldigend en prachtig. Ik voelde me omringd door liefde en steun, en voor het eerst in lange tijd voelde ik me echt gelukkig.

De komende dagen zouden gevuld zijn met aanpassingen en nieuwe routines, maar ik was er klaar voor. Ik was klaar om mijn leven weer op te pakken, om nieuwe herinneringen te maken en om te genieten van elke dag die voor me lag.

En met Matthy aan mijn zijde wist ik dat ik alles aankon. Onze relatie was een nieuw hoofdstuk in mijn leven, een hoofdstuk vol liefde, hoop en eindeloze mogelijkheden.

Terwijl we hand in hand naar buiten liepen, voelde ik de zon op mijn gezicht en wist ik dat dit het begin was van iets moois. Het was het einde van een lange, zware reis, maar ook het begin van een nieuwe, veelbelovende toekomst.

Samen zouden we alles aankunnen. Samen zouden we het leven omarmen en genieten van elk moment. Want dat is wat ware liefde doet - het geeft je de kracht om door te gaan, zelfs in de donkerste tijden.

En daar, omringd door de mensen die ik het meest liefhad, begon mijn nieuwe leven. Een leven vol liefde, hoop en eindeloze mogelijkheden.