hoopvol - bankzitters

~6~

De jongens vertrokken, hun bezorgde blikken nog in mijn gedachten gegrift terwijl ik langzaam naar de kamer van mijn moeder liep. Ik klopte zachtjes op de deur, wetende dat ze aan het werk was maar tegelijkertijd hopend dat ze me zou kunnen horen boven het geluid van haar telefoongesprek uit.

"Milo, ik kom zo, ben even aan het bellen," klonk haar stem gedempt door de gesloten deur.

"Maar mam, het is echt heel belangrijk, ik maak me echt zorgen," drong ik aan, mijn stem trillend van angst en bezorgdheid.

"Oke, Miel, heel snel, wat is er?" vroeg ze, haar stem nu scherper van bezorgdheid.

Ik opende de deur en stapte naar binnen, mijn hart bonzend in mijn keel terwijl ik haar mijn ontdekking vertelde. "Ik ben in 3 dagen 7 kilo afgevallen," fluisterde ik, mijn stem bijna onhoorbaar boven het geluid van mijn bonzende hart.

Mijn moeders gezicht vertrok van schrik en bezorgdheid terwijl ze mijn woorden verwerkte. "Dat is echt niet normaal, Milo," zei ze, haar stem fluisterzacht van bezorgdheid. "Ik denk dat we de dokter nogmaals moeten bellen."

Ik knikte zwakjes, wetende dat het waarschijnlijk het beste was om professioneel advies in te winnen. Mijn moeder haalde haar telefoon tevoorschijn en draaide het nummer van de dokter, haar stem strak van bezorgdheid terwijl ze de situatie uitlegde.

Na een paar lange minuten aan de telefoon, legde mijn moeder neer en keek me bezorgd aan. "De dokter zegt dat het vrij normaal is om af te vallen als je ziek bent, maar niet in zulke mate. Hij adviseert dat je goed gezond moet eten en heel veel rust moet houden, maar hij kan er verder nu niks aan doen we moeten wachten op de uitslag" vertelde ze, haar stem zacht en geruststellend.

Ik knikte langzaam, opgelucht dat we op zijn minst iets konden doen om mijn gezondheid te ondersteunen. "Dank je, mam," fluisterde ik, mijn stem trillend van emotie.

Ze sloeg haar armen om me heen en trok me dicht tegen zich aan, haar warmte als een baken van troost in de duisternis van mijn zorgen en angst. "Het komt wel goed, schat," fluisterde ze, haar stem zacht en geruststellend.

Maar ondanks haar woorden voelde ik een knagend gevoel van angst in mijn borstkas, een onzekerheid die me bleef achtervolgen, zelfs te midden van haar liefdevolle omhelzing.

Die avond kwam mijn vader thuis na een week weg te zijn geweest met zijn werk. Hij stapte de deur binnen en zijn gezicht lichtte op bij het zien van mijn moeder en mij. Maar al snel viel zijn blik op mij, en de uitdrukking van vreugde veranderde in een uitdrukking van shock en bezorgdheid.

"Milo, wat is er met jou gebeurd?" vroeg hij, zijn stem gevuld met bezorgdheid terwijl hij naar me toe liep.

Ik haalde zwakjes mijn schouders op, niet in staat om de woorden te vinden om mijn gevoelens uit te drukken. Mijn vader keek naar mijn moeder, zijn ogen vol vragen en zorgen.

"Milo heeft zich de laatste dagen erg slecht gevoeld," legde mijn moeder uit, haar stem zacht en bezorgd. "Hij is veel afgevallen en we weten niet wat er aan de hand is."

Mijn vaders gezicht betrok van zorg terwijl hij me onderzoekend aankeek. "We moeten naar de dokter," zei hij resoluut, zijn stem vastberaden. "Dit is niet goed, we moeten weten wat er aan de hand is."

Mijn moeder knikte instemmend, haar ogen vol tranen terwijl ze mijn hand vastpakte. "hans we zijn al bij de dokter geweest over drie dagen krijgen we de uitslag".

Die nacht lag ik wakker in bed, mijn gedachten een warboel van zorgen en angst. Ik hoorde mijn ouders zachtjes praten beneden, hun stemmen gedempt maar gevuld met spanning en bezorgdheid.

De ruzie begon met een zachte opmerking van mijn moeder, haar stem gevuld met bezorgdheid en frustratie. "Hans, ik heb de dokter gebeld vandaag," zei ze, haar stem trillend van emotie.

Mijn vader keek op van zijn krant, zijn gezicht strak van spanning. "En? Wat zei hij?" vroeg hij, zijn stem scherp van ongeduld.

"Milo is afgevallen, Hans. Zeven kilo in drie dagen," vertelde mijn moeder, haar stem gebroken door verdriet.

Er viel een doodse stilte tussen hen, gevuld met de dreiging van het onbekende. Mijn vaders gezicht betrok van zorg terwijl hij mijn moeder onderzoekend aankeek. "Heeft de dokter gezegd wat er aan de hand is?" vroeg hij, zijn stem nu zachter, maar nog steeds doordrongen van spanning.

Mijn moeder schudde langzaam haar hoofd, tranen glinsterend in haar ogen. "Nee, hij zei dat we moeten afwachten tot de testresultaten binnen zijn," antwoordde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar boven het geluid van haar bonzende hart.

Plotseling barstte mijn vader los in een uitbarsting van woede en frustratie. "Waarom heb je me niet gebeld, Anne?!" brulde hij, zijn stem gevuld met onmacht en boosheid. "Dit is belangrijk, dit gaat om ons kind!"

Mijn moeder keek hem aan, haar ogen vol tranen terwijl ze haar emoties probeerde te bedwingen. "Ik heb je wel gebeld, Hans. Maar je was te druk met je werk, te druk met jezelf om te luisteren naar wat er echt toe doet," beet ze hem toe, haar stem trillend van woede en verdriet.

Mijn vader's gezicht vertrok van woede terwijl hij opstond en naar haar toe liep. "We hebben dat geld nodig, Anne! Heb je enig idee hoe belangrijk mijn werk is voor ons gezin?" schreeuwde hij, zijn stem gevuld met wanhoop en frustratie.

Mijn moeder keek hem recht in de ogen, haar blik onwankelbaar vastberaden. "Maar wat heb je aan geld als het zo slecht gaat met onze zoon, Hans?" weerlegde ze, haar stem doordrenkt met bitterheid en verdriet. "Wat heb je aan geld als het betekent dat we onze eigen zoon verliezen?"

Mijn vader's woede leek te escaleren, zijn gezicht rood van frustratie terwijl hij naar haar toe liep. "We weten nog niet eens wat er met Milo aan de hand is, Anne!" weerlegde hij, zijn stem scherp van ongeloof en ontkenning. "Misschien heeft hij gewoon een vervelend griepje, misschien is er helemaal niets aan de hand!"

Mijn moeder schudde haar hoofd, haar ogen vol tranen terwijl ze hem aankeek. "Hoe kun je dat zeggen, Hans? Hoe kun je zo blind zijn voor de waarheid?" smeekte ze, haar stem gebroken door verdriet en wanhoop. "Hij ziet er zo slecht uit, Hans. Hij is bang, ik ben bang. En de dokter was bezorgd, Hans. De dokter was bezorgd."

hierna stopt het geluid. zelf ben ik ondertussen nu ook al aan het huilen. waarom maken ze nou ruzie over mij en denkt mama echt dat ik dood ga?

met deze gedachten val ik uiteindelijk toch in slaap.