hoopvol - bankzitters

~2~

Het geluid van mijn wekker drong door mijn slaap heen als een irritante bij die niet ophield met zoemen. Ik kreunde en draaide me om, maar het geluid bleef aanhouden als een kloppende hoofdpijn. Met een zucht sloeg ik mijn hand op het nachtkastje en voelde mijn telefoon trillen. Half acht. Shit! Ik heb me verslapen.

Ik spring uit bed, mijn hart bonzend in mijn borstkas. Ik pak snel een shirt en broek van de stoel en trok ze aan terwijl ik mijn tanden poetste. Mijn gedachten waren een warboel terwijl ik door het huis rende, mijn tas bij elkaar grabbelend en een boterham in mijn mond proppend.

Toen ik eindelijk beneden kwam, stond mijn moeder in de keuken en keek me met grote ogen aan. "Milo, ben je oké? Je ziet er een beetje bleek uit." "ja mam gaat prima alleen een beetje moe" zeg ik om haar gerust te stellen. mijn moeder knikt en wenst me een fijne dag op school 

"Jongens, sorry dat ik zo laat ben, ik heb me verslapen," zeg ik tegen mijn vrienden, die al bij de deur stonden te wachten.

"Maakt niet uit, man. Kan iedereen wel eens gebeuren. Maar je ziet er echt niet goed uit," merkte Raoul op, terwijl hij me onderzoekend aankeek.

"Ja, ik ben gewoon heel moe," mompelde ik, mijn stem schor van de vermoeidheid.

Op school voelde elke stap als een zware last. Mijn oogleden waren loodzwaar en mijn hoofd bonkte alsof er een drumstel in zat. De lessen waren een waas van geluid en beweging, en ik kon me nauwelijks concentreren op wat er werd gezegd. Toen ik plotseling wakker werd geschud door Koen, besefte ik dat ik in slaap was gevallen tijdens de les.

"Wat is er aan de hand?" mompelde ik, mijn hoofd tollend van verwarring.

"Je viel in slaap, man," lachte Koen, terwijl hij me een duwtje gaf.

"Oh, god, hoe beschamend," zuchtte ik, terwijl ik probeerde mijn gezicht te redden.

Tijdens de lunchpauze zat ik met mijn vrienden in de kantine, maar mijn eetlust was ver te zoeken. "Wat voor video gaan we vandaag opnemen?" vroeg Matthy nieuwsgierig.

"Een voetbalvideo," antwoordde Koen, terwijl hij enthousiast zijn plannen uit de doeken deed.

Ik gaapte vermoeid en wreef in mijn ogen. "vind je het echt zo saai milo" plaagde rob. "Ik vind het niet saai, maar ik ben echt doodmoe," verzuchtte ik, terwijl ik mijn hoofd op mijn hand liet rusten. de jongens keken me allemaal een beetje bezorgd aan maar zeiden verder niks. 

de schooldag is afgelopen en op dit moment lopen we met zen allen naar het voetbalveldje dicht bij mijn huis zodat we daar zometeen de video kunnen gaan filmen. 

Tijdens het filmen van de video voelde elke beweging als een enorme inspanning. Mijn spieren protesteerden bij elke stap die ik zette en mijn hoofd leek te tollen alsof ik in een draaikolk van duizeligheid was beland. Ik probeerde me te concentreren op het spel, maar mijn gedachten waren onsamenhangend en verward.

"Milo, gaat het wel met je?" vroeg Raoul bezorgd, terwijl hij me ondersteunde.

Ik knipperde met mijn ogen, de wereld om me heen leek te vervagen tot een vage waas. "Ik... ik weet het niet," stamelde ik zwakjes, mijn stem nauwelijks hoorbaar boven het geluid van mijn bonzende hart.

Raoul reikte snel naar zijn tas en haalde een pakje dextro tevoorschijn. Hij opende het en duwde het in mijn hand. "Hier, probeer dit eens. Misschien helpt het."

Ik greep het tablet vast met trillende handen. De zoete geur van suiker vulde mijn neusgaten toen ik het korrelige goedje naar binnen werkte. Het leek een kleine verlichting te bieden, een sprankje hoop te brengen in de duisternis van mijn vermoeide geest.

Na een paar minuten voelde ik me inderdaad iets beter. De duizeligheid trok langzaam weg en mijn gedachten begonnen weer helderder te worden. Maar ondanks de verlichting bleef de vermoeidheid aan me knagen als een hongerig monster dat nooit verzadigd raakte. 

Ik forceerde een glimlach naar Raoul als dankbaar gebaar voor zijn hulp, maar vanbinnen voelde ik me verscheurd door twijfel en angst. Hoe kon ik doorgaan met mijn normale leven als mijn lichaam me in de steek liet op de meest cruciale momenten? Hoe kon ik blijven functioneren als elke dag een strijd was om mijn ogen open te houden en mijn gedachten bij elkaar te houden?