hoopvol - bankzitters

~21~

Het zachte gezoem van de medische apparatuur en het gedempte licht van de ziekenhuiskamer begroetten me elke ochtend wanneer ik mijn ogen opende. Een week was verstreken sinds de katheteroperatie, en hoewel de doffe pijn nog steeds aanwezig was, had ik geleerd ermee om te gaan. Mijn energie was langzaam maar zeker teruggekeerd, en ik voelde me elke dag een beetje sterker. De sondevoeding zorgde ervoor dat ik de nodige voedingsstoffen binnenkreeg, maar ik probeerde ook kleine hapjes van vast voedsel te eten om mijn spijsvertering te stimuleren.

Die ochtend werd ik wakker met een gevoel van opwinding. Matthy had beloofd langs te komen, en ik keek ernaar uit om hem te zien. Ondanks alles wat ik had doorgemaakt, was zijn aanwezigheid altijd een bron van troost en steun geweest. Ik stuurde hem snel een berichtje om te laten weten dat ik wakker was en me op zijn komst verheugde.

Een paar uur later hoorde ik zijn vertrouwde voetstappen in de gang. De deur ging open, en daar stond hij, met zijn gebruikelijke glimlach en een vrolijke twinkeling in zijn ogen. "Goedemorgen," zei hij, terwijl hij naar mijn bed toe liep. "Hoe gaat het met mijn favoriete patiënt vandaag?"

"Veel beter," antwoordde ik, mijn stem nog steeds een beetje zwak maar vol oprechte vreugde. "Ik heb eindelijk weer wat energie."

Matthy's glimlach werd breder. "Dat is geweldig om te horen. Weet je wat? Ik had een idee. Wat als we een rondje door de tuin maken? Het is mooi weer buiten, en een beetje frisse lucht zou je goed doen."

Ik keek verrast op. Het idee klonk aanlokkelijk, maar ik was ook een beetje nerveus. "Denk je dat dat kan? Ik bedoel, met mijn infuuspaal en al..."

"Laat mij dat maar regelen," zei Matthy vastberaden. Hij liep naar de zusterpost en sprak met een van de verpleegsters. Na een kort gesprek kwam hij terug met een brede glimlach. "Het is geregeld. We kunnen een rondje lopen, zolang we je infuuspaal meenemen."

Met enige moeite hees ik mezelf uit bed, terwijl Matthy de infuuspaal pakte. De verpleegster kwam even binnen om te controleren of alles goed was aangesloten. "Neem de tijd en wees voorzichtig," waarschuwde ze. "Als je je niet goed voelt, laat het dan meteen weten."

We verlieten de kamer en liepen langzaam door de gang. Het was een bevrijdend gevoel om eindelijk weer buiten mijn kamer te zijn, en hoewel elke stap moeizaam was, voelde ik me levendiger dan ik in lange tijd had gedaan. De frisse lucht begroette ons toen we de deur naar de tuin openden. Het was een prachtige zomerdag, met een heldere blauwe lucht en een zacht briesje dat door de bomen ruiste.

Matthy liep naast me, zijn blik constant op mij gericht om ervoor te zorgen dat alles goed ging. "Het is zo lang geleden dat we samen buiten zijn geweest," zei hij, terwijl we langs bloembedden en fonteinen liepen. "Hoe voelt het om weer even buiten te zijn?"

"Het is geweldig," antwoordde ik oprecht. "Ik had niet gedacht dat ik dit zo gemist had. Bedankt dat je dit voorstelde."

Na een tijdje te hebben gelopen, vonden we een bankje onder een grote boom en besloten even te gaan zitten. De schaduw bood verkoeling, en ik genoot van het gevoel van de zon op mijn gezicht. Matthy zette de infuuspaal naast me en ging naast me zitten. Er was een comfortabele stilte tussen ons, gevuld met het geluid van zingende vogels en ritselende bladeren.

"Milo," begon Matthy zachtjes, terwijl hij naar de grond keek. "Ik wil dat je weet dat ik echt trots op je ben. Je hebt zoveel doorstaan, en je blijft vechten. Dat is niet gemakkelijk."

Zijn woorden raakten me diep, en ik voelde mijn ogen vochtig worden. "Dank je, Matthy. Het is niet altijd makkelijk, maar jouw steun helpt me echt."

Er was een moment van stilte waarin we elkaar alleen maar aankeken. Het voelde alsof de tijd even stilstond, en in dat moment was er een onuitgesproken begrip tussen ons. Langzaam, bijna aarzelend, leunde Matthy naar me toe. Zijn hand vond de mijne, en ik voelde een golf van warmte door me heen gaan.

En toen gebeurde het. Onze lippen raakten elkaar zachtjes in een liefdevolle kus. Het was een moment van puurheid en tederheid, een uiting van de diepe band die we met elkaar deelden. De wereld om ons heen leek te vervagen, en voor die paar seconden waren we alleen met elkaar.

Toen we elkaar loslieten, glimlachte Matthy naar me. "Dat wilde ik al zo lang doen," fluisterde hij.

Ik glimlachte terug, mijn hart klopte sneller van vreugde en opwinding. "Ik ook," antwoordde ik zachtjes.

We zaten daar nog een tijdje, gewoon genietend van elkaars gezelschap en de rust van de tuin. Maar al snel begon ik de vermoeidheid weer te voelen. Matthy merkte het en stond op. "Kom, laten we teruggaan naar je kamer. Ik wil niet dat je jezelf overbelast."

Ik knikte, dankbaar voor zijn zorgzaamheid. Terwijl we terugliepen, merkte Matthy op dat ik langzamer begon te lopen. "Wacht hier even," zei hij plotseling. "Ik haal een rolstoel voor je."

Ik wilde protesteren, maar hij was al weg. Een paar minuten later kwam hij terug met een rolstoel. "Stap maar in," zei hij met een glimlach. "Zo verspil je geen energie."

Ik liet me dankbaar in de rolstoel zakken, en Matthy duwde me terug naar mijn kamer. Het voelde vreemd om zo afhankelijk te zijn, maar ik wist dat het voor mijn eigen bestwil was. Terug in de kamer hielp Matthy me weer in bed en zorgde ervoor dat ik comfortabel lag.

"Rust nu maar goed uit," zei hij, terwijl hij mijn hand vasthield. "Ik kom morgen weer langs."

"Dank je, Matthy," zei ik, mijn ogen al half gesloten. "Voor alles."

Hij glimlachte en drukte een kus op mijn voorhoofd voordat hij de kamer verliet. Ik viel snel in een diepe, verkwikkende slaap, mijn hart gevuld met hoop en liefde.