hoopvol - bankzitters

~13~

Een week was voorbijgegaan sinds de ontdekking van mijn allergie voor een van de medicijnen die me zo ziek hadden gemaakt. Een week van hoop, angst, en kleine overwinningen. Nu lag ik daar, mijn blik gericht op het plafond van mijn ziekenhuiskamer, terwijl ik nadacht over de afgelopen dagen.

Ik voelde me al een stuk beter. De allergische reactie was onder controle gebracht en de artsen hadden ontdekt welk medicijn de boosdoener was. Het was een belangrijke antibioticakuur die ik niet meer kreeg, maar het was een kleine prijs om te betalen voor mijn gezondheid. De pijn was iets heviger geworden zonder de medicatie, maar het was draaglijk. Ik voelde me niet langer zo ziek als eerst, en dat gaf me hoop voor de toekomst.

Een bijwerking van de medicatie die ik had gekregen, was het verlies van mijn haar. Ik had gemerkt dat mijn lokken de afgelopen dagen dunner waren geworden, maar ik had het niet willen geloven tot ik vanochtend wakker werd en een pluk haar op mijn kussen vond. Met een zucht had ik mijn hand door mijn haar gehaald en voelde hoe de lokken tussen mijn vingers door gleden. Het was een vreemde gewaarwording, wetende dat ik binnenkort kaal zou zijn.

Ik had mijn ouders erover verteld, en ze hadden me gerustgesteld en verteld dat het maar haar was, dat het uiteindelijk weer zou teruggroeien. Maar toch voelde het alsof ik een deel van mezelf verloor, een deel van mijn identiteit.

Mijn moeder kwam de kamer binnenlopen, een stralende glimlach op haar gezicht toen ze me zag liggen.

"Hoe gaat het vandaag, lieverd?" vroeg ze, haar stem warm en geruststellend.

"Ik voel me al een stuk beter, mam," antwoordde ik oprecht, mijn stem zachtjes. "Maar het is vreemd om te merken dat mijn haar uitvalt."

Mijn moeder kwam naast me zitten en legde haar hand liefdevol op mijn arm. "Het komt wel goed, schat. Het belangrijkste is dat je je beter voelt."

Ik knikte langzaam, dankbaar voor haar woorden van troost. Het was moeilijk om te accepteren dat mijn uiterlijk zou veranderen, maar ik wist dat het slechts tijdelijk was.

Terwijl ik daar lag, mijn gedachten afdwaalden naar de afgelopen dagen, voelde ik een mix van emoties door me heen gaan. Angst voor wat de toekomst zou brengen, maar ook een sprankje hoop dat ik deze strijd kon overwinnen.

Plotseling ging de deur van mijn kamer open en kwam de kinderoncoloog binnen, zijn gezicht vriendelijk maar ernstig terwijl hij naar me toe liep.

"Hoe voel je je vandaag, Milo?" vroeg hij, zijn stem zachtjes.

"Beter," antwoordde ik oprecht. "Maar ik heb wel gemerkt dat mijn haar begint uit te vallen."

De arts knikte begrijpend. "Ja, dat is een bijwerking van de medicatie die je hebt gekregen. Het zal waarschijnlijk binnenkort allemaal uitvallen, maar maak je geen zorgen, het groeit vanzelf weer terug."

Ik knikte, hoewel ik me nog steeds een beetje ongemakkelijk voelde bij het idee van kaal zijn. Maar ik wist dat het belangrijkste was om gezond te worden, en dat haar maar haar was.

De arts ging verder met het bespreken van mijn behandeling en vertelde me dat ik nu een andere antibioticakuur zou krijgen, een die hopelijk niet dezelfde allergische reactie zou veroorzaken. Hij verzekerde me dat ze de situatie nauwlettend in de gaten zouden houden en dat ik in goede handen was.

in de middag kwamen mijn vrienden langs. Het was de eerste keer dat ik ze zou zien sinds ik zo ziek was geworden van de medicatie. Terwijl ik lag te wachten op hun komst, voelde ik een golf van emoties door me heen gaan. Hoe zou ik me voelen als ik ze weer zag? Zou ik me ongemakkelijk voelen over mijn uiterlijk, nu ik kaal was geworden? Maar bovenal voelde ik een diepe vreugde bij het vooruitzicht om weer tijd door te brengen met mijn vrienden, om even te ontsnappen aan de realiteit van het ziekenhuisleven.

Toen ze eindelijk binnenkwamen, voelde ik een glimlach op mijn gezicht breken bij het zien van hun vertrouwde gezichten. Koen, Raoul, Robbie en Matthy kwamen binnen met luidruchtige groeten en enthousiaste knuffels, waardoor de sombere sfeer van mijn ziekenhuiskamer direct werd opgefleurd.

"Hee, Milo, ouwe ziekenhuisgangster!" riep Koen, zijn stem vol energie terwijl hij me omhelsde.

"Hee jongens, wat ben ik blij jullie weer te zien," antwoordde ik, mijn stem gevuld met oprechte vreugde.

We praatten en lachten, de sfeer al snel gevuld met de vertrouwde grappen en grollen die ons zo kenmerkten. Het voelde goed om weer onder vrienden te zijn, om even te vergeten waar ik was en waarom ik daar was.

"Jongens, trouwens vanaf nu ben ik echt kaal" lachte ik terwijl mijn hand over mijn kale hoofd gleed. 

de jongens moesten allemaal lachen om mijn opmerking. 

ik besloot het onderwerp te veranderen. "Maar genoeg over mij, laten we het hebben over iets leuks," stelde ik voor. "Ik heb een idee."

Mijn vrienden keken me nieuwsgierig aan, dus haalde ik mijn telefoon tevoorschijn en opende de camera-app. "Laten we een stukje filmen voor een Bankzitters-video," stelde ik voor. "Ik denk dat onze fans wel willen weten waarom ik al een tijdje niet meer heb meegedaan."

Mijn vrienden stemden enthousiast in, dus begonnen we met filmen. Ik hield mijn telefoon vast en richtte de camera op mezelf terwijl ik begon te praten.

"hey allemaal daar ben ik weer eens, maar nu vanuit het ziekenhuis," begon ik, mijn stem vrolijk maar ook ernstig. "Zoals jullie misschien wel hebben gemerkt, ben ik de laatste tijd niet zo actief geweest op het kanaal. Dat komt omdat ik ernstig ziek ben geworden."

Ik vertelde mijn kijkers over mijn diagnose, over de strijd die ik had gevoerd in het ziekenhuis, over de pijn en de angst die ik had doorstaan. Maar ik vertelde ze ook over de steun die ik had ontvangen, van mijn familie en vrienden, en hoe die me had geholpen om door te gaan.

"Toch wil ik jullie laten weten dat ik er nog steeds ben," vervolgde ik, mijn stem vastberaden. "Ik ben misschien niet in topvorm, maar ik ben vastbesloten om terug te komen, sterker dan ooit tevoren. Dus bedankt voor jullie steun en blijf kijken, want ik kom terug."

Na het opnemen van het stukje, voelde ik me trots en vastberaden. Ik was blij dat ik mijn verhaal kon delen met mijn fans en dat ik weer een stapje dichter bij mijn terugkeer was.