hoopvol - bankzitters

~14~

Na een paar uurtjes gezelligheid verlieten de andere jongens mijn ziekenhuiskamer, maar Matthy bleef nog even achter. Ik voelde me opgelucht dat hij bleef. Er was iets geruststellends aan zijn aanwezigheid, alsof hij een stukje van de zware last die ik droeg met me deelde.

Terwijl Matthy naast me kwam zitten, voelde ik me direct op mijn gemak. Er was geen druk om me anders voor te doen dan ik was, geen behoefte om mijn pijn of angst te verbergen. Ik kon gewoon mezelf zijn, en dat was een zeldzame verademing te midden van mijn ziekte.

We begonnen te praten, Matthy en ik, over alles en niets tegelijk. Hij luisterde geduldig terwijl ik mijn hart luchtte, mijn zorgen en angsten deelde alsof ze gewichtloos werden zodra ze mijn lippen verlieten.

"Hoe gaat het eigenlijk allemaal met je, Milo?" vroeg Matthy, zijn stem zacht en vol medeleven.

Ik zuchtte diep en sloot even mijn ogen, proberend de chaos in mijn hoofd te ordenen voordat ik antwoord gaf. "Het gaat, denk ik. Sommige dagen zijn beter dan andere. Maar het is zwaar, man. Het voelt alsof ik gevangen zit in mijn eigen lichaam, worstelend om te ontsnappen aan de pijn en de angst."

Matthy knikte begrijpend. "Ik kan me alleen maar voorstellen hoe moeilijk het moet zijn. Maar weet dat je niet alleen bent, oké? We zijn hier allemaal voor je, wat je ook nodig hebt."

Zijn woorden waren als een balsem voor mijn gekwelde ziel, een herinnering dat ik niet alleen hoefde te strijden. Samen konden we deze storm doorstaan, hoe hevig die ook mocht zijn.

"Het is gewoon... de hele situatie," vervolgde ik, mijn stem zachter. "Het voelt alsof alles tegelijk op me afkomt. De chemo, de bijwerkingen, de angst voor wat er nog gaat komen. Soms weet ik niet hoe ik het allemaal moet verwerken."

Matthy bleef stil, zijn aanwezigheid alleen al was een bron van troost. "Je bent sterker dan je denkt, Milo. En het is oké om bang te zijn. Het is oké om niet altijd sterk te zijn."

Ik knikte langzaam, de woorden van mijn vriend absorberend. "Dank je, Matthy. Echt waar. Het betekent veel dat je hier bent."

Matthy glimlachte en kneep zachtjes in mijn schouder. "Altijd, man. We zijn een team, toch?"

Ik lachte zwakjes. "Ja, een team. Zelfs in dit stomme ziekenhuisbed."

Ons gesprek verplaatste zich naar luchtigere onderwerpen. We spraken over school, over de lessen die ik miste en hoe de leraren reageerden op mijn afwezigheid. Het was goed om even te lachen en te praten over normale dingen, alsof de ziekte even op de achtergrond verdween.

"Hoe gaat het eigenlijk met school?" vroeg ik, nieuwsgierig naar de laatste roddels en gebeurtenissen die ik gemist had.

Matthy leunde achterover en dacht even na. "Het is oké, denk ik. Iedereen mist je wel. De lessen zijn minder leuk zonder jouw grappen tussendoor. En de leraren zijn... nou ja, ze proberen hun best te doen, maar het is niet hetzelfde."

ik glimlachte bij het horen van zijn woorden. "Ik mis het ook. Gek genoeg, zelfs de saaie lessen."

"En hoe zit het met de jongens? Doen ze het een beetje goed?" vroeg ik, mijn nieuwsgierigheid gewekt.

Matthy knikte. "Ja, ze doen het goed. Maar we merken allemaal dat er iets ontbreekt. Jij ontbreekt, Milo. Het is alsof er een leegte is die niemand kan vullen."

Zijn woorden raakten me diep. Het was hartverwarmend om te horen dat mijn aanwezigheid gemist werd, maar het bracht ook een gevoel van verantwoordelijkheid met zich mee. Ik wilde beter worden, niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn vrienden.

"Het betekent veel om dat te horen," zei ik, mijn stem zacht. "Ik wil terugkomen, sterker dan ooit. Maar soms is het zo moeilijk om de moed te vinden."

"Dat begrijp ik," zei Matthy. "Maar onthoud dat we er allemaal voor je zijn. We zullen je steunen, ongeacht wat er gebeurt."

Het gesprek nam een serieuzere wending toen ik eindelijk de moed vond om iets te delen wat ik lang had opgekropt. "Matthy, er is iets waar ik je over wilde vertellen."

Hij keek me nieuwsgierig aan, zijn ogen vol aandacht. "Wat is er, Milo?"

Ik haalde diep adem, mijn woorden zorgvuldig kiezend. "De eerste dagen hier in het ziekenhuis waren echt zwaar. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik had hulp nodig bij alles. Douchen, naar het toilet gaan, zelfs eten. Het was zo vernederend, man. Ik voelde me zo afhankelijk en kwetsbaar."

Matthy's ogen verzachtten, en hij legde een hand op mijn arm. "Milo, dat is niets om je voor te schamen. Je gaat door iets ongelooflijk moeilijks, en het is oké om hulp nodig te hebben. Het maakt je niet zwakker, het maakt je menselijk."

Ik voelde een traan over mijn wang rollen, maar het was een traan van opluchting. Het voelde bevrijdend om eindelijk te kunnen praten over de moeilijkste momenten van mijn ziekte, en om begrip en steun te ontvangen.

"Dank je, Matthy," zei ik, mijn stem hees van emotie. "Je weet niet hoeveel dit voor me betekent."

Matthy glimlachte en kneep zachtjes in mijn hand. "We zijn er voor elkaar, altijd. Wat er ook gebeurt."

Terwijl we verder praatten, voelde ik een warme gloed van vriendschap en steun die me omhulde. Het was een moment van pure verbinding, een moment waarin de zwaarte van mijn ziekte even lichter leek.

Na een tijdje voelde ik de vermoeidheid weer toeslaan. Mijn oogleden werden zwaar en mijn lichaam voelde loom. Ik leunde tegen Matthy aan, zijn aanwezigheid een bron van troost en veiligheid.

"Je ziet er moe uit, man," merkte Matthy bezorgd op, zijn stem als een zachte bries in de stille kamer.

"Ik ben het ook," geeuwde ik, mijn stem vermoeid maar tevreden. "Maar ik voel me wel beter, dankzij jou."

Matthy glimlachte, zijn ogen vol begrip terwijl hij zijn arm om me heen sloeg. "Rust maar even uit, Milo. Ik ben hier. Altijd."

Ik nestelde me tegen hem aan, mijn hoofd rustend op zijn schouder terwijl de slaap me langzaam omhulde als een warme deken. Net voordat ik wegzonk in een diepe slaap, voelde ik Matthy's lippen zachtjes op mijn voorhoofd, een stille belofte van troost en steun te midden van de duisternis.

Met een gevoel van vrede en veiligheid viel ik in een diepe, herstellende slaap, wetende dat ik niet alleen was in mijn strijd. Mijn vrienden waren er voor me, en dat gaf me de kracht om door te gaan, hoe moeilijk de weg ook zou zijn.